تفال به حافظ یکشنبه ۲۳ دی ۱۴۰۳؛ چندان که گفتم غم با طبیبان...

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

چندان که گفتم غم با طبیبان
درمان نکردند مسکین غریبان

آن گل که هر دم در دست بادیست
گو شرم بادش از عندلیبان

یا رب امان ده تا بازبیند
چشم محبان روی حبیبان

درج محبت بر مهر خود نیست
یا رب مبادا کام رقیبان

ای منعم آخر بر خوان جودت
تا چند باشیم از بی نصیبان

حافظ نگشتی شیدای گیتی
گر می‌شنیدی پند ادیبان

شرح لغت: خوان جود:سفره/ حبیب: معشوق

تفسیر عرفانی:‌

۱- حضرت حافظ در بیت‌های چهارم و پنجم می‌فرماید:

خدایا به عمر ما آنقدر مهلت بده که عاشقان بتوانند روی معشوقان را ببینند.

* ما درد نهانی خودمان را به یار گفتیم، زیرا که یار پزشک بیمار عشق ماست. پس درد را از پزشک پنهان کردن جایز نمی‌باشد.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

گفتن راز دل نزد کسانی که کاری از دستشان ساخته نیست، دردی از شما دوا نمی‌کند. به خاطر داشته باش آنکه به او دل باخته‌ای باید خود را تنها وقف تو کند. در غیر اینصورت صلاح در این است که از او جدا شوی. اگر می‌خواهی دچار غصه و پشیمانی نشوی از رهنمود‌های سازنده افراد عاقل و دانا نهایت استفاده را ببر.