یادداشت دریافتی- محمد ماکویی؛ این روزها علیفر روی خیابانی را حسابی سفید کرده و در محافل فوتبالی بیشتر حرف و حدیث ها را از آن خویش نموده است! با این حال جای این سوال وجود دارد که اشتباهات علیفر سهوی و از سر ندانستن و مطلع نبودن صورت می گیرد یا کاری عمدی و حساب شده است که در نهایت موجب خواهد گردید نامبرده سری دیگر در میان سرها در بیاورد!
اگر علیفر یک تازه وارد دنیای توپ گرد بود می شد تصور کرد که با علم به اینکه در عرصه فوتبال ایرانی یا باید اطلاعات ناب فوتبالی داشته باشد و یا با ایجاد خنده و شادی جایی در دل مردم باز کند شروع به رشد و نمو نموده است اما اینکه هرگز چنین نیست اذهان را متمایل به اینکه نامبرده در حال تغییر جهت دادن به شیوه گزارشگری خویش می باشد و می خواهد جایگزین شایسته ای برای جواد خیابانی گردد می نماید!
در این باب بد نیست یاد آور شویم که درست است که فوتبال ورزش است اما هم می توان آن را نوعی هنر به شمار آورد و هم می شود به آن به دیده تفریح و سرگرمی نگریست!
از زمان کودکی هم همگی به یاد داریم که در ساعات و زنگ های تفریح و سرگرمی به حیاط فرستاده می شدیم تا فوتبال بازی کنیم و علاوه بر آن بعد از درس های کسل کننده و خواب آور فیزیک و شیمی خوب می دانستیم که می توانیم با یک دست فوتبال درست و حسابی خستگی درس خواندن را از تنمان به در کنیم!
با این حساب است که در عرصه فوتبال هم آدم هایی را داریم که دانش و اطلاعات فوتبالیشان به رخ کشیدنی است و هم کسانی حاضرند که می خواهند فوتبال را برای تماشاگران عزیز و گرامی مفرح و سرگرم کننده نمایند!
از میان مجریان گروه اول قطعا می توان به عادل فردوسی پور اشاره کرد اما جواد خیابانی هم حقیقتا شایستگی این را دارد که فعلا در رتبه نخست مجریانی که تماشای فوتبال را برای مردم شادی آور می نمایند قرار گیرد!
از مجریان که بگذریم مربیان فوتبالمان هم با یک چشم به دنیای بازیگردانی نگاه نمی کنند و برای همین هم هست که اگر کیروش و برانکو به دلیل دانش فنی شهره خاص و عام هستند، فیروز کریمی و اکبر میثاقیان را می توان در زمره کسانی دانست که هم در نبودشان جالی خالی احساس شده ای دارند و هم قادرند با شرکت در برنامه های "بفرمایید شام" تماشاگران خوش ذوق ایرانی را پس از مدت ها پای تلویزیون بنشانند!
آنچه که بیان گردید فقط مختص کشور ما نیست و به همین دلیل مردم ضمن اینکه از تماشای تکنیک ناب مسی و رونالدو و سرعت مثال زدنی گرت بیل لذت کافی می برند، خوشحال می شوند که ستاره مثال زدنی سابق آرژانتین یا همان دیه گو مارادونای افسانه ای را در حالی که با حقه بازی هر چه تمامتر و والیبالی توپ را با "دست خدا" وارد دروازه استعمار پیر می نماید ببینند و در باره هنر نماییش "عجب گلی بود!" بگویند!
با این اوصاف مجریان باهوش خیلی زود و بسیار خوب متوجه می گردند که برای چهره شدن در عرصه گزارشگری یا باید دانش فراوان فوتبالی داشته و از علم روز دنیا بی بهره نباشند و یا با زدن حرف هایی که موجبات سوت کشی اذهان تماشاگران محترم را فراهم می آورد، ایشان را شاد و شنگول و خوش و خرم و از خود راضی از پای گیرنده های تلویزیونی بلند نموده و به محافلی بکشانند که حرف و حدیث هایشان با "بازی دیشب را ندیدی!" کلید می خورد!
بنابراین بیشتر ایشان برای اینکه سری توی سرها در بیاورند بهتر می بینند که کار ساده تر را برگزیده و با کنار گذاردن سختی های دانش آموزی، کار گزارش را ساده بگیرند و حرف دلشان را راحت و خودمانی و طوری که کاملا در دل مردم بنشیند و جا باز کند بر سر زبان بیاورند!
ذکر این نکته بجاست که شیوه یاد شده تنها مورد استفاده گزارشگران فوتبالی نیست زیرا در عالم روزنامه نگاری هم روزنامه ای که حرفی برای چاپانیدن نداشته باشد باید چاپخانه خود را تعطیل نماید اما روزنامه ای که خبر ناراست تحویل مردم می دهد و بعد آن را به شدت تکذیب می کند به جای هیچ بار دیده شدن، دست کم لذت دو بار دیده شدن و بارها و بارها شنیده شدن را به مذاق خویش و کارکنان و دست اندرکاران محترم خواهد چشانید!
