با توجه به اینکه شورای ائتلاف اصولگرایان این‌بار به‌دنبال مدل «نامزد -کابینه» است، قطعا گزینه لاریجانی به علاوه ظریف هیچ شانسی برای اینکه در بین گزینه‌های اصولگرایان قرار بگیرند، ندارند. اصولگرایان اگر به لاریجانی نقد دارند، اما نسبت به ظریف سوءظن دارند و بیشترین و بدترین حملات را به او می‌کنند.
اگر قرار شود تأثیر دولت روحانی را بر اردوگاه اصولگرایی تحلیل کنیم، یکی از خروجی‌هایش، خروج علی لاریجانی از رسته اصولگرایان بود. اگرچه به نام هنوز برخی او را اصولگرا بدانند، اما او قطعا دیگر هیچ نقشی در اردوگاه اصولگرایی نخواهد داشت؛ گزینه اول آن‌ها در انتخابات سال ۸۴ که حالا حتی به او فکر هم نمی‌شود. گرچه خروج علی لاریجانی یا به‌حاشیه‌رفتنش در اردوگاه اصولگرایی به تبع یک اتفاق بزرگ‌تر رقم خورد؛ رخداد خروج خاندان لاریجانی از دایره قدرت.
شرق در ادامه نوشت: سخنگوی جامعه روحانیت مبارز دیروز گفته است: هیچ‌گونه بحثی درباره آقای لاریجانی در جامعه روحانیت مبارز صورت نگرفته است. اینکه جامعه روحانیت درپی روی‌کارآمدن آقای لاریجانی است و دیگران به دنبال آقای رئیسی هستند، یک القا از سوی دیگران است.
قبلا هم دو خبر مبنی بر دیدار انتخاباتی پورمحمدی، دبیر عالی جامعه روحانیت مبارز، با علی لاریجانی و حتی حمایت این جامعه از او برای ۱۴۰۰ منتشر شده بود که هر دو خبر از سوی روابط‌عمومی جامعه روحانیت مبارز تکذیب شد. قبلا هم اصولگرایان دیگر گفته بودند که لاریجانی گزینه آن‌ها نیست؛ چون اصولگرایان بابت نقش تعاملی لاریجانی با دولت روحانی دیگر به او اعتماد کامل ندارند و برخی هم مانند جبهه پایداری و نزدیکانشان به زاویه‌های تندی با او رسیده‌اند.
در این میان این گزینه وجود داشت که ممکن است لاریجانی به‌صورت مستقل و شاید از سوی اصولگرایان معتدل، به سمت انتخابات گام بردارد. منصور حقیقت‌پور، نماینده سابق مجلس و مشاور علی لاریجانی، معتقد بود که لاریجانی اگر بیاید لزوما نه گزینه اصلاح‌طلبان و نه اصولگرایان، بلکه باید گزینه کل نظام باشد: «اگر نظام جمهوری اسلامی ایران آقای لاریجانی را برای نامزدی در انتخابات ریاست‌جمهوری متقاعد کند، او می‌تواند یک سرمایه بین‌نسلی باشد.
البته ما هنوز چیزی از آقای لاریجانی ندیدیم که نشانه تمایلش برای ثبت‌نام در انتخابات ریاست‌جمهوری باشد. او درحال‌حاضر ترجیح می‌دهد مطالعه کند. هیچ‌کسی مثل علی لاریجانی پتانسیل تصدی جایگاه ریاست‌جمهوری را ندارد؛ آقای لاریجانی ظرفیت‌هایی دارد که در وضعیت کنونی به درد کشور و نظام می‌خورد».
اگرچه او بعد از اینکه واکنش اصولگرایان را به موضوع آمدن لاریجانی برای ۱۴۰۰ دید، نظرش را کمی تغییر داد و گفت: «اگر شرایط به همین منوال باشد، توصیه می‌کنم آقای لاریجانی حضور پیدا نکند. چرا بیاید و فحش بخورد؟ اما اگر مؤلفه‌های تعیین‌کننده انتخابات تصمیم بگیرند که اخلاق و ادب را رعایت کنند، بسیاری مانند لاریجانی، ناطق و... که افراد بزرگی هستند، می‌توانند در صحنه حضور پیدا کنند».
چندی قبل هم یک نماینده مجلس یازدهم گفته بود: اگر فرض کنیم که آقای لاریجانی مورد اجماع اصلاح‌طلبان و اصولگرایان میانه‌رو قرار گیرد و در انتخابات حضور پیدا کند و پیروز هم شود، به عقیده من ترکیب ریاست‌جمهوری آقای لاریجانی و وزارت امور خارجه آقای ظریف یک ترکیب طلایی خواهد بود.
در این میان دیروز محمدجواد لاریجانی هم که برخلاف برادرش که نیمه‌اصولگرا نیمه‌اصلاح‌طلب شده، کاملا اصولگراست و تقابل عجیبی هم با اصلاح‌طلبان دارد، دراین‌باره گفته است: «من اطلاع دقیقی ندارم، ولی می‌توانم پیش‌بینی کنم. تئوری زوج الان در ایران زود است و نمی‌گیرد و به نظرم زمینه ندارد. این اسم‌هایی که من می‌بینم در رسانه‌ها هست، آقای رئیسی، قالیباف، علی لاریجانی، ظریف، سردار محمد، فتاح، جلیلی و آقای جهانگیری هست که در میان این‌ها نیرو‌های اصولگرای مهمی حضور دارند.
