مربیان تیم ملی از یک‌سو و رئیس فدراسیون کشتی از سوی دیگر، باید پاسخ این پرسش را بدهند که در یک سال گذشته چطور دو کشتی‌گیر آمریکایی را آنالیز کرده‌اند که هر دو بدون سختی و بعضا با اختلاف امتیازی زیاد، نمایندگان ایرانی را که یکی از آنها دست بر قضا، اسطوره نوظهور کشتی ایران است، از پیش‌رو برمی‌دارند، به مدال طلا بوسه می‌زنند و کمربند قهرمانی را می‌بندند؟
رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی جهان این روز‌ها در شرایطی در بلگراد در حال پیگیری است که کام کشتی‌دوستان ایرانی بعد از شکست بد حسن یزدانی مقابل دیوید تیلور آمریکایی و همچنین تداوم شکست‌های نمایندگان ایرانی مقابل جردن باروز، تلخ است. وجه اشتراک این تلخی، ولی یک چیز است: ضعف مربیان. درست است که مربیان تیم کشتی فرنگی و آزاد دستاورد‌های به نسبت قابل‌قبولی داشته‌اند، ولی کارنامه ضعیف فرنگی در این دوره و نتیجه فینال حسن یزدانی نشان می‌دهد که جدیتی در کار مربیان کشتی ایران نبوده است.
درباره محمد بنا و تیم ملی کشتی فرنگی، حرف و حدیث زیادی نمی‌ماند. همین حالا بسیاری می‌گویند او برای همیشه با تیم ملی کشتی فرنگی ایران خداحافظی کرده، ولی مسئله اینجاست چه کسی در این کشتی مانده که هم‌وزن بنا باشد و فدراسیون را مجبور نکند یکی، دو سال دیگر، ناز محمد بنا را برای برگشت بکشد؟ درباره شرایط تیم آزاد، ولی موضوع کاملا متفاوت است؛ مربیان تیم ملی از یک‌سو و رئیس فدراسیون کشتی از سوی دیگر، باید پاسخ این پرسش را بدهند که در یک سال گذشته چطور دو کشتی‌گیر آمریکایی را آنالیز کرده‌اند که هر دو بدون سختی و بعضا با اختلاف امتیازی زیاد، نمایندگان ایرانی را که یکی از آنها دست بر قضا، اسطوره نوظهور کشتی ایران است، از پیش‌رو برمی‌دارند، به مدال طلا بوسه می‌زنند و کمربند قهرمانی را می‌بندند؟
باز هم به باروز باختیم
ظاهرا نه مربیان کنونی بلکه هیچ مربی ایرانی پیدا نمی‌شود که راهی برای شکست‌دادن جردن باروز پیدا کند. در تازه‌ترین اتفاق، محمد نخودی، نماینده وزن ۷۹ کیلوگرم ایران و دارنده مدال نقره جهان ۲۰۲۱، در دیدار فینال برابر جردن باروز، دارنده پنج مدال طلای جهان و یک طلای المپیک از آمریکا، به میدان رفت و در پایان با نتیجه ۴ بر ۲ شکست خورد و به مدال نقره بسنده کرد. نخودی که در تایم نخست با برنامه تاکتیکی مناسب یک بر صفر پیروز شده بود، در تایم دوم برنامه تاکتیکی قبلی خود را ادامه نداد و جردن باروز کهنه‌کار با یک زیرگیری، با یک بیرون‌بردن حریف و یک امتیاز روی اخطار، چهار امتیاز به دست آورد و در‌نهایت ۴ بر ۲ پیروز شد تا صاحب ششمین مدال طلای جهان شود.
نخودی سال گذشته هم به باروز باخته بود و امسال هم بازنده شد. باروز هم برای پانزدهمین بار کشتی‌گیران ایرانی را از پیش‌رو برداشت. پرسش اینجاست که چطور این کشتی‌گیر آمریکایی از سوی مربیان ایرانی آنالیز شده که راهی برای شکست‌دادنش پیدا نمی‌شود؟ در این مورد نمی‌شود زیاد مربیان فعلی را مقصر دانست؛ چون باروز در عصر مربیان مختلفی، ایرانی‌ها را شکست داده است. به‌این‌ترتیب به نظر می‌رسد دانش مربیان ایرانی برای شکست‌دادن این رقیب آمریکایی جوابگو نیست و تا زمانی که بخواهد در این وزن ادامه دهد، ایران باید قید طلا را بزند. از بخت بد، باروز می‌گوید فعلا قصدی هم برای خداحافظی ندارد: «قبل از هر مبارزه به خودم یادآوری می‌کنم که این راهی است که انتخاب کرده‌ام. این رنج انتخابی است که داشته‌ام، سخت و وحشتناک است، اما خداوند به من این توانایی و ابزار را داده است تا بتوانم از پس از این کار بربیایم. من ۳۴ سال دارم و پدر چهار فرزند هستم. تقریبا یک دهه است که ازدواج کرده‌ام، اما هنوز در اوج قرار دارم».
