هیچ افزایش سوخت‌وسازی در دوران بلوغ یا بارداری به وجود نمی‌آید و هیچ کاهش سوخت‌وسازی هم در شروع یائسگی اتفاق نمی‌افتد.
بر اساس پژوهشی بی‌سابقه در زمینه‌ی میزان مصرف انرژی در بدن، افراد میان‌سال نباید افزایش وزن و حجم خود را به گردن کاهش متابولیسم بیندازند.
به گزارش بی بی سی، این پژوهش که روی ۶۴۰۰ نفر از نوزاد هشت‌روزه تا فرد ۹۵ساله در ۲۹ کشور دنیا انجام شد نشان داد که سوخت‌وساز یا متابولیسم بدن در دوران میانسالی «ثابت» می‌ماند.
سوخت‌وساز در یک سالگی به اوج خود می‌رسد و از ۲۰ تا ۶۰ سالگی ثابت می‌ماند و پس از آن به شدت کاهش پیدا می‌کند.
پژوهشگران می‌گویند یافته‌های جدید افق‌های شگفت‌انگیز تازه‌ای در مورد بدن انسان گشوده است.
سوخت‌وساز یا متابولیسم هر فعل‌وانفعال شیمیایی است که برای بقا و ماندگاری بدن لازم است.
هر چه بدن بزرگ‌تر باشد، چه با عضلات درهم‌تنیده و چه با انباشتگی چربی در شکم، نیاز به انرژی بیشتری برای به حرکت درآمدن دارد.
به همین دلیل پژوهشگران روش‌های ارزیابی خود را عوض کردند و برای سنجش متابولیسم بدن افراد «هر کیلو» اندازه‌ی بدن آنها را در نظر گرفتند.
نتیجه‌ی این تحقیق که در مجله‌ی ساینس منتشر شد به چهار دوران متابولیسم در بدن انسان اشاره می‌کند:
پروفسور جان اسپیکمن یکی از پژوهشگران دانشگاه ابردین می‌گوید: «این نگرشی است کاملاً تازه و بسیار هیجان‌انگیز است. هیجان‌انگیزترین نکته برای من این است که متابولیسم در دوران بزرگسالی هیچ تغییری نمی‌کند، اگر در میانسالی اضافه وزن پیدا کردید آن را گردن کاهش میزان متابولیسم بدن خود نیندازید».
شگفتی‌های دیگر این پژوهش از آن چیز‌هایی است که وجود نداشت.
هیچ افزایش سوخت‌وسازی در دوران بلوغ یا بارداری به وجود نمی‌آید و هیچ کاهش سوخت‌وسازی هم در شروع یائسگی اتفاق نمی‌افتد.
متابولیسم بالا در سال‌های اول زندگی انسان اهمیت این دوران را در رشد و تکوین انسان نشان می‌دهد و اینکه چرا سوءتغذیه‌ی دوران کودکی منجر به عواقبی برای تمام عمر می‌شود.
پروفسور هرمان پونتزر، از دانشگاه دوک می‌گوید: «وقتی مردم از متابولیسم حرف می‌زنند، به رژیم غذایی و ورزش فکر می‌کنند، اما ماجرا عمیق‌تر از این است، ما بدن انسان و همه‌ی سلول‌های آن را در حال کار زیر نظر گرفتیم».
«سلول‌ها در یک سالگی به طور شگفت‌آوری فعال هستند و با کاهش سوخت‌وساز بر اثر سالمندی می‌بینیم که سلول‌ها دست از کار می‌کشند». متابولیسم افراد به کمک آب سنگین نشانه‌گذاری‌شده اندازه‌گیری می‌شود.
این آب اتم‌های هیدروژن و اکسیژن سنگین‌تری دارد که می‌توان آنها را در عبور و خارج شدن از بدن فرد ردگیری کرد.
این آب نشانه‌گذاری‌شده گران است از این رو پژوهشگران ۲۹ کشور جهان با همراهی یکدیگر این پژوهش را روی ۶۴۰۰ نفر انجام دادند.
پژوهشگران به خوبی می‌دانند که تغییر متابولیسم پیامد‌هایی در پزشکی خواهد داشت.
پروفسور پونتزر می‌گوید این امر می‌تواند کمک کند تا دریابیم آیا روند پیشرفت سرطان با تغییر متابولیسم تغییر می‌کند و در دوران‌های مختلف متابولیسم آیا باید مقدار دارو‌ها را تغییر داد؛ و هم‌چنین این پرسش وجود دارد که آیا دارو‌های تعدیل‌کننده‌ی سوخت‌وساز بدن می‌توانند بر روند بروز بیماری‌های سالمندی هم اثر بگذارد.
دکتر روزالین اندرسون و تیموتی روادز از دانشگاه ویسکانسین می‌گویند این پژوهش «بی‌سابقه» به بینش‌های مهم و تازه‌ای در زمینه‌ی متابولیسم بدن انسان دست یافته است؛ و این «نمی‌تواند تصادفی باشد» که بیماری‌های دوران سالمندی با کاهش متابولیسم بدن شروع می‌شوند.
پروفسور تام سندرز از کینگز کالج لندن می‌گوید: «جالب است که تفاوت اندکی میان میزان مصرف انرژی در سال‌های آغاز بزرگسالی و میانسالی دیده می‌شود، دورانی که بیشتر بزرگسالان کشور‌های توسعه‌یافته اضافه‌وزن پیدا می‌کنند. این یافته‌ها تائید می‌کند که همه‌گیری چاقی بر اثر انرژی حاصل از غذای اضافی است که می‌خوریم نه بر اثر کاهش مصرف انرژی در بدن».
دکتر سورن براگ از دانشگاه کمبریج می‌گوید مقدار کل انرژی مصرفی را «به طور مشخص نمی‌توان اندازه‌گیری کرد. ضروری است که ما نه فقط به بحران انرژی جهانی که بر اثر سوخت‌های فسیلی روی می‌دهد توجه داشته باشیم بلکه از بحران انرژی که بر اثر فقدان سوخت‌وساز کالری‌ها در بدن‌مان اتفاق می‌افتد غافل نشویم».
