سرنوشت روشنفکران ایرانی

تلخ است؛ اما روشنفکر ایرانی چند دهه است که جایگاهی در پویش‌های اجتماعی جامعه ندارد؛ این را هم خود و جامعه ایرانی می‌داند. مطالب فوق که بیشتر نقد جریان روشنفکری ایران بود، افول او را در کانون تحولات سیاسی_اجتماعی کشور آشکار ساخت. «روشنفکر ایرانی فاقد هرگونه طرح و برنامه، استراتژی و آلترناتیو ساختاری است.» آنان بیشتر به گوشنه نشینانی می‌مانند که برای دنیا و رویای خود می‌گویند و می‌نویسند و از واقعیت زمخت و تلخ جامعه، کفِ خیابان و نیاز واقعی انسان خبری ندارند. «لیوتار» با تحول در مفهوم روشنفکری و ارائه طرحی جدید از وی، روشنفکر را نه آن برج عاج‌نشین، که فردی می‌داند که در میان مردم می‌زید و با آنان تجربه و خطا می‌کند و جامعه را با شناخت امکانات آن به پیش می‌برد.