فرارو- وقتی ۹ آوریل سال جاری یک جنگنده اف- ۳۵ ژاپنی در اقیانوس آرام سقوط کرد، بسیاری از تکنولوژی‌های پشت تسلیحات ۱ تریلیون دلاری آمریکا هم با آن غرق شد؛ جاییکه هر کسی ابزار مناسبی داشته باشد می‌تواند مکان آن را پیدا کند و این تکنولوژی‌ها را به خانه ببرد.
به گزارش فرارو، جانس اسمی در نیویورک تایمز نوشت: ناوگان هفتم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا با کمک نیرو‌های جستجو و نجات تا اوایل مِی به جستجو ادامه دادند. پس از آن نیروی دریایی ژاپن خودش جستجو‌ها را ادامه داد. در ۷ جوئن ژاپن تایمز گزارش داد ژاپنی‌ها بالاخره مکان جنگنده سقوط کرده را پیدا کردند و جسد خلبان و بخشی از جعبه سیاه جنگنده را پیدا کرده اند.
محلی که لاشه هوایپما در آنجا پیدا شد اکنون تحت کنترل ژاپن است، اما احتمال اینکه یکی از رقبای خارجی در اقیانوس آرام پیشتر هواپیما را پیدا کرده باشد وجود دارد. اگر چنین اتفاقی افتاده باشد یک پیروزی اطلاعاتی مهم برای کشوری که زودتر هواپیما را پیدا کرده محسوب می‌شود.
مطالعه در مورد صید باقیمانده لاشه هواپیماها، کشتی‌های جنگی و... به ما یادآوری می‌کند که تاریخ مدرن پر از نمونه‌هایی است که برخی کشور‌ها سلاح دشمنانشان را پیدا کردند، مهندسی معکوس کردند و در نهایت از همان سلاح علیه سازنده اش استفاده کردند.
بیشتر بخوانید:
اخیرا به خاطرات منتشر نشده یکی از مهندسان ساخت سلاح در آلمان نازی به نام هربرت روهلمن برخوردم. او توضیح می‌دهد چطور فرآیند کشف سلاح‌های دشمن اتفاق می‌افتد: «به محض اینکه یک اسلحه جدید معرفی می‌شود، دشمن به دنبال آن می‌افتد»!
به عنوان نمونه او به داستان فیوز بمب الکتریکی که خودش طراحی کرده بود اشاره می‌کند. یکی از خلبانان آلمانی یکی از آنها را در جنگ داخلی اسپانیا بین سال‌های ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۹ پرتاب می‌کند. وقتی نازی‌ها به پاریس حمله کردند، افسران اطلاعاتی آلمان گزارش‌هایی دریافت کردند که نشان می‌داد مهندسان فرانسوی به این فیوز در اسپانیا دست یافته اند و تلاش کردند خودشان از روی آن کپی کنند.
خود روهلمن در سال ۱۹۴۸ به عنوان بخشی از "عملیات گیره کاغذ" به آمریکا آمد. گیره کاغذ عملیات محرمانه‌ای بود که دانشمندان و مهندسان آلمانی را بعد از جنگ جهانی دوم در ایالات متحده آمریکا به کار می‌گرفت. روهلمن را به یک آزمایشگاه مربوط به نیروی دریایی آمریکا در مریلند فرستاند تا کار کردن روی فیوز بمب‌ها را برای "عمو سام" ادامه دهد.
در همان زمان، پایان یافتن جنگ جهانی دوم به پنتاگون و آژانس‌های اطلاعاتی آمریکا این فرصت را داد که هرجا و هروقت که ممکن بود، اسرار دشمنانشان را بدزدند؛ حتی در کف دریا.
وقتی یک زیر دریایی شوروی در سال ۱۹۶۸ در ۱۵۶۰ مایلی شمال شرق هاوایی غرق شد نیروی دریایی آمریکا متوجه شد و فهمید تلاش‌های نیرو‌های عملیات و جستجوی شوروی برای پیدا کردن موقیعت لاشه زیر دریایی بی نتیجه مانده است. در سال ۱۹۷۴ سیا، بخشی از زیردریایی غرق شده را بدون اطلاع شوروی از آب خارج کرد.
اما گاهی این خود آمریکاست که سهوا اسرارش را در اختیار رقبا قرار می‌دهد. در آوریل ۲۰۰۱ یک هواپیمای کنترل الکتریکی ای- پی- ۳ نیروی دریایی آمریکا پس از تصادف هوایی با یک جنگنده چینی در جزیره هینان چین فرود آمد.
سفیر آمریکا در چین در آن زمان گفت تصور می‌کند مقامات دولت چین، بعد از اینکه ۲۴ خدمه پرواز از فرودگاه به بیرون منتقل شدند، هوایما را بررسی کرده اند. در هنگام به زمین نشستن، خدمه تنها فرصت داشتند تعدادی از تجهیزات حساس هواپیما را نابود کنند نه همه آنها را.
یک دهه بعد، گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی آمریکا (سیل) در ۲ می ۲۰۱۱ به اقامتگاه بن لادن در ابوت آباد پاکستان حمله کرد. عملیات کشتن رهبر القاعده موفق بود و آمریکایی‌ها مدارک زیادی هم به دست آوردند، اما نیرو‌های ویژه سیل یک گنجینه اطلاعاتی را جا گذاشتند: یکی از دو هلیکوپتر دزدی که سقوط کرده بود و نیرو‌های پاکستانی بعدا آن را تعمیر کرده بودند.
چند هفته بعد از این اتفاق، مقامات اطلاعاتی پاکستانی احتمالا به مهندسان نظامی چینی اجازه دادند از قسمت‌های سالم هلیکوپتر عکس بگیرند. در همان سال یک پهپاد آر-کیو ۱۷۰ در ایران ماند و برخلاف قطعات هلیکوپتر در پاکستان هنوز به آمریکا برگردانده نشد.
در حالی که ممکن است آمریکا فعلا بتواند دسترسی رقبا به بخش‌ها و قطعات اف-۳۵ سقوط کرده را مدیریت کند، اما تضمینی وجود ندارد همیشه بتواند سلاح‌های آمریکایی که در دریا یا زمین سقوط می‌کنند را از دسترس دشمنان دور نگه دارد.
