تویوتا لندکروزر را بسیاری از ما می‌شناسیم. اگر هم شناخت دقیقی از آن نداشته باشید، حداقل چندین بار نامش را شنیده‌اید. این خودرو در ایران طرفداران بسیاری دارد.
تقریبا ۶۷ سال از تولید لندکروزر می‌گذرد و پس از شورولت سابربن، طولانی‌ترین مدت تولیدِ یک مدل در جهان را دارد.
در این مقاله قصد داریم به بررسی یکی از خوش سابقه‌ترین خودرو‌های جهان، تویوتا لندکروزر، بپردازیم.
داستان تولید لندکروزر از دل جنگ جهانی دوم آغاز می‌شود. زمانی که کره شمالی به کره جنوبی حمله کرد، آمریکا می‌خواست از کره جنوبی، در مقابل کره شمالی که حامی آن شوروی بود، حفاظت کند. در آن هنگام، ژاپن تحت تصرف آمریکا بود.
آمریکا از ژاپن خواست تا خودرویی نظامی بسازد و در سال ۱۹۵۱، با الهام از جیپ‌های آمریکایی، این امر محقق شد. خودروی مذکور تویوتا جیپ BJ نام داشت. پیشرانه بکار رفته در آن هم ۳.۴ لیتریِ ۶ سیلندر خطی بود.
نسل J ۲۰ (از ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۹)
فروش J ۲۰، به عنوان اولین نسل لندکروزر (غیررسمی) آغاز شد. پیشرانه‌ی موجود در آن ۳.۹ لیتریِ ۶ سیلندر خطی با نام F تایپ بود.
نسل اول J ۴۰ (از ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۴)
لندکروزر به صورت رسمی با مدل J ۴۰ در سال ۱۹۶۰ کار خود را آغاز کرد. این نسل در ایران به دلیل طراحی خاص‌اش، به لندکروزر کالسکه‌ای و ۲ F معروف است.
دو نوع پیشرانه در این خودرو به کار رفت. پیشرانه اول با کد F عرضه شد که ۳.۹ لیتری بود. پیشرانه معروفِ ۲ F که ۴.۲ لیتریِ ۶ سیلندر خطیِ ۱۲ سوپاپ بود، پیشرانه دوم این خودرو را تشکیل می‌داد. این پیشرانه با انجام اصلاحاتی، در سال ۱۹۷۵، به جای پیشرانه F به کار رفت.
کاربری‌های این خودرو متنوع بود و در کلاس‌های دو درِ شاسی، چهار درِ واگن و دو درِ وانت عرضه شد. این مدل در اواخر سال‌های جنگ ایران و عراق حضور پررنگی داشت. تولید این نسل تا سال ۱۹۸۴ ادامه داشت.
نسل دوم J ۵۰ (از ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۰)
در سال ۱۹۶۷، نسل J ۵۰ لندکروزر معرفی می‌شود. این نسل بر پایه‌ی J ۴۰ ساخته شد و در واقع نسخه راحت‌ترِ آن محسوب می‌شد.
این لندکروزر توسط تویوتا، اولین استیشن واگن واقعی، نامیده شد. این نسل یکی از کمیاب‌ترین نسل‌های لندکروزر در ایران است. پیشرانه‌های F و ۲ F هم به موازاتِ J ۴۰ در این نسل به کار رفت. تولید J ۵۰ تا سال ۱۹۸۰ ادامه داشت.
نسل سوم J ۶۰ (از ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰)
این سری به معنای واقعی حریف خودرو‌های آمریکایی بود. طراحی آن پخته شده و از نظر فنی حرفی برای گفتن داشت. نسل جدید پیشرانه‌ی ۲ F با کد ۳ F در این خودرو به کار رفت که ۴ لیتری بود و ۱۵۵ اسب بخار قدرت و ۲۹۸ نیوتون متر گشتاور تولید می‌کرد.
از این خودرو فیس لیفتی معرفی شد که در آن طراحی چراغ‌های جلو، به صورت مستطیلی و چهارتایی و مانند خودرو‌های آمریکایی شده بود. این نسل در ایران به اتاق فرماندهی معروف بود.
نسل چهارم J ۷۰ (از ۱۹۸۴ تاکنون)
این نسل ترکیبی از ویژگی‌های آفرودیِ J ۴۰ و سواری راحتِ J ۶۰ بود.J ۷۰ در سال ۱۹۸۴ معرفی شد و تاکنون هم تولید آن ادامه دارد!
مدل ۲۰۲۲ این نسل با انجام تغییراتی برای بازار استرالیا در دو نسخه‌ی تک و دو کابین معرفی شده است. این نسل سرمنشاءِ تویوتا لندکروزر پرادو بود.
نسل پنجم J ۸۰ (از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۷)
این نسل پهن‌تر و طویل‌تر از نسل قبلی بود. پیشرانه بکار رفته در آن ۴ لیتری ۶ سیلندر خطی بود که ۱۵۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.
