معمای یک نامه خصوصی به حسن روحانی

حزب موتلفه اسلامی نه در آن سال‌ها از نگارش این نامه سخنی گفته و نه هم اکنون از محتوای آن نامه حرفی به میان آورده است. انگار تمایل دارد همه چیز در ابهام باشد تا هم بتواند موضع دلسوزانه و همدلانه حزب خود با دولت تدبیر و امید را نشان دهد و هم از سویی به صورت بالفعل خود را منتقد همیشگی دولت بداند. این طور که دبیر کل این می گوید، این حزب از همان سال اول هم دلسوز دولت بوده است و هم منتقد آن.

نبی حبیبی بازی دوگانه حزبش را اینگونه موجه نشان می‌دهد: «بنده معتقدم اینکه عده‌ای طرفدار مطلق بی‌چون و چرای دولت و یک عده ای مخالف بی‌چون و چرای دولت و عده‌ای نیز بی‌تفاوت باشند به هیچ وجه صحیح نیست. بلکه معتقدم دولت مشغول فعالیت است و منصفانه‌ترین نوع برخورد با دولت این است که نقاط مثبت آنها را اعلام، تشویق و پشتیبانی کنیم و نقاط منفی را نیز به منظور اصلاح امور نه به منظور مچ‌گیری و خدشه‌دار کردن اعلام کنیم.»

برکسی پوشیده نیست که هیچ دولتی از نقد مبرا نیست. عملکرد تمامی دولت‌ها با کمبود و کاستی‌هایی همراه است. این قاعده بر دولت روحانی نیز صادق است، اما درست آن است که احزاب و گروه‌های سیاسی-اجتماعی در راستای احقاق حقوق و مطالبات مردم به دولت انتقاد وارد کنند و در بیان انتقاداتشان منافع جناحی‌شان را کنار بگذارند.

اگر موتلفه پیگیر منافع مردم بوده چرا محتوای نامه را منتشر نمی‌کند؟
حالا حزب موتلفه اسلامی که تشکیلاتی سیاسی و باسابقه است و چم و خم مبارزات سیاسی و انتخاباتی را خوب بلد است، خبر از انتشار نامه‌ای به حسن روحانی آنهم در سال اول ریاست جمهوری وی می‌دهد. اما این حزب همچنان قید خصوصی را بر این نامه زده است و قصدی ندارد تا آن را علنی کند و مردم بتوانند نسبت به نگرش این حزب به دولت به قضاوت بنشینند. بنابراین اگر آن نامه نگاری‌ها جنبه سهم خواهی و جناحی نداشته است می‌توانست نهایت چند ماه پس از ارسال خصوصی آن منتشر شود.

شاید این نگرانی در میان اعضای حزب موتلفه وجود دارد که انتشار محتوای نامه منجر به آشکار شدن نگرش سیاسی این حزب به منافع مردم باشد و بیش از آنکه به دنبال احقاق حقوق مردم باشد به دنبال یک سهم خواهی سیاسی است دولت بوده باشد. نامه‌ای که اعضای این حزب هنوز هم درباره آن حرف نمی‌زنند و از محتوای آن چیزی را بازگو نمی‌کنند.

سکوت اعضای این حزب درباره محتوای نامه، شائبه‌ها را تقویت می‌کند. چرا که سال اول یک دولت، سال شکل‌گیری کابینه‌ و معاونین وزرا و همچنین استانداران و دیگر سمت‌های کلیدی دولت است. بنابراین مردم این حق را خواهند داشت که به صورت جدی این سوال را بپرسند که محتوا و مضمون این نامه چه بوده است و زنده کردن آن بعد از سه سال چه عایدی و دستاوردی برای مردم خواهد داشت و یا به تعبیری بهتر چه نفعی به حزب موتلفه اسلامی خواهد رساند؟!

این در حالیست که دیگر جریان‌های سیاسی مانند اصلاحات نقدهای خود را در تریبون‌های عمومی مانند روزنامه‌ها و سایت‌ها بیان می‌کنند و نامه نگاری خصوصی با رئیس جمهور مردم ندارند.

آیا موتلفه به دلیل حفظ آرامش دولت نامه خصوصی داد؟
شاید این سوال به جایی باشد که بپرسیم؛ آیا علت عدم انتشار این نامه از سوی موتلفه در آن زمان حفظ ثبات و آرامش در کشور بوده است!؟ شواهد چنین نیتی را نشان نمی‌دهد. چرا که سه سال پیش، دولت تازه وارد فعالیت اجرایی شده بود و رقبایش هنوز خیز انتخاباتی برنداشته بودند؛ مردم و رقبا بیشتر نظاره‌گر بودند و فعالیت‌های دولت تدبیر را رصد می‌کردند. واقعیت این است که این روزهاست که رقبای حسن روحانی بیشتر از هر زمان دیگری برای رقابت‌های انتخاباتی آماده و دست به کار شده‌اند و لذا هر حرکت آنها می‌تواند موجب ضعیف نشان دادن یا تقویت آن تلقی شود.

اما به احتمال زیاد نگرانی این حزب در زمان از واکنش منفی جامعه نسبت به نگارش چنین نامه‌ای بود که دست به چنین کاری نزد و آن را همچنان خصوصی نگهداشته است.


سهم خواهی اصولگرایان سنتی از روحانی
حالا در نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری، این حزب خبر از نامه‌ای می‌دهد که سه سال پیش برای حسن روحانی به صورت خصوصی نوشته بوده است؛ اینبار هم محتوای نامه را علنی نکرده است. گویی به دنبال آن بوده است تا علاوه بر ایجاد تصویری مثبت از خود در دیدگان مردم، تلاش می‌کند تا تهدیدی برای روحانی نیز ایجاد کند و از وی برای دولت آینده سهم خواهی داشته باشد.

موتلفه‌ای‌ها همچنان محتوای نامه را محرمانه نگهداشته‌اند تا همیشه ارزش افشا کردن داشته باشد و بتوانند به بهانه آن دولت را تحت فشار قرار دهند. اصولگرایانی که خود نیز به این نتیجه رسیده‌اند برنده انتخابات آتی نیز حسن روحانی خواهد بود و لذا این روزها بهترین عمل سیاسی این خواهد بود که با این دولت برای سهم بیشتر در کابینه آینده گفتگو و مذاکره کنند.