به جز تراکتور، ۳ نماینده دیگر ایران در مسابقات آسیایی عملکرد انتقادآمیزی داشته‌اند و برای صعود به مرحله بعدی به، اما و اگر‌های فراوانی وابسته هستند.
عملکرد تیم‌های ایرانی در این فصل از رقابت‌های لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان آسیا ۲ فوق‌العاده ناامیدکننده بوده و به جز تراکتور که نمایشی سزاوارانه داشت و از گروه خوبی که در آن قرار گرفته بود نهایت استفاده را کرد، ۳ تیم دیگر با وضعیت بسیار پیچیده‌ای روبرو هستند و برای صعود به دور بعدی نیاز به، اما و اگر‌های فراوانی دارند. در این گزارش قرار است به مهم‌ترین دلایل ناکامی نسبی استقلال، پرسپولیس و سپاهان اشاره داشته باشیم.
تدابیر نادرست مدیریتی و وضع قوانین عجیبی، چون سقف بودجه و از طرفی دست بسته باشگاه‌ها در درآمدزایی که بخش قابل توجهی از آن به ماجرای حق پخش برمی‌گردد، باعث شده تا از نظر مالی شاهد فاصله عجیبی بین تیم‌های ایرانی و تیم‌های بزرگ آسیایی از جمله نمایندگان عربستانی و حتی قطری باشیم. در ادامه به دیگر مشکلات موجود اشاره خواهیم داشت، اما به هیچ عنوان نمی‌توان منکر فاصله زیاد عمق ترکیب تیم‌های ایرانی با رقبای جدی‌شان در منطقه غرب شد. فاصله‌ای که روز‌به‌روز در حال بیش‌تر شدن است و در ادامه باید بیش از پیش نگران آن بود.
استقلال و سپاهان در این فصل درگیر تغییرات فنی بودند و این مسائل خواه‌ناخواه روی نتیجه‌گیری آنها تاثیرگذار بود. آبی‌پوشان تا به این‌جا در پنج هفته لیگ نخبگان، ۳ سرمربی مختلف داشته‌اند و سپاهان نیز قرار است آخرین بازی خود را با چهارمین سرمربی در لیگ قهرمانان آسیا ۲ به انجام برساند. هر سرمربی تفکرات خاص خود را دارد و با آن استراتژی، تیم خود را روانه میدان می‌کند و اینها باعث به وجود آمدن تغییراتی در ترکیب و مدل بازی تیم خواهد شد که ممکن است بازیکنان را دچار آشفتگی ذهنی و از بین رفتن تمرکز کند.
مشکل بزرگ هر ۳ تیم پرسپولیس، سپاهان و استقلال در این فصل و خصوصا در رقابت‌های آسیایی فقدان مهاجم و یک تمام‌کننده روی فرم بوده است. هر ۳ تیم و بالاخص تیم‌های سپاهان و پرسپولیس در بازی‌های خود موقعیت‌های متعددی را روی دروازه رقبا ایجاد کرده‌اند، اما کم‌ترین بهره را از آنها برده‌اند. فرصت‌سوزی‌هایی که با تنبیه شدید رقبا همراه بوده و به از دست رفتن امتیازات متوالی منجر شده است. تیم آبی‌پوش پایتخت نیز از کمبود مهره در خط حمله رنج می‌برد و بازیکنانی مثل بلانکو و رمضانی از روز‌های خوب خود فاصله زیادی دارند.
۳ تیم مذکور در تمام دیدار‌های این فصل‌شان در لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان آسیا ۲ مجموعا ۳ کلین‌شیت داشته‌اند که از این بین سهم استقلال ۲، سهم سپاهان یک و سهم پرسپولیس صفر بوده است. با این وجود نمی‌توان تفاوت زیادی بین ضعف ساختار تدافعی سه تیم قائل شد. آنها در جدال با هر تیمی و با هر سطحی ممکن است گل بخورند و مرتکب اشتباهات فردی فاحش شوند. در آستانه پایان دور گروهی مسابقات چندین بار شاهد خطا‌های نابخشودنی در فاز تدافعی و درون دروازه بوده‌ایم که نمی‌توان به راحتی از آنها چشم‌پوشی کرد.
بدون‌شک یکی از دلایل از دست دادن موقعیت‌های متعدد گلزنی و اشتباهات سریالی در خط دفاعی، مشکلات روحی‌وروانی و خدشه‌دار شدن اعتماد‌به‌نفس بازیکنان ایرانی است. در این فصل شاهد توقف سه تیم مذکور برابر تیم‌هایی بوده‌ایم که اصلا در جایگاه امتیاز گرفتن به حساب نمی‌آمدند. الوحدات مستحق گرفتن چهار امتیاز از سپاهان بود؟ پرسپولیس و استقلال باید مقابل پاختاکور نگون‌بخت به تساوی بسنده می‌کردند؟ به هیچ‌وجه. تیم‌های ایرانی و بازیکنان ایرانی از نظر روحی شکننده هستند و خیلی زود تمرکز خود را از دست می‌دهند و نمی‌توانند به موقع ایجاد بحران در دل بازی، بر خود مسلط باشند.
در پایان باید به یکی دیگر از عوامل غیرفوتبالی در ناکامی سه‌چهارم نمایندگان ایران در مسابقات آسیایی اشاره کنیم. این روز‌ها در دنیای فوتبال فاصله تیم‌ها بسیار نزدیک شده و رجحان یک تیم بر دیگری می‌تواند در جزئیات باشد. نمی‌توان انکار کرد که اگر سپاهان در خانه به مصاف الوحدات می‌رفت، می‌توانست با شانس بسیار زیاد این تیم را به مدد هوادارانش شکست دهد. یا استقلال و پرسپولیس در مواجهه با رقبای هم‌سطح‌شان عملکرد بهتری از خود نشان می‌دادند و مقابل تیم‌های بزرگی، چون النصر با جو روی سکو‌ها خروجی متعادل‌تری را به منصه ظهور می‌گذاشتند. حال، اما خبری از امتیاز میزبانی برای نمایندگان ایرانی نیست و باید دید سرخابی‌ها تا پایان دور گروهی همچنان از این نعمت بی‌بهره خواهند بود یا حداقل می‌توانند، این مرحله را با انجام بازی در خانه و مقابل دیدگان هواداران خودی به اتمام برسانند و شانس بیش‌تری برای صعود داشته باشند.
منبع: فوتبال ۳۶۰
