فرارو-نگار بوبان از جمله نوازندگان نسل سوم عود نوازی در ایران است. لحن توصیفی و روایتگرانه ساز او بیانی شخصی به شیوه نوازندگی اش داده است. آثار منتشر شده از او و همکاریش با گروه های صاحب نام گواه چیره دستی این بانوی عود نواز موسیقی ایرانی است.
از 50 سال پیش که نوازندگانی در پی احیاء عود ایرانی برآمدند، این ساز کهن جای خود هر چه بیشتر را در میان گروه سازهای ملی باز کرده است. از نوازندگان نسل اول می توان به اکبر محسنی، کاموسی و منصور نریمان اشاره کرد که با تشکیل هنرستان موسیقی به این ساز گرایش پیدا کردند. همچنین عود نوازی و آواز خوانی عبدالوهاب شهیدی تاثیر زیادی در شناسایی این ساز در میان علاقه مندان به این ساز داشته است.
در ابتدای دهه هفتاد استاد ابراهیم قنبری مهر (از سازندگان مشهور ساز) بر اساس طرح های باستانی سازی مشابه عود ابداع کرد که نام بربط را بر آن گذاشتند. حسین بهروزی نیا از جمله کسانی است با این ساز نوازندگی می کند. از نوازندگان همدروه او می توان نام هایی چون ارسلان کامکار، محمد فیروزی و جمال جهانشاد را ذکر کرد.
نگار بوبان در میانه نسلی است که نوازندگان جوانی چون سعید نایب محمدی، مجید ناظم پور و محمدرضا ابراهیمی حضور دارند. مادرش آهنگساز و نوازنده موسیقی است. خودش در هشت سالگی در کنار استاد مشکاتیان به نواختن سنتور روی آورد. اما کار جدی او در پیوند با موسیقی، زمانی آغاز شد که ساز عود را شناخت. منصور نریمان و حسین بهروزی‌نیا از جمله استادان او در نوازندگی عود بودند.
او تا کنون با گروههای بهار، حلاج، تذرو، سماعی و ارمغان همکاری کرده و اجراهایی در کشورهای مختلف داشته‌است. در سال ۱۳۷۶ با ورود به گروه بهار به سرپرستی هنگامه اخوان دوران جدیدی از فعالیت هنری او آغاز شد. همکاری در پروژه شوق نامه به سرپرستی محمدرضا درویشی و حضور در گروه هم آوایان از دیگر فعالیت های اوست.
پایان‌نامه دکترای او با عنوان «بنیان مشترک ریتم در موسیقی دستگاهی ایران و زبان فارسی» راجع به رابطه وزن در زبان فارسی رسمی و موسیقی سنتی است. از او تاکنون دو آلبوم «پیاپی» و «به هنگام» منتشر شده است.
او در مصاحبه ای گفته است که آنچه همیشه مدنظر من بوده و دوست داشتهام تولید موسیقی من در آن جهت باشد، این بوده که با یک فضای ذهنی، بتوانم مخاطبم را به قصهای ببرم؛ قصهای از درون خودم.
آنچه در ادامه می شنوید قطعه غرقاب برگرفته از آلبوم پیاپی است:
