این اعتقاد بخش بزرگی از مردم است که پزشکان بعد از خانواده نزدیک‌ترین و معتمدترین افراد هستند. کسانی که حتی در آموزه‌های دینی و سنتی ایران، آنها را محرم برای درمان بیمار تشخیص داده‌اند. از زمان‌های پیش تاکنون شرافت پزشکان و قسم معروفشان که حالا دستمایه طنز هم می‌شود، مایه مباهات بود و هرکسی آرزو داشت در روپوش سفید و مقدس پزشکی، هم به مردم خدمت کند و هم جایگاه و منزلت اجتماعی ویژه‌ای را نزد مردم نیز داشته باشد.
بهانه میشه که به مریضهای پرخطر بتونی بگی که من جراحی نمیکنم چون اگه بخوای لطف کنی و یک بیمار پیچیده رو جراحی کنی بخاطر ثوابش .مثلا من یک بیماری داشتم دستش رفته بود زیر دستگاه پرس کلا همه انگستاش له شده بود .کل شهرو گردونده بود کسی قبول نکرده بود جراحی کنه و میگفتن باید از ساعد قطع بشه دستش من اومدم لطف کردم و 6 ساعت تو اتاق عمل عرق ریختم و چون کارگر بود هبچ پولی هم ازش نگرفتم و فقط هزینه بستریشو به بیمارستان داد در حالیکه همین جراحی در ترکیه 40 میلیون تومان هستش
بعد چندماه دوتا از انگستاشو میگفت نمیتونه تا اخر خم کنه گفتم برادر من از دست تو هیچی نمونده بود برو خداروشکر کن
اما چه فایده بجای تشکر هرروز میومد مطب ابروریزی میکرد و کلی هم شکابت کرده بود و کلی برو بیا تا با بررسی پرکنده مشخص شد اتفاقا جزو بهترین جراحیها بوده اما این اقا بازهم دست بردار نبود
دیگه تصمیم گرفتم اولا رایگان جراحی نکنم چون اینجوری قدر کارتو نمیدونن
دوما مریض پیچیده قبول نکنم چون همینجوریش استرس بیمارای غیر پیچیده رو دارم دیگه بیام بخاطر ثوابش برم زندان خیلی مسخره میشه
چقدر دیگر این عبارت طنز است.
یه روز به آقای دکتری که مرا عمل کرده بود گفتم چرا شما در اتاق عمل نه کلاه داشتید و نه دهنتان را بستید در جواب گفت مگر شما چقدر پول داده اید میدونی اگر در آلمان بودم چقدر پول می دادند ارتباط سئوال من و جواب دکتر را شما یگویید.