چند سالی است که چشم به دیدن گوشی‌های هوشمند با چند دوربین در پشت عادت کرده و حتی بسیاری از کاربران امروزه این موضوع را مشخصه برتری یک تلفن همراه می‌دانند، اما آیا واقعاً این موضوع یک مزیت محسوب می‌شود.
فرارو- چند سالی است که چشم به دیدن گوشی‌های هوشمند با چند دوربین در پشت عادت کرده و حتی بسیاری از کاربران امروزه این موضوع را مشخصه برتری یک تلفن همراه می‌دانند، اما آیا واقعاً این موضوع یک مزیت است، اگر هست چرا دوربین‌های عکاسی که برای چنین کاری طراحی شده اند چند لنز ندارند و اتفاقاً کیفیت بسیار بالاتری را نیز عرضه می‌کنند. جدای از تفاوت‌های فنی، واقعاً نمی‌توان یک گوشی هوشمند را به تنها یک لنز همه کاره تجهیز کرد تا فضای پشتی دستگاه همچنان ساده و شیک باقی بماند.
به گزارش فرارو، ۱۸ اکتبر سال ۲۰۱۸، تاریخی بود که گوگل پیکسل ۳ به عنوان آخرین گوشی پرچمدار اصلی با تنها یک دوربین در پشت عرضه شد. این گوشی فاقد یک دوربین با زاویه فوق عریض بود، و هیچ زوم اپتیکال را ارائه نمی‌داد. با این حال، گوگل می‌دانست که چگونه از هیچ، چیزی بسازد و سنسور دوربین منفرد و کاملاً قدیمی گوگل پیکسل ۳ هنوز هم می‌توانست برخی از جذاب‌ترین عکس‌ها را در آن زمان ایجاد کند.
اما در همان زمان گوشی‌های رقیب با چند لنز روانه بازار شدند که جذابیت‌های فرارونی را پیش روی خریداران عرضه می‌کرد. واضح بود که گوگل دیگر نمی‌توانست با گوشی‌های تک لنز در دنیایی که سنسور‌های سه گانه در حال تبدیل شدن به یک رویه معمول بود، کنار بیاید و این سازنده نیز در همان مسیر قرار گرفت. از سال ۲۰۱۸ تاکنون، رویه معمول گوشی‌های پرچمدار، استفاده از سنسور‌های دوربین چندگانه در پشت بود، اما در کمال ناباوری، شارپ، غول فناوری ژاپنی در سال ۲۰۲۱ با معرفی گوشی هوشمند Sharp Aquos R6، همه نگاه‌ها را به سمت خود جلب کرد.
این دستگاه که به طور انحصاری برای بازار‌های آسیایی طراحی شده بود، با ارائه یک سنسور غول پیکر یک اینچی در پشت، توانست به موفقیت قابل توجهی در بازار دست یابد. اما همانگونه که اشاره شد، این یک گوشی در دسترس جهانی نبود بلکه دستگاهی بود که به سختی به برخی بازار‌های منطقه‌ای همچون اندونزی راه یافت، بنابراین هنوز تجربه یک گوشی پرچمدار تک دوربین که بتواند گوشی‌های چند دوربین را به چالش بکشد، در سطح جهانی ایجاد نشده است.
بیایید با نگاهی به ویژگی‌های یک سیستم چند دوربینی شروع کنیم و در ابتدا به مسأله تغییر لنز بپردازیم. به عنوان مثال، آیفون ثابت کرده است که سیستم دوربین مثلثی آن در مقابله با برخی از چالش‌های جابه‌جایی بین چندین لنز مؤثر است. آیفون می‌تواند تقریباً یکپارچه بین سه دوربین خود جابه‌جا شود و نمایه رنگ نیز تا حدودی ثابت می‌ماند. با این حال، نرم افزار و فیزیک تنها می‌توانند تا این حد پیش بروند. حتی با سری آیفون ۱۳ اپل، متوجه خواهید شد که تصاویر دوربین‌های مختلف از نظر کیفیت یکسان نیستند.
نه تنها در مورد آیفون، دوربین فوق عریض Pixel 6 Pro نیز در نور کم به همان اندازه بد است، اگر نگوییم بدتر است. لنز زوم 4X در Pixel 6 Pro بزرگ‌ترین و شاید بهترین لنز زوم (با کیفیت) است که تا به حال روی یک تلفن دیده‌ایم، اما وقتی نور کم می‌شود، شروع به نشان دادن نویز می‌کند. در گوشی پرچمدار اندرویدی دیگر نیز مشکل اصلی، تعویض ناگهانی لنز در هنگام تعویض دوربین است. به عبارت دیگر اغلب گوشی‌های چند دوربین، با مشکلات فیزیکی و نرم افزاری در دوربین‌های خود مواجه هستند که کارآیی آنها را در شرایط مختلف، کاهش می‌دهد.
