فرارو- «گاو» اولین فیلم مستند آندریا آرنولد کارگردان بریتانیایی است که قبلا فیلم‌های «حوض ماهی» (۲۰۰۹) و «عزیز آمریکایی» (۲۰۱۶) را از او دیده بودیم. این مستند هیچ دیالوگ و گفتار متنی ندارد و از این جهت همان درخشش و شکوهی را در خودش دارد که در بهترین آثار سینمای صامت می‌توانیم ببینیم. با اینحال وجود نداشتن دیالوگ و گفتار به معنی سکوت کامل نیست. فیلم سرشار از صداست؛ از صدای گاو‌ها گرفته تا موسیقی و عادی‌ترین صدا‌هایی که در یک مزرعه می‌توان شنید.
به گزارش فرارو؛ این فیلم در حقیقت زندگینامۀ مصوّر یک گاو شیری معمولی به اسم «لوما» است. فیلم با تولد لوما و اولین لحظات زندگی او آغاز می‌شود و همۀ سال‌های زندگی او را به تصویر می‌کشد؛ از زمانی که یک گوسالۀ سرحال و بازیگوش است، تا وقتی که خودش بچه به دنیا می‌آورد و نهایتا تا آخرین غروب زندگی کوتاهش. آرنولد با ظرافت و هنرمندی کامل توانسته است حال و هوایی انسانی به زندگی این گاو ببخشد و چرخۀ زندگی او را از زاویه‌ای بسیار همدلانه و مهربانانه نگاه کند.
صحنه‌هایی که از دورۀ گوساله بودن لوما می‌بینیم، او را درست مثل یک بچۀ انسان به تصویر کشیده‌اند. او در اولین لحظات جدا شدن از مادرش کاملا سردرگم و آشفته است، اما خیلی زود او را می‌بینیم که سرحال و آسوده‌خاطر مشغول بازی شده است. سکانس جفت‌یابی لوما هم تصاویری از حضور او را در کنار گاو نر نشان می‌دهد که تا حد زیادی یادآور یک جور قرار ملاقات عاشقانه هستند. صحنه‌های پیری لوما هم بیشتر از هر چیز احساس مسئولیت و مراقبت او نسبت به گوساله‌هایش را نشان می‌دهند.
شخصیت‌بخشی انسانی به گاو در این فیلم از جنس آن چیزی که در انیمیشن‌های حیوانی والت‌دیزنی اتفاق می‌افتد نیست. این بیشتر یک نگاه فلسفی است. یعنی فیلم می‌خواهد این ایده را به مخاطب منتقل کند که مفهوم انسانیت را می‌شود آنقدر گسترش داد که بشود آن را به نوعی به حیوانات هم نسبت داد.
موسیقی همیشه یکی از عناصر بسیار مهم در فیلم‌های آرنولد بوده است و این مستند هم از این قاعده مستثنا نیست. موسیقی فیلم ترکیبی از ترانه‌هایی با سبک‌های مختلف پاپ است و مثلا دو ترانه از بیلی ایلیش و انجل اولسن را بین آنها می‌توانیم بشنویم. این ترانه‌ها بیشتر از بلندگو‌های خود مزرعه پخش می‌شوند. فیلمبرداری فیلم هم زیبایی و آرامش را در کنار هم به مخاطب ارائه می‌کند. زاویه‌های مناسب دوربین و ارتفاع کم آن از سطح زمین، ما را در حال و هوای مزرعه غرق می‌کند و دنیا را از چشم لوما به ما نشان می‌دهد.
آرنولد همیشه در فیلم‌هایش دغدغۀ دست یافتن به تصویری ناب و خالص از زندگی را داشته و این مستند نمونه‌ای درخشان و موفق از این دغدغه است. پایان‌بندی فیلم لحظۀ بسیار مهمی است که بحث‌برانگیزترین قسمت آن هم بوده است. شاید این صحنه برای برخی از مخاطبان ناراحت‌کننده و تکان‌دهنده باشد، اما فیلم انگار می‌خواهد بگوید که به هر حال مرگ واقعیتی است که با تار و پود زندگی در هم تنیده شده.
کارگردان: آندریا آرنولد (Andrea Arnold)
امتیاز: ۷.۱/۱۰