در سال ۱۹۹۳ فیس لیفتی از این خودرو معرفی شد که مهم‌ترین تغییرِ آن پیشرانه‌ی قدرتمند ۱ FZ-FE بود. این پیشرانه ۴.۵ لیتری ۶ سیلندر خطی بود که ۲۱۲ اسب بخار قدرت و ۳۷۲ نیوتون متر گشتاور تولید می‌کرد. سیستم سوخت رسانی در J ۸۰ به صورت انژکتوری بود. اولین نسل لکسوس LX بر پایه‌ی همین J ۸۰ ساخته و معرفی شد.
نسل ششم J ۱۰۰ (از ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۷)
سری ۱۰۰ در واقع مدرن‌ترین لندکروزر در زمان خود بود و کمی از حالت مکعبی خود فاصله گرفته بود. اولین فیسِ آن در سال ۱۹۹۸ معرفی شد. پیشرانه‌ی فیس اول ۴.۷ لیتری ۸ سیلندر خورجینی (به نام ۲ UZ-V ۸) با قدرت ۲۳۰ اسب بخاری بود.
در فیس دوم (۲۰۰۳) قدرت به ۲۳۵ و در فیس سوم (۲۰۰۶) به ۲۷۵ اسب بخار رسید. دو مدل ۶ سیلندر (GXR) و ۸ سیلندر (VXR) در ایران بسیار محبوب بودند. تولید این نسل در سال ۲۰۰۷ به ایستگاه پایانی رسید.
نسل هفتم J ۲۰۰ (از ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۱)
این سری یکی از پرفروش‌ترین و محبوب‌ترین نسل‌های لندکروزر در ایران بود. طراحی J ۲۰۰ پخته‌تر و کمال یافته‌تر شده بود و بزرگی خود را بیشتر نشان می‌داد.
پیشرانه‌ی ۴ لیتریِ V ۶ خورجینی به نام ۱ GR در این خودرو و همچنین سری ۷۰ و FJ کروز به کار برده شد. ۳ پیشرانه‌ی دیگر هم برای این خودرو قابل سفارش بود. پیشرانه‌های ۴.۶، ۴.۷ و ۵.۷ لیتری از دیگر قوا‌های محرکه برای لندکروزر سری J ۲۰۰ بودند. قوی‌ترین نسخه‌ی آن یعنی ۵.۷ لیتریِ ۸ سیلندر خورجینی، ۳۸۱ اسب بخار قدرت داشت!
مانند نسل قبل، تنها دو نسخه GXR و VXR وارد ایران شدند.
فیس اول از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ و فیس دوم از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ تولید شد.
از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ فیس سومِ J ۲۰۰ روی خط تولید قرار داشت. این فیس هیچ وقت به صورت رسمی وارد ایران نشد و صاحبین لندکروزر‌های پیشین، به دلیل یکسان بودن پلتفرم‌ها، اقدام به فیس‌لیفت کردن خودروهایشان می‌کردند.
در حال حاضر، تعداد انگشت شماری لندکروزر J ۲۰۰ فیس سوم در بازار وجود دارند که توانستند، پلاک ملی بگیرند؛ اکنون با قیمت هنگفت و غیر منطقیِ ۱۷ تا ۲۵ میلیارد تومان قیمت گذاری می‌شوند.
نسل هشتم J ۳۰۰ (از ۲۰۲۱ تاکنون)
طراحی سنت شکنانه، پیشرانه‌های جدید با فناوری توربوشارژ، امکانات جدید و تنوع بیشتر در سفارش خودرو، از جمله ویژگی‌های نسل جدید لندکروزر هستند.
این نسل انتقاد‌های زیادی را از طرفداران دریافت می‌کرد. از جمله اینکه آن ابهت همیشگی را از دست داده یا اینکه پس از چندین سال، از موتورِ تنفس طبیعی به موتور توربوشارژ تغییر داده شده و...
این سری دو نوع پیشرانه‌ی ۳.۵ لیتری V ۶ توئین توربو و ۳.۳ لیتری V ۶ توربو دیزل دارد. پیشرانه توئین توربو، ۴۱۰ اسب بخار و ۶۵۰ نیوتون متر و پیشرانه‌ی توربو دیزل ۳۰۵ اسب بخار قدرت و ۷۰۰ نیوتون متر گشتاور تولید می‌کند.
از این نسل تعدادی به صورت دیپلمات و گذر موقت وارد ایران شده است. جالب اینجاست که در ایران، با وجود تفاوتِ پلتفرم با نسل‌های قبل، بعضی از مالکینِ لندکروزرِ سری ۲۰۰، اقدام به فیس‌لیفت خودروی خود به سری ۳۰۰ کرده‌اند!
حال باید دید که تویوتا، با توجه به تغییراتی که هرروزه در صنعت خودرو اتفاقا می‌افتد، برای نسل‌های بعدی لندکروزر چه تصمیماتی می‌گیرد که هم هواداران این خودرو را راضی نگه دارد، هم بتواند مطابق سیاست‌های خود پیش برود.
منبع: خبرآنلاین
