فیلیپ سنتر، دانشمند پزشکی قانونی از دانشگاه ایالتی فایتویل در ایالات متحده، می‌گوید: اگر می‌خواهیم به یکی از اهداف اصلی دیرینه شناسی دست یابیم: بازسازی دقیق دنیای باستان، باید جزئیات صوتی گنجانده شود. بقایای فسیلی که در دهه‌های اخیر و صد‌ها نفر در مورد غول‌های ماقبل تاریخ فاش کرده‌اند: اندازه، زیست‌شناسی و زمان زندگی آنها، باید کمک کند.
در دنیای امروز دایناسور‌ها اغلب در حال غرش با صدای بلند به تصویر کشیده می‌شوند. آنها احتمالاً صدا‌های کاملاً متفاوتی ایجاد کردند و دنیای اطراف آنها نیز پر از صدا‌های شگفت انگیز بوده است.
به گزارش خبرآنلاین، همه تی رکس‌ها را از فیلم‌ها می‌شناسند؛ فرهنگ پاپ مدت‌هاست که تصور می‌کند دنیای دایناسور‌ها میلیون‌ها سال پیش چگونه بوده است. اما صدای دایناسور‌ها از فیلم‌های پارک ژوراسیک چقدر به واقعیت نزدیک است؟ و در آن زمان دنیا چه صدای دیگری داشت؟
محققان سال هاست که با این راز دست و پنجه نرم می‌کنند. فیلیپ سنتر، دانشمند پزشکی قانونی از دانشگاه ایالتی فایتویل در ایالات متحده، می‌گوید: اگر می‌خواهیم به یکی از اهداف اصلی دیرینه شناسی دست یابیم: بازسازی دقیق دنیای باستان، باید جزئیات صوتی گنجانده شود. بقایای فسیلی که در دهه‌های اخیر و صد‌ها نفر در مورد غول‌های ماقبل تاریخ فاش کرده‌اند: اندازه، زیست‌شناسی و زمان زندگی آنها، باید کمک کند.
کشف رمز و راز صدا‌هایی که دنیای دایناسور‌ها را پر کرده است دشوارتر است -، اما غیرممکن نیست.
دایناسور‌ها در بیشتر دوره مزوزوئیک بر زمین تسلط داشتند. آنها از حدود ۲۴۰ میلیون سال پیش تا زمان انقراض بزرگ خود در ۶۶ میلیون سال پیش زندگی می‌کردند. هیچ ماده آلی حفظ شده‌ای از اندام‌های صوتی آنها وجود ندارد، اما سایر بقایای فسیلی نشان دهنده اندام‌های تنفسی آنها و توانایی آنها برای تولید صدا است. برای اینکه بفهمند حیواناتی که در طول زمان جنس‌ها و گونه‌های بی شماری از آنها وجود داشته چگونه صدا می‌کردند، محققان از روش‌های مختلفی استفاده کردند. برای مثال، آنها داده‌های مربوط به اندام‌های تنفسی و صوتی آنها را با حیوانات امروزی که بیشترین ارتباط را با دایناسور‌های امروزی دارند مقایسه کردند، پرندگان.
به گفته جولیا کلارک، دیرینه شناس از دانشگاه تگزاس در آستین، تی رکس و سایر دایناسور‌های شکارچی بسیار شگفت انگیز هستند. او در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی گفت: بسیاری از بازسازی‌های اولیه دایناسور‌ها تحت تأثیر صدای وحشتناک شکارچیان بزرگ پستاندار مانند شیر‌ها بود. بسیار بعید است که دایناسور‌ها دهان خود را به غرش باز کرده باشند، به خصوص در هنگام شکار. به احتمال زیاد تی رکس و سایر دایناسور‌های بدون پرواز با دهان بسته نوعی صدا مانند پرندگان داشته‌اند. آنها ممکن است قادر به غرش باشند، اما به گفته کلارک، آنها احتمالاً از مجموعه کاملی از صدا‌های دیگر برای برقراری ارتباط استفاده کرده اند.
علاوه بر این، تعدادی نظریه دیگر در مورد نحوه ارتباط دایناسور‌های مختلف وجود دارد. از جمله صدا‌هایی که توسط حنجره تولید نمی‌شوند. سنتر می‌گوید: تروپود‌ها با بال‌های پردار ممکن است مانند پرندگان امروزی بال‌های خود را تکان داده باشند تا صدا ایجاد کنند. علاوه بر این، ساروپود‌هایی وجود خواهند داشت که احتمالاً می‌توانستند با دم خود صدا‌های شلاق خوردن ایجاد کنند.
سایر حیوانات نیز در ایجاد صدای ناخوشایند اولیه نقش داشتند. سنتر می‌گوید: تریسراتوپ‌ها و حتی اولین دایناسور‌ها عمدتاً صدای جیرجیرک‌ها را می‌شنیدند.
این نیز نتیجه مطالعه یک تیم تحقیقاتی به رهبری چونپنگ زو و بو وانگ از آکادمی علوم چین است. آنها بقایای فسیلی ملخ‌های ۲۰۰ و ۱۶۰ میلیون ساله را بررسی کردند و دریافتند که این حشرات می‌توانستند صدا‌های مختلفی را در آن زمان منتشر کنند. مطالعه آنها می‌گوید: "در اکوسیستم‌های زمینی مدرن، حشرات و قورباغه‌ها بر گروه‌های کر در مناطق گرمسیری غالب هستند. پرندگان در مناطق معتدل غالب هستند. دنیای صدای مزوزوئیک اولیه کاملاً متفاوت بود.
