رحمت مهدوی*؛ هر چند تا شروع انتخابات چند هفته‌ای باقی مانده، ولی خواه یا نا خواه شاهد فعالیت‌های انتخاباتی خصوصا در فضای مجازی هستیم. درلیست کاندیدا‌های شهر‌های مختلف با اندکی تحقیق و بررسی تحصیلکرده‌های را می‌بینیم که عمدتا بدون پشتوانه مالی بوده و بیشتر چشم به تغییر فضای گفتمان انتخابات را داند. در واقع مایه دلگرمی آنان خواهد بود اگر به همت مردم مخصوصا نسل جوان و قشر دانشجو در آستانه کم‌رونقی انتخابات معطوف به ثروت باشیم.
بحث منابع مالی همواره دغدغه بسیاری از افراد صاحب فکر و اندیشه بوده و در بسیاری از مواقع آنها اساسا بر فرایند انتخابات وارد نمی‌شوند و یا در صورت ورود کمتر مورد استقبال قرار می‌گیرند. با توجه نقدهای شکل گرفته و نکوهش عدم شفافیت مالی از سوی عموم صاحب‌نظران، تحلیل‌گران و عموم مردم آیا می‌توان امیدوار بود این دوره رنسانس انتخابات رقم خورد؟ آیا می‌توان شاهد برتری دانش و علم بود؟ آیا نامزدهای محترم می‌توانند فضا را به سمت به محقق شدن ایده دانش= تولید قدرت نزدیک نمایند؟
واقعیت امر این است که مردم گله‌مندند، مردم دگر تاب ندارند، خسته از وعده‌های محقق نشده بوده و چشم انتظار افراد باصداقت، مردمی، عمل‌گرا با روحیه واقعی جهادی، مزین به جمیع حسنات اخلاقی و است.
آیا مردم که همواره در نقدهای خود خستگی و دلزدگی را فریاد می‌کشند خود را آماده انتخاب بدون تعصب و حب و بغض نمودند؟ آیا تامل، اندیشیدن و اتکا به افکار مستقل جای سفارش‌های طائفه‌ای، قبیله‌ای، جناحی و... را خواهدگرفت؟ آیا نامزدهای انتخابات، خصوصا قشر مشهور شده به علم و دانش در جامعه، این آمادگی ذهنی و توانایی عملی را دارند در این رقابت پرپیچ و خم و در میانه رقابت به انواع ترفند‌ها و شگرد‌های دایمی انتخابات که بر عوامفریبی استوار است متوسل نشوند.
هزینه‌های انتخاباتی امری معمول در همه جای دنیای بود و کسی منکر تاثیرگذاری منابع مالی در نتیجه انتخابات نیست، اما باید توجه کرد هنگامی که هزینه‌های انتخاباتی از عرف معمول آن به شکل خیلی زیادی خارج شود باید به نتیجه انتخابات خیلی دلخوش نبود چرا که اساسا فرد پیروز بیشتر درگیر هزینه‌هایی خواهد شد که انجام داده است یا افراد مختلف در شکل‌های گوناگون در اختیار وی قرار داده‌اند.
به همین خاطر باید قبول کرد تا زمانی که در انتخابات منابع مالی تعیین کننده باشد نباید به نتیجه آن امیدوار باشیم. همین است که امامخمینی (ره) می‌فرمایند: بحث مبارزه و رفاه وسرمایه، بحث قیام و راحت طلبی، بحث دنیا و آخرت‌جویی، دو مقوله‌ای است که با هم جمع نمی‌شوند.
*فعال سیاسی
