محققان می‌گویند ناتووناتور ممکن است اولین دایناسور غیر پرنده شناخته شده باشد که دارای بدنی ساده و قابل مقایسه با پرندگان مدرن است. آن‌ها می‌گویند این موجود و سایر دایناسور‌های نزدیک به هم ممکن است شکارچیان شناگر بوده باشند و این تصور رایج که همه دایناسور‌ها در خشکی می‌زیستند را به چالش می‌کشد.
اسکلت فسیل شده تازه کشف شده دارای ویژگی‌هایی است که یادآور پرندگان و خزندگان آبزی مدرن است.
به گزارش خبرآنلاین، در مطالعه‌ای جدید محققان، یک اسکلت به خوبی حفظ شده از سازند فسیلی در مغولستان را که در صخره‌های دوره کرتاسه یافت شده است، که مربوط به حدود ۱۰۰ تا ۶۶ میلیون سال پیش است را مورد بررسی قرار داده‌اند.
جمجمه، دندان ها، گردن و اندام‌های ناتووناتور، دایناسور کشف شده، شبیه به هالزکاراپتور است که نشان می‌دهد این دو احتمالاً زندگی مشابهی داشته اند.
فسیل کشف شده از دایناسور در مغولستان در باستان‌شناسی سروصدا به پا کرده است، زیرا بدن براق آن شواهد بالقوه‌ای را به این ایده اضافه می‌کند که برخی از دایناسور‌ها برای زندگی در آب مناسب هستند.
محققان می‌گویند ناتووناتور ممکن است اولین دایناسور غیر پرنده شناخته شده باشد که دارای بدنی ساده و قابل مقایسه با پرندگان مدرن است. آن‌ها می‌گویند این موجود و سایر دایناسور‌های نزدیک به هم ممکن است شکارچیان شناگر بوده باشند و این تصور رایج که همه دایناسور‌ها در خشکی می‌زیستند را به چالش می‌کشد.
همچنین گروه دیگر از محققان می‌گوید شباهت نزدیک بین این موجود و اردک یا باکلان، تقریباً به طور قطع نمونه‌ای از آنچه به عنوان تکامل همگرا شناخته می‌شود است.
باستان‌شناسانی که متخصص مهرداران‌اند، در دانشگاه ملی سئول در کره جنوبی می‌گوید: «ناتووناتور مانند اردک کوچک بوده و احتمالاً از اندام‌های جلویی خود هنگام شنا استفاده می‌کرده است. ما فکر می‌کنیم که ناتووناتور در آب‌های کم عمق زندگی می‌کرد و ماهی‌های کوچک می‌خورد.»
اندام‌های جلویی دایناسور کوتاه به نظر می‌رسند و به نظر می‌رسد اندام‌های عقبی آن فاقد ویژگی‌هایی مانند شناگرانی هستند که با لگد حرکت می‌کنند.
اما پستانداران نیمه‌آبی مانند راسو‌ها و برخی دیگر از شکارچیان موفق شناگر مدرن، اسکلت‌هایی دارند که برای زندگی در آب نیز چندان تخصصی نیستند؛ بنابراین ناتووناتور ممکن است در توانایی شنا متوسط باشد، بین چیزی مانند راسو و لون.
