روش دارت برای منحرف کردن یک سیارک بالقوه خطرناک برای زمین به «تکنیک نیروی جنبشی برخورد کننده» موسوم است. با این حال ایده‌های دیگری هم وجود دارد، از جمله جابجایی آرام سیارک از مسیرش در طول زمان یا حتی منفجر کردن آن با یک بمب اتمی که قبلا موضوع فیلم‌های تخیلی بوده.
به زودی فضاپیمایی راهی فضا می‌شود که هدف آن محک زدن نوعی فناوری است که می‌تواند روزی برای جلوگیری از برخورد سیارکی به زمین مورد استفاده قرار گیرد.
به گزارش بی‌بی سی، ماموریت «دارت» ناسا یک طرح دیرینه برای دفع خطر یک سنگ بزرگ آسمانی را ارزیابی خواهد کرد.
این فضاپیما به جرمی به نام «دیمورفوس» برخورد خواهد کرد تا میزان تغییر مسیر و سرعت آن محاسبه شود.
اگر یک قطعه سنگ آسمانی به قطر چند صد متر به زمین برخورد کند، می‌تواند باعث ویرانی در سطح یک قاره شود.
این اولین تلاش برای منحرف کردن یک سیارک با هدف کسب اطلاعات در مورد چگونگی محافظت از زمین است. البته سیارکی که آزمایش خواهد شد خطری را متوجه سیاره ما نمی‌کند.
کِلی فَست از دفتر هماهنگی دفاع سیاره‌ای ناسا گفت: «دارت فقط تناوب مداری دیمورفوس را به مقدار خیلی کمی عوض خواهد کرد و همین برای منحرف کردن سیارکی که خیلی زود کشف شده کافی است.»
این فضاپیما قرار است صبح روز چهارشنبه با موشک فالکون ۹ از پایگاه نیروی فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا پرتاب شود.
سیارک‌ها مصالح ساختمانی به جا مانده از دوران اولیه منظومه شمسی هستند. در موارد خیلی نادر یک سنگ آسمانی در مدارش دور خورشید می‌تواند در مسیر برخورد با زمین قرار گیرد.
ماموریت ۳۲۵ میلیون دلاری دارت یک جفت سیارک که به فاصله کم دور هم می‌گردند را هدف خواهد گرفت. سیارک بزرگتر به نام دیدیموس حدود ۷۸۰ متر است درحالی که همدم کوچکتر آن، دیمورفوس، حدود ۱۶۰ متر قطر دارد.
برخورد اجرامی به اندازه دیمورفوس به زمین به انفجاری بسیار قوی‌تر از یک بمب اتمی معمولی منجر خواهد شد. سیارک‌هایی به قطر ۳۰۰ متر و بزرگتر می‌توانند باعث خرابی در سطح یک قاره شوند درحالی که اجرام حتی بزرگتر به قطر یک کیلومتر دارای قدرت تخریب جهانی خواهند بود.
دارت بعد از پرتاب ابتدا از گرانش زمین می‌گریزد و بعد وارد مداری دور خورشید خواهد شد. این فضاپیما سپس در سپتامبر ۲۰۲۲ در فاصله ۶.۷ میلیون کیلومتری زمین به این جفت خواهد رسید.
دارت با سرعت ۶.۶ کیلومتر در ثانیه به دیمورفوس برخورد خواهد کرد. این حادثه باید سرعت دیمورفوس را به اندازه کسری از یک میلیمتر در ثانیه عوض کند و مدار آن دور دیدیموس را تغییر دهد. این تغییری بسیار کوچک خواهد بود، اما می‌تواند یک سیارک را از مسیر برخورد با زمین منحرف کند.
تام استاتلر از محققان این ماموریت در ناسا گفت: «شمار سیارک‌های کوچک خیلی بیش از سیارک‌های بزرگ است بنابراین بزرگترین تهدیدی که متوجه ما خواهد بود - البته اگر هرگز با آن مواجه شویم - احتمالا از طرف سیارکی به اندازه دیمورفوس خواهد بود».
دارت حامل دوربینی به نام «درِیکو» است که تصاویری از دو سیارک تهیه خواهد کرد و به فضاپیما کمک می‌کند در مسیر صحیح برخورد با دیمورفوس قرار گیرد.
حدود ۱۰ روز قبل از برخورد دارت به هدف، یک فضاپیمای کوچک ساخت ایتالیا که سوار دارت است از آن جدا خواهد شد تا از برخورد تصویربرداری کند.
تغییر کوچک در مدار دیمورفوس به دور دیدیموس را تلسکوپ‌های زمینی محاسبه خواهند کرد. تام استاتلر می‌گوید: «ما می‌خواهیم بدانیم آیا واقعا سیارک را منحرف کردیم و چقدر؟».
یک مجموعه دو تایی مثل دیمورفوس و دیدیموس آزمایشگاهی بی‌نظیر برای انجام چنین تستی هستند. این برخورد باید مدار دیمورفوس به دور دیدیموس را حدود یک درصد تغییر دهد، تغییری که ظرف چند هفته توسط رصدخانه‌های زمینی قابل رویت خواهد بود.
از نگاه زمین دیمورفوس از برابر دیدیموس می‌گذرد بنابراین عبور سیارک کوچکتر از برابر سیارک بزرگتر باعث افت نور آن می‌شود و برای همین تناوب مداری آن قابل اندازه گیری است.
روش دارت برای منحرف کردن یک سیارک بالقوه خطرناک برای زمین به «تکنیک نیروی جنبشی برخورد کننده» موسوم است.
با این حال ایده‌های دیگری هم وجود دارد، از جمله جابجایی آرام سیارک از مسیرش در طول زمان یا حتی منفجر کردن آن با یک بمب اتمی که قبلا موضوع فیلم‌های تخیلی بوده.
