به گزارش لس آنجلس تایمز، ویلیامز به عنوان یک کمدین نابغه بیش از سه دهه ستاره فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی بودکه وابستگی‌اش به مواد اعتیادآور در نهایت به زندگی‌اش پایان غم‌انگیزی داد.

او بارها در طول زندگی‌اش با اعتیاد به الکل مبارزه کرده بود و اکنون خانواده او در خواست کرده‌اند تا به حریمشان احترام گذاشته شود تا آنها بتوانند در این لحظات دشوار با غم خود کنار بیایند.

جسم بیجان ویلیامز ظهر دوشنبه (به وقت ایران نیمه شب دوشنبه) در خانه‌اش در تیبورون پیدا شد.

ویلیامز که از سوی سایت انترتینمنت ویکلی در سال 1997 به عنوان بامزه ترین مرد در قید حیات معرفی شده بود، در طول این مدت موجب خنده و شادی بسیاری از مردم جهان شده بود. با این حال او در نقش‌های جدی نیز بازی کرده بود و به عنوان معالج روان درمان مت دیمون در فیلم «ویل هانتینگ خوب» در سال 1997، جایزه اسکار نقش مکمل را دریافت کرده بود. او برای «پادشاه ماهیگیری» در سال 1991، «انجمن شاعران مرده» در سال 1989 و «صبح به خیر، ویتنام»‌ در سال 1987 نامزد دریافت اسکار شده بود.

ویلیامز در این سال ها مشکلاتش از جمله اعتیاد به کوکایین و الکل را با جامعه در میان گذاشته بود. او یک بار سال 2006 راهی کمپ هازلدن شد تا بتواند بر این مشکلات غلبه کند و بعدها توضیح داد که مشکل وابستگی به الکل در طول 20 سال اخیر او را به شدت عذاب داده است. به تازگی نیز او تصمیم گرفته بود تا یک بار دیگر بستری شود.

بازیگر نقش محبوب «خانم دات فایر» در این باره گفته بود: لب یک صخره ایستاده ای و پایین را نگاه می کنی، صدایی می‌شنوی، تنها یک صدای ضعیف که می گوید «بپر» و همان صدای می‌گوید «همین یک بار»... و همه فکر می کنند همین یک بار که اشکالی ندارد، اما بعد از آن دیگر امکانی وجود ندارد.

رابین ویلیامز سال 1951 در شیکاگو به دنیا آمده بود. او با کریستوفر ریو که بعدها به دوستی صمیمی برای تمام طول عمرشان بدل شد، در کلاس معتبر بازیگری جان هاوسمن پذیرفته شد. ویلیامز اواخر دهه 1970 وارد هالیوود شد و در نقشی در «مورک و میندی» بازی کرد. او در نقش آدمی از کرات دیگر بازی کرد که به زمین آمده بود و در این فیلم کمدی نشان می‌داد که نگاه او به زمین چطور است و زمین در واقع چگونه است، متمرکز بود.  

با نمایش این برنامه، ویلیامز به سرعت به عنوان یک استعداد فوق العاده در برنامه های کمدی شناخته شد و در نقش‌های متعددی بازی کرد. در «صبح به خیر ویتنام» او در نقش یک دیجی بازی کرده است.

هر چند این کار حالا معمول شد، اما او در آن زمان از این توانایی برخوردار بود که نقش‌ها را با توانایی های ویژه شخصیت خودش، بازنویسی کند. این استعداد به او این امکان را داد تا در سال 1986 میزبان برنامه اسکار شود و در فهرست بازیگران درجه یک قرار بگیرد.

توانایی کمدی بی نظیر ویلیامز را شاید بیش از همه بتوان در فیلم «خانم دات فایر» در سال 1993 مشاهده کرد؛ یک کمدی تغییر چهره ای که او در آن هم در نقش پدر جوان یک خانواده ظاهر می‌شود و هم به لباس یک خدمتکار زن سالخورده در می‌آید تا به فرزندانش که به دلیل جدایی پدر و مادرشان امکان دیدن او را ندارند، نزدیک باشد.

