با کمربند قهرمانی و یک جفت دستکش که روی کلاه کاسکت او گذاشته شده بود، فریزر رفت تا به تاریخ بپیوندد .محمد علی (کلی) هم یکی از حاضران در مراسم خاکسپاری فریزبود، با کت و شلوار مشکی رنگ و عینک دودی. علی با بدن لرزان و ضعیفش از صندلی خود برخاست و سعی کرد با تمام انرژی خود به «اسموکینگ جو» ادای احترام کند.
بیماری بیرحم پارکینسون، سلامتی بدن محمد علی را به معنای واقعی کلمه غارت کرده است، طوری که او مجبور بود با حمایت اعضای خانواده اش بایستد و حرکت کند، از جمله همسرش «لونی» که دست او را گرفته بود.
حدود 4000 نفر در مراسم دو ساعته ای که در کلیسای « Enon Tabernacle » جمع شده بودند تا آخرین وداع خود را با جو فریزر انجام دهند. «یسی جکسون» کشیش این مراسم (و یکی از شخصیتهای معروف آمریکا) گفت: «جو دین خود را به این جهان ادا کرد و می تواند الگوی همه ما باشد، مردی معمولی با کلی کارهای غیرمعمول. او تا آخر عمر یک آدم خاکی باقی ماند. از او همواره به عنوان یک اسطوره بوکس و یک اسطوره انساندوستی یاد می شود.»
اینجا باید مجسمه جو باشد
جکسون در بخشی از سخنرانی خود گفت: «به آنها بگویید راکی قهرمان نبود، بلکه جو فریزر قهرمان بود.» اشاره او به فیلم «راکی» بود، فیلمی با موضوع بوکس که مجسمه شخصیت نقش اول آن در موزه فیلادلفیا قرار دارد، در زادگاه جو فریزر. جکسون گفت: «به آنها بگویید که راکی یک شخصیت خیالی بود و جو یک واقعیت محض. مشتهای راکی سرد و بی روح بودند و مشتهای جو، دود از کله حریفان بلند می کرد. راکی هرگز با علی یا هولمز رو به رو نشد و هرگز مزه خون خود را نچشید. قهرمانان بوکس در رینگ ساخته می شوند نه در فیلم. موزه فیلادلفیا باید مجسمه فریزر را در خود داشته باشد نه راکی را.»
«مایک تایسون» دیگر قهرمان بوکس جهان نیز در پیامی ویدئویی با صدایی بغض آلود، با خانواده و دوستداران فریزر همدردی کرد.
«لری هولمز» دیگر قهرمان سابق بوکس سنگین وزن جهان هم در این مراسم حاضر بود تا همه حاضران به فریزر ادای احترام کنند، کسی که هفته گذشته و بعد از مبارزه ای کوتاه مدت با بیماری سرطان کبد، در سن 67 سالگی درگذشت. هولمز هم با تمجید از دستاوردهای فریزر گفت: «جو فریزر یکی از بزرگترین مبارزان همه تاریخ است. شما تنها می توانید دو نفر را در این دسته بندی جا دهید و جو فریزر بدون شک یکی از آنهاست.»
مبارزه تاریخی با علی
فریزر قهرمانی های زیادی به دست آورد از جمله مدال طلای المپیک 1964، اما آنچه که بیش از همه نام او را بر سر زبانها انداخت سه مبارزه پرهیجان او با محمد علی بود. بیرحمی این دو نسبت به یکدیگر در سومین مبارزه شان در فیلیپین مشهودترین نکته آن نبرد تاریخی بود، نبردی که در راند چهاردهم آن، فریزر به اصرار مربی اش از ادامه مبارزه انصراف داد.
گرچه زیر چشمهای فریزر در اثر مشتهای محمد علی کبود شده بود و او به سختی می توانست چشمانش را باز کند اما باز هم اصرار داشت که به مبارزه ادامه دهد، بعدها گفته شد که محمد علی تصمیم داشته در آن شب از ادامه مبارزه انصراف دهد اما منتظر شده تا ببیند فریزر چه واکنشی نشان می دهد و خوش شانس بود که مربی فریزر به او اجازه نداد که دیگر به مبارزه ادامه دهد تا محمدعلی برنده آن رقابت مرگبار باشد.
