یادداشت دریافتی؛ رضا عموزادی؛ سریال صد قسمتی "كیمیا" از جمله سریال های بلند صدا و سیما با تمام حرف ها، حدیث ها و حاشیه ها به پایان رسید.
سریالی كه تلاش می نمود با یك داستان به هم تنیده، لایه به لایه، روایتی از تحولات اجتماعی و سیاسی ایران در سه مقطع، یعنی قبل از انقلاب، سالهای بعد از انقلاب (دوران جنگ) و سال های اخیر را بازگو نماید.
متاسفانه این سریال نیز همانند دیگر سریال های تلویزیونی ایرانی علیرغم همه ی هزینه ها و تلاش ها نتوانسته آنچنان كه باید و شاید نظر مخاطبین خود را جلب نماید و در طول پخش دستخوش نقدها جدی و حتی دستمایه ی شوخی های طنز آمیز در جامعه و به خصوص فضای مجازی قرار گرفته بود.
سریال كیمیا نیز مانند دیگر سریال های صدا و سیما شروعی بسیار كند و كسل كننده و پایانی بسیار شتابزده و عجولانه داشت.
قصه و داستان هم علاوه بر پراكندگی موضوع در مواقعی حتی غیر قابل باور و درك بود. بازیگر نقش "كیمیا" به خوبی نتوانست از پس معرفی شخصیت نقش خود بر آید.
صحنه های خلق شده حرف تازه ای برای گفتن نداشتند و بعضا با ایرادهای ساختاری نیز مواجه بودند. اگرچه نویسنده تلاش داشت برش هائی از مقاطع سرنوشت ساز انقلاب و جنگ را به تصویر بكشد اما یكی از مهم ترین ایرادهای وارد بر آن (كه كمتر هم بدان توجه شده) این است كه: در یك سریال بلند با مضامین انقلاب و جنگ، نقش روحانیت بطور كلی نادیده گرفته شد.
اگر چه كوشش سازندگان سریال كیمیا از یك سو قابل تقدیر است اما از سوی دیگر می توان اذعان داشت این دارم خانوادگی، همراه با صحنه های تكه تكه شده از تحولات انقلاب اسلامی، نتوانست پازل های ذهنی نویسنده و یا كارگردان را كامل سازد هم چنین به جهت سطحی نگری و عدم دقت لازم در محتوا نمی توان این اثر را جزء آثار ارزنده و فاخر در حوزه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس به حساب آورد.