بیانیه رییس کمپانی والت دیسنی برای درگذشت ویلیامز

رابرت ایگر رییس کمپانی والت دیسنی با صدور بیانیه ای گفت ویلیامز برای خلق شماری از محبوب ترین شخصیت‌های کمدی دنیا همیشه محبوب خواهد ماند و به یادآورده می شود. وی افزود: او یکی از چهره‌های افسانه‌ای دیسنی است، یکی از اعضای محبوب خانواده ما و همیشه جایش خالی خواهد بود و ما در کنار دوستان و همه هواداران او سوگواری می کنیم و برای خانواده اش در این ساعات دشوار آرزوی آرامش و بردباری داریم.

ویلیامز امسال پس از 32 سال به تلویزیون بازگشت و با نمایش فصل اول از مجموعه «دیوانه ها» میلیون ها نفر را پای تلویزیون نشاند.

جیمی ماسادا رییس لاف فکتوری در باره او گفت: او همیشه به عنوان یک شخصیت، یک نقش دیده می شد- دیگر نمی‌توانستی رابین واقعی را ببینی. من از 35 سال پیش می شناختمش و در عین حال هیچوقت نمی‌شناختمش.

وی افزود: او حریم خودش را عمومی کرد، با همه در خیابان حرف می زد و هر کسی که می‌خواست می توانست بیاید و با او عکس بگیرد. خودش هم دیگر نمی دانست چقدر از دنیای خصوصی اش را به نفع مردم از دست داده است.

اوباما هم اعلامیه داد

اوباما رییس جمهوری آمریکا با صدور اعلامیه ای درباره درگذشت ویلیامز نوشته است: رابین ویلیامز یک مرد فضایی، یک دکتر، یک نابغه، یک خدمتکار، یک رییس جمهوری، یک استاد، پتیرپن و هر چیز دیگری که بتوانید فکرش را کنید بود. اما او کی بود. او به عنوان یک بیگانه وارد زندگی ما شد- اما همه عناصر روح انسانی را برای ما ملموس کرد. او آمریکا را به گریه درآورد. او استعداد نامتناهی‌اش را به راحتی به آنهایی که به آن نیاز داشتند هدیه کرد- از همه سنگرهای ما در طول مرزها تا خیابان‌های خودمان.

کریس کلمبورس کارگردان در فقدان او گفت: یکی از چهره های ویژه  کمدی مان را از دست دادیم، همانطور که یکی از بزرگترین بازیگران این نسل را. کلمبوس کارگردانی «خانم دات‌فایر» را انجام داده بود و قصد داشت قسمت دوم آن را نیز با همکاری رابین ویلیامز بسازد.

او افزود: تماشای کار رابین یک امتیاز جادویی و ویژه بود. اجرای او شبیه هیچ بازی دیگری که تا آن زمان هر کداممان دیده بودیم نبود، این توانایی از جایی دوردست و از یک توانایی درونی و روحی می آمد... ما 21 سال با هم دوست بودیم. بچه هایمان با هم بزرگ شدند و او بود که فکر زندگی در سن فرانسیسکو را در سرمان انداخت و من همیشه به او مثل برادرم نگاه می کردم.

ویلیامز صداپیشه انیمیشن «علاء الدین» دیسنی در سال 1992 هم بود و جفری کاتسنبرگ مدیر پیشین بخش انیمیشن این کمپانی این صداپیشگی را چنین توصیف کرده است: واقعا این بازی یکی از درخشان‌ترین و منحصر به فرد ترین صداپیشگی ها در تاریخ انیمیشن بود. «علاء الدین» بدون ویلیامز به یک اثر کلاسیک برای همه دوران بدل نمی‌شد.

مردی که به همه سلام می کرد

کلی کوک همسایه 50ساله اش هم او را فوق العاده خوانده و می‌گوید همیشه او بود که به همه سلام می کرد و بچه‌های من همیشه منتظر بودند تا او را بینند چون کلی با آنها شوخی می کرد.

هنری وینکلر کارگردان نیز می گوید: رابین ویلیامز شبیه هیچ کس دیگر نبود. تماشای بازی کردن او روی صحنه واقعا یک چیز خاص بود. روحش قرین آرامش باد.

رییس پلیس مارین کانتی قرار است یک کنفرانس خبری برای ساعت 11 ظهر سه شنبه (به وقت آمریکا) ترتیب دهد تا اطلاعات بیشتری را درباره مرگ رابین ویلیامز که به نظر خودکشی می‌رسد، در اختیار دوستدارانش قرار دهد.

رابین ویلیامز سه فرزند از همسر قبلی اش به نام های زاخاری، کودی و زلدا دارد و پدرخوانده دو فرزند به نام های کیسی و پیتر است.