در این نامه که با نظر مساعد دکتر «سعید نمکی»، وزیر بهداشت، رای پیگیری و انجام اقدام لازم، به دبیر ستاد ملی مدیریت بیماری کرونا و دیگر معاونت‌ها و ادارات مرتبط ارجاع شده، بر توانمندی‌ها و قابلیت‌های طب ایرانی در این زمینه تاکید شده است و به تجارب خوبی که انجام اقدامات اولیه در زمینه استفاده از این ظرفیت غنی طبی کشور در بهبود روند درمان بیماران کرونایی به همراه داشته، اشاره شده است.
فلسفه علم و تلاش ناکام تعریف کرونا از منظر دانش پزشکی
از : امین میرزائی
در دانشهایِ روبرو با مفاهیمِ ماهُوی آنچه در نزدِ نفس حضور می یابد ، نسبت به آن قیامِ صدوری دارد . یعنی تفسیری ست برگرفته از مثالِ واقعیتِ خارجی و همراه و مشوب به تفاسیرِ پیشینِ ذهنی. علّت اختلافِ صاحبانِ مشاربِ مختلف علمی که به تعریفِ واقعیت واحد پرداخته اند همین تأثیری ست که ذهن بر مفاهیمِ صادر از خود باقی می گذارد و اُبژه خارجی را تحت اثر سوبژه یا فاعلِ شناسا دستخوشِ تفاسیری نادقیق می سازد.
عزیزانی لطف کرده اند و ارزش کلّ طبّ سنّتی را از آزمایش پاستور پایین تر دانسته اند! من در این نوشته به ایراداتِ تاریخی ادّعایِ ایشان کاری ندارم و مباحث فلسفی را به کند و کاو تاریخی ترجیح می دهم. گرچه اگر فرصت دارند و انگلیسی می دانند و فیلتر شکن دم دستشان است ، این ویدئو (قسمت اول از تاریخ پزشکی دکتر Ward ) را ببینند و ریش و پشم امثال بوعلی و ابن هیثم و ابن نفیس و رازی را در کنار ریش و پشم لویی پاستور و کلاه گیس ویلیام هاروی بنشانند !
https://www.youtube.com/watch?v=VFuYrgGznk0
برای افزایش معلومات و اصلاح مدعیاتِ تاریخیشان مفید است، مخصوصاً با توجّه به آن که جدید است و در مدرسه طب ویرجینای غربی ایراد شده است. البته مجالی نیست ، وگرنه درباره پزشکی و روانشناسی تکاملی هم صحبت می کردم و هومو ارکتوس و هومو هابیلوسِ بیمار (و رژیم غذاییِ عصر حجر یا Paleo diet ساپینس اولیه) را هم از غار تنهایی شان بیرون می کشیدم!
من نه طرفدار طبّ سنتی ام و نه با پزشکی جدید زاویه دارم . بر سر کلبه یخیِ اسکیموها هم که بروم ، دشداشه عربی را به جای پوست نهنگ و خرس قطبی تبلیغ نمی کنم. با این همه از طرفداران کرونا زده دو طبّ جدید و سنّتی (و هم از سیاستمدارانِ جو زده جهانی) چند پرسش ساده فلسفی دارم و -به حکم فیلسوف بودن - متّه را به عمق خشخاشِ آقایان و بانوان محترم پزشک و پرستار و سیاستمدار می گذارم.
عزیزان لطف کنند و خود را در موقعیتی فرضی بگذارند.فرض کنند که من پسر خاله ئی تیِ فیلم استیون اسپیلبرگ هستم و به عنوان موجودی فضایی از آسمان افتاده ام. بدون کشیدن تصویر یا ارائه عکس یا حبسِ من در باغ وحش، تعریف جامعی برای سگ ارائه کنند که از سگ بولداگ تا میلو (سگ تن تن) را شامل شود، ضمناً کایوت و روباه و گرگ را هم از مخیّله منِ سگ ندیده بیرون کند. به تعبیر زبانشناسان (سمانتیست ها) جامع و مانع باشد.اگر از عهده این تکلیف ساده برآمدند وارد تعریف "کرونا" شوند و بیمار مبتلا به کرونا را به منِ مشکوک به کرونا بشناسانند. این که آیا صِرفِ وجود ویروس در بدن به معنی ابتلاست یا تظاهرات بالینی بیماری هم شرط است ؟!
فرض کنیم سخنگویِ کیت به دستِ وزارت بهداشت جلویِ خبرنگاران می آید و آمار معتادان و معلولانِ مقتضیِ قرنطینه را به جای مبتلایانِ به کرونا اعلام می کند . تعریف معتاد و معلول چیست ؟! آیا نوشندگان چای و قهوه معتادند ؟! چه ملاکی بوده که تئوبرومینِ چای و کافئینِ قهوه را از مورفین تریاک و آمفتامین اکستازی جدا کرده ؟! مگر نه این که هروئین در اصل داروی سرفه بود و ال اس دی (یا همان شیشه) به عنوانِ دارو و ترکیباتِ ارگوت ساخته می شد؟!
آیا منی که نزدیک بینم و عینکم را روی بینی ام گذاشته ام معلولم؟! یا باید سمعک داشته باشم تا تحت حمایتِ بهزیستی قرار بگیرم؟! اصلاً مردم جهان به تنفّسِ اکسیژن معتادند و این که اکسیژن گازی سمّی و باعث کاهش عمر و مرگ زودرس است در متون پزشکی به اثبات رسیده است. این است که کارشناسانِ محترم ، آنتی اکسیدان تجویز می کنند و امگا 3 و 9 و امثالِ آن را در رژیم غذایی مردمان جا می دهند. دوستانِ زیست شناسمان هم مانده اند که اکسیژن سمّی چرا مایه حیاتِ مهره داران شده و باکتریهای بی هوازی را به میتوکُندری و کلروپلاستِ سلولِ هوازی تبدیل کرده !؟
نکته دیگر این که مصرف الکل (تُفِ باکتری!) و پوشیدن پارچه ابریشم (ادرار و مدفوعِ کِرمِ کاترپیلار) مانند دود دادن کود الاغ و سرکشیدن تف و ادرارِ زنبور است! گرچه با این که اسید سیالیک موجود در مدفوع حیوانات مزرعه ، باعث مصونیت مزرعه داران در برابر آسم و آلرژی است( همان farm effect) ، اما من برای جلوگیری از کرونا کود نمی سوزانم و تنها عسل می خورم !! حالا این که چرا سوسیس و کالباس (محتویاتِ پخته شده در روده گاو و خوک) را می خورند و عنبر نساء را دود می دهند و از روده گربه نخ جرّاحی می سازند؟! به پزشکان جدید و قدیمی و سلیقه چشایی و بویائی و خیاطی شان مربوط است.
سخن آخر آن که اگر ملاکاتِ تعیین شده از سویِ سازمان بهداشت جهانی را بپذیریم و در تعریف هر بیماریِ خُرد و کلانی از آن سازمان عریض و طویل تقلید کنیم ، باید همجنسگرایی را هم که زمانی بیماری روانی شناخته می شد از دستنامه روانپزشکان و روانشناسانِ بالینی (DSM) درآوریم و بر سر طاقچه سبکهایِ مختلف زندگی بنشانیم. چنانکه در تعریف مالتی پل پرسانلیتی هم تجدید نظر کردیم و Dissociative identity disorder (DID) را جایِ آن نشاندیم.
من در مقالاتِ دیگری به این قبیلِ مشکلات اپیستمولوژیک دانشمندان قدیم و جدید اشاره کرده ام و بزرگوارانِ خواننده را به آنها ارجاع می دهم.