مریم سعادت گفت: به نظرم یکی از بزرگترین محاسن "دردسر‌های عظیم" این بود که کلاً یک کار غم‌انگیزی نبود و یک بافت شاد خانوادگی داشت؛ ضمن اینکه معضلات و مشکلات زندگی را به طور خیلی ملموس مطرح می‌کرد.
مریم سعادت، هنرمند باسابقه عرصه سینما، تئاتر و تلویزیون با بیان اینکه خودش را بازیگر طنازی نمی‌داند، تاکید کرد: اگر در این سال‌ها کار‌های طنز را انتخاب کرده تنها به دلیل شادی دل مردم کشورش است. این بازیگر که در مجموعه "دردسر‌های عظیم" ایفای نقش داشت، معتقد است: در تمام سال‌هایی که کار هنری کرده‌ام خیلی کم پیش آمده که مثل "دردسر‌های عظیم" حال خوشی در پشت صحنه داشته باشم.
به گزارش ایسنا، مریم سعادت که این شب‌ها مجموعه "دردسر‌های عظیم ۱" را روی آنتن تماشا دارد، شامگاه یکشنبه، ۲۵ اردیبهشت ماه پیش از بازپخش این سریال در ارتباط زنده تلفنی با شبکه تماشا توضیحاتی درباره‌ی تجربه همکاری‌اش با گروه "دردسر‌های عظیم" و دلیل ماندگاری این سریال ارائه کرد.
سریال "دردسر‌های عظیم ۱" به کارگردانی برزو نیک‌نژاد و با هنرمندی مهدی هاشمی، جواد عزتی، مریم سعادت، شهین تسلیمی، الناز حبیبی، صفا آقاجانی، امیر غفارمنش و مهران رجبی هر شب از شبکه تماشا ساعت ۲۱ پخش می‌شود.
سعادت در پاسخ به اینکه به نظرتان مخاطب با سریال‌های شاد ارتباط بیشتری برقرار می‌کند؟ اینگونه گفت: من خودم اصلا بازیگر طنازی نیستم، اما اگر طنز را انتخاب کردم، فقط به دلیل اینکه دوست دارم کار‌های شاد بیشتر ساخته شوند و مردم دلشان شاد شود و وقتی کاری را می‌بینند، حالا ممکن است لحظاتی هم اشک بر چشمانشان بیاید، ولی وقتی کل کار تمام می‌شود، یک خاطره خوشایند و شادی از آن کار برایشان بماند.
بازیگر "دردسر‌های عظیم" درباره عامل موفقیت سریال‌هایی نظیر این مجموعه توضیح داد: به نظرم یکی از بزرگترین محاسن "دردسر‌های عظیم" این بود که کلاً یک کار غم‌انگیزی نبود و یک بافت شاد خانوادگی داشت؛ ضمن اینکه معضلات و مشکلات زندگی را به طور خیلی ملموس مطرح می‌کرد. به نظرم این سریال نه فقط جنبه الکی شادی داشت و نه غم‌انگیز؛ یعنی کاری بود که مردم لمسش می‌کردند.
سعادت سپس درباره تجربه همکاری‌اش با برزو نیک‌نژاد به عنوان کارگردان سریال "دردسر‌های عظیم" اظهار کرد: طی این سال‌ها با آقای نیک‌نژاد زیاد کار کردم، اما به نظرم "دردسر‌های عظیم" یکی از ماندگارترین سریال‌هایشان بود؛ به ویژه سری اول این مجموعه که به نظرم واقعاً اتفاق درستی برای آن زمان بود و همه چیزش درست اتفاق افتاد. بازیگران خیلی خوب و نازنین کنار هم بودند، محلی که برای لوکیشن کار انتخاب شده بود بسیار خوب بود، راهنمایی‌های کارگردان خوب بود. آقای مهران مهام هم که به عنوان تهیه‌کننده کار حضور داشتند، بسیار خوب بودند. به نظرم همه چیز در "دردسر‌های عظیم" عالی بود. حتی همان موقع هم که ما کار را ضبط می‌کردیم به نظرمان می‌آمد که می‌خواهد چه اتفاقی بیفتد، حالا نه به این گستردگی، ولی واقعاً وقتی آدم یک کار خوب انجام می‌دهد احساس می‌کند که این کار جواب می‌دهد.
مریم سعادت و الناز حبیبی در "دردسر‌های عظیم"
بازیگر سریال‌های "خوش رکاب"، "قصه‌های تا به تا"، "آرایشگاه زیبا" و "بدون شرح" همچنین در پاسخ به اینکه همراهی گروه پشت صحنه در سریال‌سازی چقدر می‌تواند در خروجی کار تاثیر مثبتی داشته باشد؟ تاکید کرد: کاملاً درست است، من هم خیلی موافق این موضوع هستم. با این همه سالی که تجربه کار کردن داشتم خیلی کم پیش آمده کاری باشد که مثل "دردسر‌های عظیم" در مدت ضبطش حالمان خوش بوده، ارتباط‌های خوبی داشتیم، محیط صمیمی و همه کاربلد بودند. کارگردان خوبی داشتیم و کل گروه عالی بودند؛ بنابراین در این سال‌ها خیلی کم یادم می‌آید که چنین اتفاقی افتاده باشد. معمولاً همراهی گروه پشت صحنه همیشه جواب خوبی می‌دهد.
این صداپیشه سپس درباره اینکه بیننده شبکه تماشا هست؟ خاطرنشان کرد: راستش من نمی‌دانستم که تماشا "دردسر‌های عظیم" را پخش می‌کند و معمولاً شبکه‌های دیگر مثل آی فیلم را می‌بینم، به ویژه که وقتی شنیدم قرار است سریال "خوش رکاب" از شبکه آی فیلم پخش شود دنبال کردم، ولی حتما از امشب "دردسر‌های عظیم" را هم در شبکه تماشا دنبال خواهم کرد.
مریم سعادت در پایان صحبت‌هایش درباره دشواری‌های کرونا و تاثیری که بر کار‌های تصویری داشت، بیان کرد: اوایل کرونا خیلی ترس و لرز بود. من خودم چندین پیشنهاد داشتم، اما اوایل واقعاً نمی‌دانستیم اگر برویم کار‌ها تعطیل می‌شود؟ کرونا می‌گیریم و اصلاً چطور باید با این قضایا برخورد کرد و اگر این ویروس ماندگار شود سرنوشتمان چه خواهد شد؟ که خدا را شکر حالا به جایی رسیده که کنترل شده است، ولی به هرحال گذشت، اما واقعا سخت بود، برای همه سخت گذشت. لازم می‌دانم همین جا بگویم که از کار ما سخت‌تر، برای بچه‌های تئاتر بود که واقعاً شرایط دشواری داشتند. امیدوارم روزی برسد که همه چراغ‌های سالن‌های تئاتر مملکتمان را روشن ببینیم و تماشاچی با گرمی از تئاتر استقبال کند.
