فرارو- قسمت دوم سریال موچین به نویسندگی و کارگردانی حسین تبریزی و تهیه کنندگی میثم آهنگری، چهارشنبه ۱۸ تیر ماه ۱۳۹۹ وارد شبکه‌ی نمایش خانگی شد.
موچین اولین تجربه‌ی نویسندگی و کارگردانی حسین تبریزی در شبکه‌ی نمایش خانگی‌ای است. او پیش‌تر تجربه‌ی ساخت تعداد زیادی سریال و فیلم را برای تلوزیون داشت است و از جمله‌ی آنها می‌توان به «کیفر»، «فرشته نزدیک است»، «تا رهایی»، «جاده در دست تعمیر» و....
مرجانه گلچین، حمید لولایی، شهره لرستانی، زهرا جهرمی، عباس جمشیدی، مهران رجبی، امین چنارانی، رز رضوی، افشین غیاثی، مجید شهریاری، سعیده عرب، آشا محرابی، رابعه اسکویی، علی صادقی و امیر نوری گروه بازیگران سریال موچین را تشکیل می‌دهند.
در خلاصه‌ی داستان این سریال کمدی اجتماعی آمده است: «انصاف نیست که دنیای ما آنقدر کوچک باشد که آدم‌های تکراری را روزی صد بار ببینیم و آنقدر بزرگ باشد که نتوانیم آن کسی را که دوست داریم حتی یک بار ببینیم...»
ابتدای قسمت اول این سریال اگر چه با ورود شخصیت‌های شهره لرستانی و مرجانه گلچین به شهر و کیف قاپی از آنها شروع می‌شود، اما بعد از آن به سرعت وارد زندگی خانواده آقای گلی می‌شویم که دختر‌هایی دوقلو به نام‌های سیما (آشا مهرابی) و مینا (زهرا جهرمی) دارد و فرزاد (علی صادقی) نیز که او هم برادری دوقلو به نام فرزین (امیر نوری) دارد خواستگار پر و پا قرص سیما و دشمن شماره‌ی یک آقای گلی است.
فرزاد و فرزین نه کار درست و حسابی‌ای دارند و نه مال و منالی و برای آقای گلی که فرد خود ساخته‌ای است عشق و علاقه‌ی میان سیما و فرزاد کافی نیست که به وصلت آنها رضایت دهد. سیما و مینا در دادگاه خانواده یا همان مرکز اختلاف خانواده کار می‌کنند و ورود فرزاد و فرزین و تعقیب و گریز دائمی شان با آقای گلی منجر به اتفاقاتی می‌شود که داستان موچین را پیش می‌برند.
موچین در این دو قسمت نه قصه‌ی جدید و نه رویکرد جدیدی به این سبک از کمدی سازی دارد. آدم ها، قصه‌ها و موقعیت‌هایی تکراری که بازیگرانی تکراری هم در آنها هستند.
بازیگرانی که بار‌ها در فیلم‌ها و سریال‌های کمدی‌ای که بسیاری هم آنها را سخیف و بی ارزش می‌دانند ظاهر شده اند و در تیپ‌های تکراری شان مانده اند. بازیگرانی که در دوره‌ی در آثار رضا عطاران و سعید آقاخانی خوب دیده شدند، اما تکرار و تکرار و تکرار تیپ هایشان دیگر هیچ چنگی به دلی نمی‌زند.
موچین فارغ از نقد‌ها و نظر‌های مربوط به آثار شبکه‌ی نمایش خانگی و انتظاری که مخاطبان از این آثار دارند با همان فرمول‌های قدیمی این کمدی‌ها پا به عرصه گذاشته است و طبیعتا هیچ رقابتی هم با سایر آثار ندارد. چرا که حتی برای رقابت با بدترین آنها هم حداقلی از کیفیت لازم است که موچین به کلی فاقد آن است.
تجربه نشان داده است که آثار کمدی این چنینی و شوخی هایشان بیشتر برای پسر‌های نوجوان مدرسه‌ای جذابیت دارد و شوخی هایشان هم از جنس همان‌هایی است که آنها با هم دارند که البته احتمالا اگر بزرگتری این دو قسمت پخش شده از موچین را ببیند و تعداد زیاد شوخی‌های کلامی سخیف آن را بشنود حتما دیدن آن را برای پسر نوجوانش هم غدقن خواهد کرد.