پیش‌بینی من این است اگر غالب دوستانی که نام بردم ثبت‌نام کنند، رقابت اصلی بین آقای رئیسی، قالیباف و علی لاریجانی اتفاق خواهد افتاد. نه اینکه بقیه لیاقت ندارند، ولی به‌هرحال رقابت یک پدیده اجتماعی است و این رقابت مهم را شکل می‌دهد، شاید برای شرکت عمومی مردم چیز بدی نباشد». او درباره حمایت اصلاح‌طلبان از برادرش هم گفته است: «چون در سال ۷۶ و جریانات آقای خاتمی آن‌ها به خون علی لاریجانی تشنه بودند، این تشنگی حالا ممکن است کمی فروکش کرده باشد، ولی همیشه هست و آن‌ها می‌ترسند و می‌گویند ایشان آدم پیچیده‌ای است و در زمان مناسب ممکن است بلا سرشان بیاورد. مرحوم گل‌آقا می‌گفت پیش‌بینی‌های جواد لاریجانی غیر از مواردی که درست است، بقیه‌اش غلط است (با خنده). رقابت اصلی حول سه اسم می‌گردد: آقای رئیسی، قالیباف و علی لاریجانی».
پرویز امینی، یک تحلیلگر اصولگرا، پیش‌تر به فارس گفته بود که لاریجانی پایگاه ایدئولوژیک مستقلی ندارد، بنابراین مجبور است مثل روحانی از پایگاه عاریتی استفاده کند؛ اما با توجه به تجربه روحانی، این کار برای او سخت است و به میدان آوردن زوج لاریجانی-ظریف، حدود توانایی اصلاح‌طلبان برای انتخابات است و یکی از محدودیت‌های مهم لاریجانی برای انتخابات ۱۴۰۰، انگیزه منفی احمدی‌نژاد برای مقابله پادگفتمانی با اوست که می‌تواند مؤثر باشد».
با توجه به اینکه شورای ائتلاف اصولگرایان این‌بار به‌دنبال مدل «نامزد -کابینه» است، قطعا گزینه لاریجانی به علاوه ظریف هیچ شانسی برای اینکه در بین گزینه‌های اصولگرایان قرار بگیرند، ندارند. اصولگرایان اگر به لاریجانی نقد دارند، اما نسبت به ظریف سوءظن دارند و بیشترین و بدترین حملات را به او می‌کنند. اخیرا وقتی پوستر‌هایی از کابینه‌های فرضی رؤسای دولت احتمالی اصولگرا در فضای مجازی و اینترنت منتشر شد، اصولگرایان آن را کار رقبای اصلاح‌طلب برای تخریب اصولگرایان دانستند.
حالا با ادعا‌های خودشان مشخص شده این فهرست‌ها هم خروجی گعده‌ها و حامیان جریانی خودشان و برخی نامزدهای اصولگرا بوده است.
پرویز سروری در توضیح این مدل گفته است: «ممکن است برای سِمت وزیر اقتصاد دولت خود سه یا چهار نفر فرد احتمالی را معرفی کرده که در بین این‌ها وزیر اقتصاد مشخص شود؛ علاوه بر این، یک سبد از ظرفیت‌های مؤثری که برای برون‌رفت از وضعیت فعلی کشور مؤثر باشد به مردم معرفی شده و مردم می‌دانند که الگوی کابینه به چه صورت است و در جریان کلیت کابینه قرار خواهند گرفت».
از سوی دیگر، کنعانی‌مقدم، فعال سیاسی اصولگرا که عضو شورای وحدت اصولگرایان است، دیروز گفته از مدل انتخاباتی شورای ائتلاف یعنی نامزد- کابینه بی‌خبر است، اما پیشنهادی به شورای وحدت ارائه شده مبنی بر اینکه نامزدی که قرار است وارد انتخابات شود، در ابتدا باید مرام‌نامه خود را به شورای وحدت ارائه دهد و انتخابات دومرحله‌ای در بین نامزد‌هایی که امکان حضور در انتخابات دارند، شکل گیرد؛ به گونه‌ای که در خود شورا هم این‌ها صاحب رأی باشند و کابینه خود را بررسی کنند تا مشخص شود فردی که قصد نامزدی در انتخابات دارد آیا قادر به حل‌کردن مشکلات کشور خواهد بود یا خیر؟
این فعال اصولگرا با اشاره به لیست پیشنهادی برخی از نامزد‌ها برای انتخابات ریاست‌جمهوری تأکید کرد: معتقدم مراجع ذی‌صلاح باید در این مسائل ورود پیدا کنند، اما متأسفانه وقتی وارد انتخابات می‌شویم لیست‌های جعلی و اقدامات مخرب در مسیر انتخابات شکل می‌گیرد و گروه‌های زیرزمینی، فشار و غیر‌قانونی به اعتماد مردم، احزاب و تشکل‌های سیاسی ضربه می‌زنند.