علی رغم توضیح بالا، همه چیز گوشی‌های چند دوربین بد نیست. سیستم‌های چند دوربینه، گوشی‌های هوشمند را قدرتمندتر و حتی سرگرم کننده‌تر کرده اند و من نمی‌توان این موضوع را انکار کرد. وجود دوربین‌های فوق عریض، چشم اندازی وسیع‌تر را در اختیار کاربر قرار می‌دهد و دروبین‌های زوم شما را قادر می‌سازد تا تصاویری با فاصله نزدیکتر از سوژه‌های خود بگیرید. حالت پرتره، دوربین‌های عمق و تله فوتو، همگی به کیفیت عکاسی شما کمک می‌کند و همه اینا نشان می‌دهد که ما هنوز به چنین دوربین‌هایی نیاز داریم.
همیشه راه‌هایی وجود دارد که می‌توان یک گوشی شاخص را با تنها یک دوربین روانه بازار کرد. برای این کار طبیعتاً باید در قدم نخست تعداد دوربین‌ها را کاهش داد و ما در اینجا نخست حذف دوربین فوق عریض را پیشنهاد می‌کنیم. برای حل مشکل حذف دوربین فوق عریض، سازندگان تلفن به سادگی می‌توانند دوربین اصلی را کمی عریض‌تر از حد معمول کنند و به شما اجازه بزرگ‌نمایی دیجیتالی را بدهند. شارپ با گوشی هوشمند Aquos R6 این کار را انجام داده و موفق هم بود.
در خصوص دوربین زوم نیز می‌توان قابلیت زوم اپتیکال را حفظ کرد بدون اینکه نیازی به وجود دوربین اضافی باشد. سونی قبلاً با گوشی هوشمند Sony Xperia 1 III ثابت کرده است که زوم اپتیکال تنها با یک دوربین قابل دستیابی است. شرکت اوپو نیز در ماه اگوست سال جاری از یک مدل مفهومی زوم اپتیکال گوشی‌های هوشمند رونمایی کرد و همین چند وقت پیش نیز یک گوشی ر=با دوربین جمع شونده را به نمایش درآورد. به گفته Oppo، این به دوربین اجازه می‌دهد تا جزئیات بیشتر و واضح تری را در مقایسه با لنز‌های تله فوتو استاندارد ثبت کند. مزیت دیگر دوربین جمع شونده این است که می‌تواند بوکه بهتری را با جداسازی طبیعی سوژه‌ها، بدون نیاز به حالت پرتره ارتقا یافته توسط نرم‌افزار به شما ارائه دهد.
از سوی دیگر، ترکیب دیافراگم بزرگ با سنسور ۱ اینچی به ما امکان می‌دهد بدون نیاز به حالت پرتره، عکس‌های پرتره بگیریم، به این ترتیب، نواقصی که نرم افزار حالت پرتره اغلب ایجاد می‌کند، از بین می‌رود. همچنین، دوربین می‌تواند توسط LiDAR یا یک سنسور ToF سنتی‌تر برای تخمین عمق در نور کم بدون اینکه عکس‌های بوکه کاملاً مصنوعی به نظر برسد، کمک می‌کند. اپل در حال حاضر این کار را با سری آیفون ۱۲ پرو و آیفون ۱۳ پرو انجام داده است.
در پایان، همانطور که خودتان می‌بینید، آینده دوربین گوشی‌های هوشمند روشن است. اگرچه عکاسی با گوشی‌های هوشمند در مقایسه با چند سال قبل در سطح جدیدی قرار دارد، اما ما واقعاً معتقدیم که دوربین‌های گوشی‌های هوشمند هم به دلیل سخت‌افزار و هم به دلیل نرم‌افزار نارس که اغلب برای مطابقت با نیاز‌های کاربر اینستاگرام طراحی شده‌اند، به «فرم نهایی» خود نرسیده‌اند. به نظر می‌رسد بسیاری از کاربران نیز به سمت داشتن یک تجربه «دوربین واقعی» در گوشی، می‌روند. مطمئناً برای رسیدن به چنین گوشی هایی، نرم افزار‌های جدیدی نیز باید طراحی شوند، اما نکته جالب توجه آن است که این نرم افزار‌ها در حال حاضر به لطف شرکت‌هایی مانند گوگل، اپل، هواوی و ... که استاندارد‌های عکاسی محاسباتی را تعیین کرده اند، وجود دارد. همچنین با وجود شرکت‌هایی همچون اوپو، سونی، شیائومی و ... که علاقه زیادی به ارائه تجربه‌های جدید عکاسی دارند، نباید تصور کرد که فاصله زمانی زیادی با بازگشت گوشی‌های پرچمدار تک دوربین داریم.
منبع: phonearena
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
