محدثه شب‌راه یکی از دانش‌آموزان هرمزگانی که در حادثه اخیر دست و پایش را از دست داد، می‌گوید: مسئولان می‌آیند و می‌روند، وعده می‌دهند اما امیدوارم فراموش نکنند.
به گزارش تسنیم، در جریان حادثه تلخ تصادف خونین اتوبوس حامل دانش‌آموزان هرمزگانی، 7 دانش‌آموز و یک مربی جان خود را از دست دادند. در این حادثه 2 دانش‌آموز نیز دچار قطع عضو شده‌اند و البته این بار نخستی نیست که در جریان اردوهای دانش‌آموزی شاهد بروز حوادث و مرگ افراد هستیم.
محدثه شب‌راه یکی از 40 دانش‌آموز هرمزگانی است که واژگونی اتوبوس، اردوی شیراز را برای او و دوستانش ناتمام گذاشت و در جریان این حادثه، دست و پایش را از دست داد.
محدثه شب‌راه که در بیمارستان شیراز بستری است، گفت: برای رفتن به اردوی شیراز، پدرم تا جلوی اتوبوس بدرقه‌ام کرد و پس از گذاشتن وسایلم داخل ماشین از یکدیگر خداحافظی کردیم. نیمه‌های شب بود اما خوابم نبرده بود ناگهان متوجه شدم اتوبوس تصادف کرد، نمی‌دانم چه شد اما بی‌هوش شدم و پس از مدتی که به هوش آمدم چند نفر از دوستانم روی من افتاده بودند، دستم تا بازو زیر سنگ‌ها بود و پایم نیز زیر صندلی ماشین گیر بود.
وی افزود: بعد از ساعتی ماندن در این حالت، وقتی مرا بیرون آوردند، دست راستم از آرنج و پای چپم از زانو در همان صحنه تصادف قطع شده بود، سرم شکسته و مهره‌های کمرم آسیب دیده بود و کمر و گردنم به شدت درد می‌کرد.
این دانش‌آموز گفت: حالا هم روی تخت بیمارستان روزهایم را می‌گذرانم. سخت است اما می‌گذرانم و باید امروز زیر تیغ جراحان بروم. قرار بود سال آینده کنکور بدهم. خیلی دوست داشتم پزشک شوم اما حالا اینجا هستم روی تخت بیمارستان. شیوا دوست سه ساله‌ام در مدرسه که در اتوبوس کنار دستم نشسته بود، جان داد. این خاطره‌ها را چگونه از ذهنم پاک کنم؟
محدثه گفت: مسئولان می‌آیند و می‌روند، وعده می‌دهند. می‌گویند کمک می‌کنیم به دانشگاه بروی اما می‌ترسم حرف‌هایشان برای همین حالا که روی تخت بیمارستان هستم باشد، می‌ترسم فراموش کنند وعده‌‌هایی را که این روزها به من دادند.
کاش میشد از این عزیزان عیادت کرد . اگر آدرسی دارید بدهید.
مسئولین وزارت راه
برنامه تان چیست که این فجایع تکرار نشود؟
ریاست جمهور چه حمایتهایی از این عزیزان دارید؟
باید بهترین زندگی را برایشان فراهم کنید.
بهترین درمان در بهترین بیمارستانهای دنیا
بهترین اندام مصنوعی
بهترین حمایتهای مادی
منتظریم
به خدا، ما هم برای مظلومیت و محرومیت شما ناراحت و محزونیم و این را هم می دانیم که مسئولین ما فقط شعار می دهند، ولی تو سعی کن روی پاهای خودت بایستی و تلاش کنی و ذره ای به وعده و وعیدهای این مسئولین ابن الوقت توجه و چشم داشتی نداشته باشی.
به خدا توکل کن و بدان که با تلاش به هر جا که بخواهی، می رسی.
از آبگرمکن سوراخ این مسئولین چیزی عاید امثال تو نمی شود.
از راه دور برایت دعا می کنم که سلامت باشی.