هزاران هزار سیارک کوچک و بزرگ در منظومه شمسی ما در حال گردش هستند که برخی از آنها در صورت برخورد با زمین می‌تواند تمدن بشری را به طور جدی تهدید کند، اما آیا ما واقعاً فناوری لازم را برای جلوگیری از چنین فاجعه‌ای داریم؟
فرارو- در کهکشان راه شیری ما تعداد بی شماری از سنگ‌های آسمانی سرگردان وجود دارند که گاه مسیر خود را به سمت زمین می‌گیرند و با برخورد به جو زمین جلوه بسیار زیبایی از شهاب را به نمایش می‌گذارند. اما این سنگ‌های آسمانی گاه قادر به عبور از جو زمین و برخورد با سطح آن هستند که می‌تواند بسیار خطرناک باشد. در واقع اگر اندازه چنین سنگ‌هایی بزرگ باشد حتی می‌توانند تهدید کننده حیات در زمین نیز باشند.
به گزارش فرارو، فرض کنید سیارکی به وسعت ۱۰ کیلومتر (۶.۵ مایل) به سمت زمین در حرکت باشد و ۶ ماه طول می‌کشد تا به زمین برخورد کند، چه کاری می‌توان کرد؟ این سناریویی بود که در فیلم اخیر نتفلیکس، با نام «به بالا نگاه نکن» Don’t Look Up به نمایش در آمد. این فیلم بسیاری را به این فکر واداشته است که آیا ما امروز منابع و فناوری لازم را در دسترس داریم تا از چنین فاجعه‌ای جلوگیری کنیم؟ مقاله جدیدی که به جنبه‌های فنی چنین تلاشی می‌پردازد، می‌گوید؛ بله!
فیلیپ لوبین و الکس کوهن، محققان دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا، در مقاله خود که اخیراً در Arxiv منتشر کردند، نوشتند: «ما نشان می‌دهیم که بشریت از یک آستانه تکنولوژیک عبور کرده است تا ما را از دچار شدن به «سرنوشت دایناسورها» باز دارد. ما نشان می‌دهیم که با استفاده از فناوری موجود، حتی در مقیاس زمانی کوتاه ۶ ماهه، بشر می‌تواند از وقوع چنین فاجعه‌ای جلوگیری کند. آنها همچنین به طعنه خاطرنشان می‌کنند که اگر دایناسورها بر اثر چنین اتفاقی منقرض شدند، به این خاطر بود که آنها هرگز «امکان شرکت در کلاس‌های فیزیک و تهیه بودجه دفاع سیاره‌ای را نداشتند!»
این مقاله جدید به چندین روش مختلف برای منحرف کردن یک سیارک اشاره شده است، اما آنها عمدتاً بر روی «نفوذگر‌های حامل مواد منفجره و روش Pulverize It تمرکز دارند. این دو دانشمند نتیجه می‌گیرند که مؤثرترین روش پودر کردن، با استفاده از وسایل انفجاری هسته‌ای کوچک (NED) در نفوذگر‌ها است. این روش، با استفاده از پرتاب‌های سنگین که به زودی محقق می‌شوند، مانند سیستم پرتاب فضایی ناسا (SLS) یا کشتی فضایی اسپیس ایکس (با سوخت گیری در مدار) قابل انجام است که برای کاهش این تهدید کافی است.
این روش، یک سیارک را به طور کامل محو نمی‌کند که البته برای سیارکی با آن اندازه تقریبا غیرممکن است. اما بخشی از سطح سیارک را تبخیر می‌کند و نیروی رانش انفجاری و تغییر سرعت در پاسخ ایجاد می‌کند. این امر مسیر سیارک را تغییر می‌دهد و امیدواریم آن را از برخورد به سیاره ما منحرف کند. اینکه ما امروز فناوری موجود را داریم، در واقع امروزه چندان مورد بحث نیست. ما این موضوع را با فضانورد آپولو، Rusty Schweickart که به تأسیس سازمان تحقیقات سیارک B۶۱۲ کمک کرد، در میان گذاشتیم. شوایکارت تاکید کرده است که فناوری مورد نیاز برای منحرف کردن یک سیارک امروزه وجود دارد.