چه بر سر یزدانی آمده است؟
تلخ‌ترین اتفاق برای کشتی ایران بعد از شکست نخودی رقم خورد؛ جایی که حسن یزدانی، اسطوره نوظهور کشتی ایران، با نتیجه سنگین ۷ بر یک مغلوب دیوید تیلور، رقیب آمریکایی‌اش شد. او در شرایطی فینال وزن ۸۶ کیلوگرم را باخت که پیش از این هم چهار بار به این مرد آمریکایی باخته بود. قبل از مسابقه جدید، یزدانی و تیلور چهار مرتبه به مصاف یکدیگر رفته بودند که تیلور در جام جهانی کرمانشاه، مسابقات جهانی ۲۰۱۸ بوداپست و فینال المپیک ۲۰۲۱ توکیو موفق به شکست یزدانی شده بود، اما یزدانی نیز در آخرین دیدار رو‌در‌رو در فینال مسابقات جهانی ۲۰۲۱ نروژ، موفق به شکست دیوید تیلور شده بود. در بلگراد، برخلاف تصور، این دیوید تیلور بود که یک سروگردن بالاتر نشان داد و در یک کشتی تقریبا یک‌طرفه، حسن یزدانی را از پیش‌رو برداشت.
اینجا دوباره همان سؤال تکراری مطرح می‌شود؛ چه اتفاقی از سال پیش تا الان رخ داده که حسن یزدانی بازی برده برابر تیلور در نروژ را با شکست سنگین در بلگراد عوض می‌کند؟ اصولا در این بازه زمانی یک‌ساله، چه آنالیزی از سوی کادر فنی کشتی درباره تیلور صورت گرفته که حسن با چنین اختلاف وحشتناکی می‌بازد؟ شیوه کشتی به گونه‌ای بود که کلا باید این سؤال مطرح شود که آیا اصلا آنالیزی در این مدت روی کشتی‌های دیوید تیلور صورت گرفته است؟ پاسخ چه مثبت باشد و چه منفی، فاجعه است! یزدانی در فینال با وجود آماده‌بودن، طرحی برای شکست‌دادن رقیب نداشت؛ این طرح همان چیزی است که باید از سوی کادر فنی برنامه‌ریزی شود که اصولا یا وجود خارجی نداشت یا اینکه اشتباه محض بود.
این اتفاق در شرایطی رخ داده که برخلاف حسن و کادر فنی، دیوید تیلور و کادر فنی تیم ملی آمریکا، تک‌تک جزئیات کشتی حسن یزدانی را از بر بوده و اجازه کوچک‌ترین حرکتی به او ندادند.
تیلور که بعد از شکست برابر حسن آن‌قدر ناراحت شده بود که به سرش زده بود تا بازنشسته شود، حالا آن‌قدر انگیزه گرفته که می‌خواهد یک بار دیگر حریف نامدار ایرانی‌اش را شکست دهد. «این اولین باری بود که با عزم فوق‌العاده سخت برابر یزدانی قرار گرفتم و آن را دنبال کردم. یزدانی آن آتش و انگیزه را در من ایجاد کرد تا ادامه دهم. او سد راه من برای طلای المپیک پاریس است. رقابت ما به یک دلیل حساس‌ترین رقابت کشتی جهان است و آن‌هم اینکه هر دو ما هر‌چه در توان داریم روی تشک می‌گذاریم. برای همین اینجا هستیم. باید کمی نمایش داشته باشید. من به یک دلیل مرد جادوگر هستم، چون توانستم امروز اول شوم و این حس خوبی است. از هر دو ما در آینده به‌عنوان دو کشتی‌گیر بزرگ یاد خواهد شد. او باعث پیشرفت من شده است و به همین خاطر از یزدانی تشکر می‌کنم». تیلور در پایان صحبت‌هایش پیامی هم برای حسن فرستاده است: «ببین تو بهتر خواهی شد. من هم بهتر خواهم شد و دوباره سال بعد با هم روبه‌رو می‌شویم و امیدوارم یک نبرد تماشایی دیگر برای هواداران ایجاد کنیم. به هواداران و کتاب‌های رکورد چیز‌های زیادی نشان می‌دهیم. می‌دانم تو هم تمام تلاش خود را خواهی کرد، پس برویم به استقبال سال بعد».
سال بعد، یک رقابت جدید و جذاب در راه است، ولی مسئله اینجاست که سال بعد چه کسی قرار است یزدانی را مقابل تیلور کُچ کند؟
