مایلی‌کهن: شما می‌ترسید اسم داريوش را بياوريد/ نمی‌گویم «مرگ بر آمریکا»!

محمد مایلی کهن و یک مصاحبه صریح. او از عقایدش می گوید. از حرف هایی که بر دلش مانده. از تیم ملی تا داریوش. به او می گوییم شایعه شده ممنوع التصویر شده و پاسخ می دهد:« الان باید از ناراحتی بروم خودکشی کنم؟ من پای عقایدم ایستادم.»

محمد مایلی کهن و یک گفت و گوی بی پرده. او دلخور است اما همزمان با رفتن در مترو، تلفن همراهش را پاسخ می دهد. مکالمه ای که البته اگرچه پایانش هم با دلخوری است اما پر از حرف های خواندنی شده. او ترسی ندارد که از حقایقی بگوید که به آنها باور دارد. مایلی کهن این بار از همه تناقض های بین گفتار او و پندار ما از گفته هایش سخن به میان آورد گرچه در پایانش شاکی می شود. شاکی از اینکه برداشت مان از آنکه داشته حرفهایش را برایش نقل می کرده، نام احمدی نژاد است.

گفتگوي مايلي كهن با خبرآنلاين را مي‌خوانيم:

 
آقای مایلی کهن؟ از خبرآنلاین تماس می گیرم...
بله، شناختم. در مترو هستم برای همین صدا ها خوب نمی آید و خوب نمی رود.
 
می خواستم چند سئوال درباره اتفاقات اخیر بپرسم.
ببخشید اما ما بارها با هم حرف زدیم اما شما از قلدرها می ترسید و من نمی توانم این اخلاق را تحمل کنم.
 
این حرف تان را قبول ندارم. چون ما از همه آنهایی که می گویید هم انتقاد کردیم. ولی حق داریم رفتار شما در بازی با ملوان را نپسندیم و آن را شعاری بدانیم؟
شما هر طور که دوست دارید می توانید فکر کنید اما من هم عقاید خودم را دارم و پای اعتقاداتم می مانم. من نمی توانم باور های شما را عوض کنم. شما هم همین طور.
 
راستش می خواستم درباره اتفاقاتی که حرف های تان در برنامه 90 ایجاد کرده حرف بزنم.
من روی آنتن زنده اسمش را آوردم. شما حتی می ترسی پشت تلفن اسمش را بیاوری. بعد می خواهی درباره اش حرف بزنی؟
 
می خواستم درباره داریوش حرف بزنیم و بازتاب هایش.
(می خندد) حالا که من گفتم ترست ریخت؟ نترس. حق می دهم که بترسی. بالاخره شما جوانی اما من زندگی ام شکل گرفته و دیگر توپ هم تکانش نمی دهد. مگر اینکه یک زلزله یا بلای آسمانی بیاید که همه چیز را خراب کند.
 
اما می گویند شما را برای این حرف تان ممنوع التصویر می کنند.
وای خدای من. الان با این حرفی که زدی باید شب بروم خانه و خودکشی کنم. پسرم، من مگر کشته و مرده اینم که تو تلویزیون باشم؟ من یکسری باور دارم که پای اعتقاداتم هستم. حرف هایم را هم زدم. بدون ترس هم زدم. پای عواقبش هم هستم. متوجه حرف هایم می شوی؟ راستش فکر می کنم چون تو ته دلت از من بدت می آید نمی توانی متوجه حرف هایم بشوی . الان حرف می زنیم ، آخرش می روی هرچه دلت بخواهد می نویسی. بار قبل هم که با اسماعیل حیدرپور نشستیم و حرف زدیم ، آخر سر حرف هایم 90 درجه عوض شده بود چون تو ته دلت با من صاف نیست.
 
سعی می کنیم دوست تان داشته باشیم چون روحیه جالبی برای مبارزه دارید اما پارادوکس های تان را درک نمی کنیم. شما روی آنتن تلویزیون از  داریوش اسم می آورید اما وارد زندگی خصوصی قطبی می شوید و ما جرای همسر یا دوست دخترش ...
باز این یکی از همان برداشت های غلط است. من که نمی توانم تغییری در نگاه شما بدهم وقتی می خواهید از حرف هایم بد برداشت کنید. من وقتی ناراحت شدم که قطبی گفت من دیوانه بودم که به ایران رفتم. من هم در جوابش گفتم آقای قطبی شما دیوانه عاقل فریب هستید. شما بدون رزومه مربیگری آمدید اینجا و صاحب کارنامه شدید و پول هم گرفتید و بعد این حرف ها را زدید. درباره نا امنی گفتید و ترس درحالی که اگر ما آدم های بدی بودیم چطور شما با دوست دخترتان آمدید اینجا و بعد هم هرچه خواستید، گفتید.
 