او می‌گوید: «در واقع این بدان معناست که ما مجبور نیستیم وارد یک برنامه توسعه فناوری بزرگ شویم تا بتوانیم بیشتر سیارک‌هایی را که تهدیدی برای برخورد هستند، منحرف کنیم.»، اما او همچنین اضافه می‌کند که این فناوری هنوز در یک برنامه سیستماتیک قرار نگرفته تا نشان دهد که در واقع می‌تواند یک سیارک را منحرف کند. اما این در حال تغییر است. اواخر سال گذشته، ناسا آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک (DART)، اولین مأموریت آزمایش دفاع سیاره‌ای را راه‌اندازی کرد. این نشان می‌دهد که یک فضاپیما می‌تواند به طور مستقل به سمت یک سیارک هدف نسبتا کوچک حرکت کند و یک ضربه جنبشی روی آن انجام دهد. این برنامه می‌تواند آزمایش کند که آیا این روش می‌تواند به عنوان یک تکنیک برای منحرف کردن یک سیارک خطرناک عمل کند یا خیر.
اگرچه برخورد چنین سیارک‌هایی به زمین امری بسیار نادر است و در واقع ممکن است هر ۱۰۰ میلیون سال یک بار رخ دهد، اما هیچ چیز در این زمینه قابل پیش بینی نیست. مقاله لوبین و کوهن اشاره می‌کند که تهدیدی به این بزرگی که با سرعت ۴۰ کیلومتر بر ثانیه به زمین برخورد کند، انرژی ضربه‌ای تقریباً ۳۰۰ تراتون TNT یا حدود ۴۰ هزار برابر بزرگتر از زرادخانه هسته‌ای فعلی تمام دنیا خواهد داشت. از نظر انرژی این شبیه به رویداد انقراض KT است که دایناسورها را در حدود ۶۶ میلیون سال پیش کشت. چنین رویدادی، یک تهدید وجودی برای بشریت خواهد بود. آنها می‌نویسند: «ما نشان می‌دهیم که کاهش این خطر با استفاده از فناوری موجود، حتی با مقیاس زمانی کوتاه ۶ ماهه هشدار، قابل تصور است.»
در یک آزمایش نظری، آنها همچنین به آنچه برای منحرف کردن سیارکی به اندازه تگزاس با تقریباً ۸۳۰ کیلومتر قطر، نیز توجه کردند که تقریباً می‌توان آن را با اندازه سیاره کوتوله سرس برابر دانست. سِرِس Ceres، نخستین سیارهٔ کوتوله کشف شده و بزرگ‌ترین سیارک در کمربند سیارکی و بین مدار مریخ و مشتری است. قطر آن ۹۴۵ کیلومتر است و از نظر بزرگی سی و سومین جرم شناخته شده منظومه خورشیدی است.
این دانشمندان مدعی هستند که حتی با چنین تهدیدی و آن هم در فاصله زمانی بسیار اندک همچون ۶ ماهه نیز می‌توانیم مقابله کنیم و این فقط به یک آماده سازی برنامه ریزی شده نیاز دارد. لوبین و کوهن می‌گویند: «اگرچه اعداد ممکن است دلهره‌آور به نظر برسند، اما حتی در این مرحله از توسعه فناوری بشری نیز خارج از قلمرو امکان نیست. این به ما امیدواری می‌دهد که یک سیستم دفاعی سیاره‌ای قوی حتی برای تهدیدات وجودی کوتاه مدت مانند آنچه که ما توضیح داده‌ایم، امکان پذیر است. در حالت ایده‌آل، ما هرگز در چنین موقعیت قرار نخواهیم گرفت، اما بهتر از آن که خود را آماده مردن کنیم.»
منبع: citechdaily
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
