اپرای سنتی چین که ریشه در اساطیر این کشور دارد، با برخورداری از پیشینه ای دو هزارساله گرچه همچون تئاتر کابوکی ژاپن سخت وابسته به سنتهای گذشته و فرم های کلاسیک نمایش روزگار باستان چین است؛ اما امروزه و پس از سرنگونی خاندان پادشاهی در این سرزمین این نمایش همچنان پرمخاطب است.
به گزارش فرادید، نویسندگی، کارگردانی و بازیگری حرفه ای موروثی و دیرینه در شماری از خاندان‌های هنرمند حومه شهر ممنوعه پکن هستند که هنوز و باوجود تغییرات ناشی از انقلاب سرخ چین؛ این گروه از احترام ویژه ای در میان طبقات جامعه بویژه فرهیختگان جامعه شهری که شناختی ملموس از این هنر برخوردارند.
اپرای سنتی چین یا «اپرای بیجینگ» برآمده از اسطوره های این سرزمین است و باور سنتی بر این است که انسانها تنها مخاطبان این نمایشها نیستند؛ بلکه ارواح نیک و بد نیز به تماشای این نمایشها می نشینند تا شاهد گفتار و کردار خدایان به زمین آمده باشند.
هرچند تا سده بیستم طبقه برگزیده جامعه، بویژه: بغپورها یا فرزندان خدایان یعنی پادشاهان چین تماشاگران انحصاری این نمایشهای اسطوره ای بوده اند؛ اما هنوز و همچنان و باوجود تغییرات شگرف اجتماعی در جامعه چین امروزه نیز شخصیتهای اسطوره ای و تاریخی چین محور رویدادهای داستانی این اپراها هستند.
پایه های شکل دهنده اپرای چینی را رقص، آواز، موسیقی، لباسهای رنگین، آرایش چهره، دلقکها، بندبازان و نقالان از ملزومات اساسی این نمایشها هستند تا بتوانند بخشی از فرهنگ و رفتار خدایان را نشان دهند.
