نقاشی‌هایی که خراب شدند، ولی از نمایشگاه سر درآوردند!

نمایشگاه «سوار بر رنگین‌کمان» مجموعه‌ای از نقاشی‌ها آبستره نگار قیامت است که تا ۲۱ تیرماه امکان بازدید از آن‌ها در گالری «اعتماد» همه روزه بجز دوشنبه‌ها از ساعت ۱۲ تا ۸ امکان‌پذیر است.

تاریخ انتشار: ۱۲:۳۲ - ۳۰ خرداد ۱۴۰۱

رنگ‌ها ... اگر رنگ‌ها نبودند با جهانی سرد و بی‌روح رو به رو بودیم و معنای زندگی متفاوت می‌شد. دیگر طبیعت سبز نبود. گل‌ها رنگی نبودند. آسمان سفید بود و همه چیز در یک نظم طاقت‌فرسا و آزاردهنده خلاصه می‌شد.

به گزارش ایسنا، رنگ‌ها از طبیعت می‌آیند. طبیعتی که از نظم نوشته شده‌ای پیروی نمی‌کند، اما هر بَرش رنگ و بویی دارد؛ گویی که انقلاب رنگ‌ها را شاهد باشیم.

حال همین آشفتگی و البته تنوع رنگ‌ها را می‌توان در نمایشگاه اخیر نگار قیامت با عنوان «سوار بر رنگین کمان» هم دید که به نوعی تداعی‌گر طبیعت است.

در نگاهی ابتدایی به آثار این هنرمند، با یک بی‌نظمی و هرج و مرج حاصل از درهم‌آمیختگی رنگ‌ها مواجه می‌شویم. شاید وقتی برای بار اول بازدید از آثار قیامت را آغاز کنیم تنها با تابلو‌هایی رو به رو شویم که رنگ‌ها بدون هدف خاصی صرفا به روی بوم پاشیده شده‌اند.

در ادامه وقتی بیشتر به آثار توجه می‌کنیم، ماجرا کمی متفاوت می‌شود؛ رنگ‌هایی که پیشتر گویی در بی‌نظمی تمام به تصویر کشیده شده بودند، همچون رنگ‌هایی به نظر می‌آیند که به دفعات بالا در طبیعت، تکرار آن‌ها را مشاهده می‌کنیم و گویی این امر به عمد توسط هنرمند صورت گرفته است و نکته‌ای است که او برای هدایت مخاطب خود به سمت طبیعت در دل آثارش جا داده است.

نگار قیامت می‌گوید که در این آثار تمام تلاشش نزدیک شدن به بی‌نظمی موجود در دل طبیعت و جهانی است که ما هم جزوی از آن هستیم.

در طبیعت و جهانی که امروز میزبان ماست، هر لحظه اتفاقات بسیاری در جریان است؛ از سرازیر شدن یک سطل آب گرفته تا لکه‌هایی که روی زمین کنار هم قرار می‌گیرند. در حقیقت بنا بر آنچه خود قیامت می‌گوید، نظم چنین رخداد‌های طبیعی همیشه برایش جالب بوده است و اکنون هم در آثاری که خلق کرده، تلاشش این بوده که همان بی‌نظمی طبیعت را طی یک چالش بزرگ به گونه‌ای که مصنوعی نباشد و به یک انسجام برسد، با استفاده از رنگ‌ها به تصویر بکشد.

این هنرمند که ترجیح می‌دهد مسیر ثابت و مشخصی برای کار کردن داشته باشد، عمدتا در مسیری قرار می‌گیرد که کار به او می‌گوید چگونه پیش برود. در حقیقت قیامت از آن نظمی که شاید می‌خواسته به آن غالب باشد تا خلق کند به این بی‌نظمی رسیده است؛ بی‌نظمی که بهترین نمونه‌اش را طبیعت به ما نشان می‌دهد.

با این حال زمانی که تصمیم او نمایش بی‌نظمی طبیعت شده است، مدام بر خود تأکید می‌کرده که درگیر نظم نشود، ولی با این حال گمان می‌کند که هنوز هم نشانه‌هایی از نظم در آثارش دیده می‌شود.

که البته این مسئله می‌تواند به این دلیل باشد که طبیعت هر چقدر هم که از یک نظم و قانون مشخص پیروی نکند، اما در نهایت در عین بی‌نظمی و شلوغی که در آن جریان دارد، یک نظم ثابت حاکم است.

«من هنوز این نظم را می‌بینم و شاید اگر دوباره این مسیر را ادامه دهم از این بی‌نظم‌تر عمل کنم. البته بی‌نظمی این نیست که هر چه را خواستیم بکشیم؛ چون نتیجه می‌تواند خیلی بد شود. پس به گونه‌ای باید آن بی‌نظمی را کنترل کنیم. البته شاید این حرف من تضاد داشته باشد، ولی این تضاد در درون خود من هم هست.»

در نظر گرفتن این تعاریف، ما را به نیازِ بیشتر و بیشتر تماشا کردن و تأمل در آثار قیامت می‌رساند. در حقیقت ممکن است هر بار که به آثار او نگاه می‌کنیم معنا و مفهوم متفاوتی را از آن‌ها متوجه شویم؛ همان‌طور که تماشای این آثار برای خودش نیز هر بار معنای متفاوتی را به همراه دارد. قیامت گاه در لحظه و بدون هیچ پیش‌فرض قبلی، اثری را خلق و یا مواردی را به آن اضافه می‌کند. شاید بعدا تمام جزئیات را به خاطر نیاورد و همه چیز مربوط به لحظه خلق باشد.

او می‌گوید: «حتی گاهی لحظه‌ای که گمان می‌کردم کار خراب شده، درست لحظه پایان کار بود؛ چون در آن لحظه دیگر فکری باقی نمانده و آنجا اوج بی‌نظمی مد نظر است. اکنون فقط لکه‌هایی را می‌خواهی برای خراب کردن، ولی همان لکه‌ها آنقدر طبیعی و غیرعامدانه است که گویی کلیه چهارچوب‌ها را حذف کرده‌ای. این کار سختی است و تنها با نزدیک شدن به ناخودآگاه ممکن می‌شود.»