شما از یک سمت خودتان را متدین نشان می دهید و از طرف دیگر ابایی ندارید از اینکه بگویید موزیک گوش می دهید یا ماهواره می بینید و ... این بحث دیشب در فیسبوک حسابی داغ شده بود و خیلی از بچه ها درباره اش یادداشت نوشته بودند.
بابا خود شما ها به من این نشان را زدید. این را گفتید و بعد هرچه خواستید، به اسم اسلام در سرزمینی اسلامی مرا زدید. من بیچاره در بازی با کره وقتی 6گل به این تیم زدیم فقط دستم را به سمت آسمان گرفتم و گفتم خدایا شکرت. هر بار که گفتید رفتی جبهه گفتم هیچ وقت این سعادت را نداشتم. دیگر چه کار باید می کردم؟ شما رسانه ها می خواستید از من این چهره را بسازید و بعد هم علیه خودم استفاده کردید. مگر ننوشتید شب مسابقه تا صبح زیارت عاشورا و دعای کمیل می گذارد؟ بروید از بچه های تیم ملی این را بپرسید که آیا این طور بوده است؟ من اگر باور و اعتقادی دارم در زندگی شخصی خودم دارم و می بینید که آدمی نیستم که پنهانش هم بکنم.
 
ولی همین شما متهمید که امیر حسین صادقی و میثم سلیمانی را برای شنیدن صدای تخته از اتاق شان از اردوی تیم ملی خط زدید.
این تمام ماجرا بود؟ این همان تصاویری است که می سازید. یکبار دیگر همه آن اتفاق را برایت تعریف می کنم امیدوارم که درست آن را بنویسی. از مسی شروع کنیم. مسی چطور هر 3 روز یکبار بازی می کند و بی نظیر هم بازی می کند؟ او اصولی را در زندگی رعایت می کند. در غیر این صورت حتی اگر تمام آمپول های دوپینگ را به او تزریق کنی ، این معجزه را نمی بینی. برای اینکه باشگاه بارسلونا و دیگر تیم های بزرگ حرفه ای در مکتب شان به اصول حرفه ای اعتقاد  دارند. تیم ملی هم قواعدی دارد. آنجا چه اتفاقی افتاد؟ من که استاد کار با جوان ها هستم. این همه با جوان ها کار کردم و حاصلش را هم همه شما دیدید. فوتبالی که بازی کردیم را هنوز خودتان مثال می زنید.
 
آنجا چه اتفاقی افتاد؟
یک روز سرپرست تیم آمد و به من گفت این بچه ها شب ها به جای استراحت تا دیروقت بازی گوشی می کنند. متاسفانه سرپرست تیم من این اقتدار را نداشت که خودش برخورد کند. من سر تمرین به همه بچه ها این نکته را گوشزد کردم که در اردوی تیم ملی هستیم و باید مراقب باشید. می ترسیدم برای یک رفتار ساده برای شان پاپوشی بسازند که زندگی شان به هم بریزد. باز این اتفاق تکرار شد و باز سرپرست تیم این نکته را تکرار کرد. به سرپرست تیمم هم گلایه کردم که خودش باید مسئله را جمع می کرده نه اینکه به من بگوید اما دیگر چاره ای نداشتم. آخر دور تمرینات به بچه ها گفتم با همه اعتقادی که به بازی تان دارم چاره ای برایم نمانده غیر از اینکه در دور بعدی اردوهای مان نباشید. بابا من که این همه با جوان ها کار کردم. همه می دانند اخلاقم معلمی است . هیچ وقت برخورد شخصی نداشتم. آن بار هم نه برای صدای تخته و تاس که برای شان تیم ملی و جایگاه مربی که به این مسئله واردش کرده بودند نیاز شد تصمیمی بگیرم.
 
