یکی از فیلم‌های امسال که از مدت‌ها قبل انتظارش را می‌کشیدیم «پینوکیوی گیرمو دل‌تورو» (Guillermo del Toro's Pinocchio) بود. اما حالا با وجود نکات مثبتی که در فیلم هست، نمی‌شود گفت که با یک شاهکار طرف هستیم.
گیرمو دل‌تورو متخصص صحنه‌پردازی‌های گیرا و فانتزی‌های وهم‌انگیز و جذاب است. «هزارتوی پن»، «شکل آب»، «پسر جهنمی» و سریال تازۀ «قفسۀ عجایب» نمونه‌هایی درخشان از هنرنمایی او هستند.
به گزارش فرارو به نقل از فرادید، از وقتی اعلام شد که او قرار است داستان پینوکیو را در قالب یک انیمیشن سینمایی روی پرده بیاورد، طرفداران فانتزی‌های او بی‌صبرانه منتظر یک شاهکار تازه بودند. تصاویر و کلیپ‌هایی که از فیلم منتشر می‌شد، نشان‌دهندۀ یک جلوۀ بصری فوق‌العاده بودند و انتظار این بود که قصۀ فیلم هم همینقدر گیرا باشد.
اما به نظر نمی‌رسد که این انتظارات به حد کافی برآورده شده باشند. البته فیلم توانسته امتیاز بالایی از منتقدان دریافت کند، اما خیلی از همین منتقدان به برخی جنبه‌های نه چندان مثبت فیلم هم اشاره کرده‌اند.
داستان فیلم همان داستان آشنای قدیمی است، اما با یک سری تمرکز‌های خاص که حالتی متفاوت و خاص به این اثر می‌بخشند. اولین تفاوت داستان فیلم با فیلم‌های قبلی پینوکیو این است که تمرکز زیادی روی گذشتۀ پدر ژپتو و رابطۀ او با فرزند از دست رفته‌اش دارد.
تفاوت دوم هم مربوط به وارد کردن یک مضمون سیاسی و مذهبی به فیلم است. داستان فیلم در زمان سلطۀ فاشیسم و در زمانی بین دو جنگ جهانی در ایتالیا اتفاق می‌افتد و شخصیت‌های کشیش و فرماندار نقش مهمی در داستان دارند.
ژپتو که از مرگ پسرش در یک بمباران هوایی کاملا افسرده است، در یک حرکت جنون‌آمیز عروسکی از چوب می‌سازد تا جای پسرش بگیرد. نیمه‌شب، یک فرشتۀ نگهبان، پینوکیو را زنده می‌کند و ادامۀ داستان...
مهم‌ترین ویژگی مثبت فیلم، جلوۀ بصری خیره‌کننده و فوق‌العادۀ آن است. واقعا تک‌تک پلان‌های فیلم چشمگیر و تماشایی از کار درآمده‌اند و همه چیز آنقدر زنده و جاندار است که احساس می‌کنید می‌توانید دستتان را دراز کنید و آنها را لمس کنید.
اما آن چیزی که فیلم را از سطح انتظارات ما دور می‌کند بیش از هر چیز غمگین بودن و سیاسی بودن آن است. فیلم سیاسی یا غمگین چیز بدی نیست، اما آیا یک داستان کودکانه مثل پینوکیو گنجایش اینهمه غم، اضطراب و کنایه‌های سیاسی را دارد؟ به قول یکی از منتقدان، این فیلم برای بزرگسالان بیش از حد کودکانه است و برای کودکان بیش از حد بزرگسالانه.
شاید اگر دل‌تورو یک داستان تازه و کمترشنیده‌شده را انتخاب می‌کرد تا کنایه‌های سیاسی‌اش را در قالب آن مطرح کند، جاذبۀ بیشتری در فیلم ایجاد می‌شد. اما داستان پینوکیو واقعا بیش از اندازه آشناست و این باعث می‌شود که در طول تماشای فیلم دائما منتظر اتفاقاتی باشیم که پیشاپیش از وقوعشان خبر داریم. این به نوبۀ خودش تا حدی عنصر شگفتی و غافلگیری را از فیلم می‌گیرد.
در مجموع «پینوکیوی گیرمودل‌تورو» از جهات مختلف فیلم متفاوت و خاصی است، اما خاص بودن همیشه به معنی عالی بودن نیست.