ولی تصویری که از شما ایجاد شده این بوده که همیشه سعی کردید در مواقع لزوم خود را متدین نشان بدهید و برخورد داشته باشید اما گفته های الان تان متفاوت است.
ببین نیازی به این ندارم که بخواهم دروغ بگویم. نیاز به این ندارم که خودم را طوری که نیستم نشان بدهم. برو همه حرف های من را ببین. همیشه همین ها را گفتم. ظاهرم همین شکلی است که می بینی . من اهل باج دادن نیستم. با من بد بودند چون محمد مایلی کهن باج نمی داد. الان کروش به هر دلیلی یک بازیکن را گذاشته کنار اما این همه رسانه یکی شان چیزی نمی گوید اما وقتی من یک تصمیم انضباطی گرفتم نمی دانی چه جوی به راه افتاد. آنها با تیم شان فشار آوردند چون منافع شان شخصی بود. موفق هم شدند. من را از تیم ملی حذف کردند چون تیم نباید با محمد مایلی کهن به جام جهانی می رفت. آن هم تیمی که همه وقتی بحث فوتبال زیبا می شود، اسمش را می آورند. اقلا 10 بازیکنش لژیونر شدند. تیمی که می توانست به راحتی از گروهش صعود کند چون با پیرترین و ضعیف ترین تیم تاریخ آلمان همگروه شده بود. تیمی که داشت خوب بازی می کرد اما آقایان بازیکن و آدمهای خودشان را می خواستند. مایلی باید می رفت چون باج نمی داد.من رفتم و آدم های مورد نظر خودشان را آوردند. با بردن آمریکا جشن گرفتن و کار را ول کردند. تیم از هم پاشید و چیزی دیگر برای بازی نماند. این ها بچه های جوان بودند. خود ما هم جوان بودیم و با جوان ها کار کردیم. خیلی از بچه ها دیگر گلی برای شان نمانده بود که جلوی آلمان بزنند. این حرف را که جلوی آلمان تیم ول شده بود را خود بچه ها هم بعدا بارها گفتند. البته گفتن این حرف ها برای تو خیلی اثر ندارد چون آخرش این است که بوری به حرف هایم نداری.
 
شاید این به خاطر تفاوت بین نسل هاست. ما چیزهایی دوست داریم که شما دوست ندارید یا چیزهایی را می پسندیم و شعارهای مان یکی نیست.
فکر می کنی برای من چقدر سخت است ادای چیزی را در بیاورم که نسل تو یا همفکرانت دوست دارند؟ فکر می کنی برای من نمایش دادن چقدر سخت است. می دانی الان اگر این کار را می کردم برایم 100 میلیارد می شد پول خردم . ببین من خیلی راحت ادبیات شما را می فهمم. حتی به باورهای شما هم احترام می گذارم.
 
ولی خیلی فاصله بین عقایدمان داریم
باید هم این طور باشد چون ما نسل های مان متفاوت است. حرف هایم در ایلنا را خواندی؟
 
نه
دوباره برایت می گویم.  یک روز رفته بودم نماز عید فطر. آن جلوها یک بنده خدایی مرا دید و شناخت. به من گفت با اینکه استقلالی هستم اما دوستت دارم، بیا بنشین کنار من. با هم که حرف می زدیم و به او گفتم من اهل دادن شعار مرگ بر آمریکا نیستم. تعجب کرد و گفت حاجی شما که حزب اللهی هستی، چرا این ها را می زنی؟
 
حالا به چه دلیلی می گویید شعار مرگ بر آمریکا نمی دهید؟
ببین اول این را بگویم  که من هم مثل همه مردم کشورم از جنایت های آمریکایی ها بیزارم. بخصوص کشتار 300 هموطن مظلوم مان در هواپیمای ایرباس. اما اینی که شعار می دهیم مرگ بر آمریکا و پرچم این کشور را آتش می زنیم، اگر این تصاویر از یک آمریکایی پخش شود که دارد با پرچم کشور ما انجام می دهد، می خواهم از صفحه تلویزیون بروم تو و خفه اش کنم. این حس ممکن است در مردم آن کشور هم ایجاد شود. ولی مثلا ژاپنی ها این همه کشته به خاطر بمب های آمریکایی دادند. قطعا آنها هم کینه عمیقی از آمریکایی ها به دل دارند. اما آنها بهتر از ما مرگ بر آمریکای شان را عملی کردند. وقتی هر آمریکایی برای رفت و آمد باید از ماشین های ژاپنی استفاده کند یعنی مرگ بر آمریکا. وقتی تصاویر تلویزیونی شان باید از تلویزیون های ژاپنی پخش شود یعنی مرگ بر آمریکا، وقتی رئیس جمهور آمریکا مجبور است تلفن هایش را با تلفن پاناسونیک بزند یعنی مرگ بر آمریکا ...
 
آن وقت این دوست استقلالی که برایش این نکات را گفتید، آقای احمدی نژاد بودند؟
 دیدی گفتم، هرچه برایت بگویم تو ذهنیت خودت را داری. خداحافظ... من می گویم در نماز عید فطر و یک آدم عادی، تو می گویی احمدی نژاد؟ من که ترسی ندارم بگویم احمدی نژاد را دوست دارم.
 
البته بعد از چند دقیقه تماس دیگری میان مان برقرار شد و به این نتیجه رسیدیم این گفت و گو به این شکل منتشر شود.