وقتی مهاجران تازه به سمت شمال‌غربی اقیانوس آرام رفتند به ناچار برای خودشان به هر شکل ممکن خانه‌هایی را تهیه کردند و زندگی‌شان را از هیچ آغاز کردند.
یافتن کنده‌های درختان غول‌پیکری که توسط شرکت‌های الوارسازی بریده شده بودند، اما هنوز در زمین ریشه داشتند، برای بعضی از کسانی که تازه به آمریکا مهاجرت کرده بودند فرصتی مغتنم برای ساخت خانه بود. بسیاری از این کنده‌های عظیم ۳ متر ارتفاع داشتند، اما به عنوان الوار مطلوب نبودند، چون به سمت پایه درخت ورم می‌کردند و سبب می‌شدند خرده‌های چوب ناهوار شوند.
به گزارش فرادید، اما کشاورزان تازه از راه رسیده برای این کنده‌ها فکر دیگری در سر داشتند. آنها تعدادی از بزرگ‌ترین این کنده‌ها را مسطح کردند و به شکل سکو‌هایی ساختند که «استامپ دَنس‌ها» روی آنها می‌ایستادند و ویولون و ماندولین را با ریتم تند و شلاقی می‌نواختند. اما کاربرد اصلی این کنده‌ها چیز دیگری بود.
این تازه‌مهاجران با ساختن سقف روی این کنده‌ها و وصل کردن در یا مدخل برای آنها، انباری یا لانه‌های خوبی برای مرغ‌ها، خوک‌ها یا گوساله‌هایشان می‌ساختند که از خطر شکارچیان ولگردی مانند راکون‌ها، گربه‌های دم‌کوتاه یا خرس‌ها هم در امان بودند. گاهی‌اوقات حتی خود مهاجران در این خانه‌های چوبی سکنی می‌گزیدند. برخی از این خانه‌های کنده‌ای دو یا حتی سه طبقه داشتند و به هر چیزی که یک خانواده به آن نیاز داشت مجهز بودند: فضا برای آشپزی، خوابیدن و انبار وسایل.
احتمالاً زمستان سخت‌ترین دوره‌ی اقامت در این خانه‌ها بود، چون در آب و هوای سرد این ماه‌ها در شمال اقیانوس آرام، دما به شدت پایین می‌آمد و گاهی‌اوقات بارش برف روز‌ها و ماه‌ها ادامه می‌یافت.
خانه‌ی کنده‌ایِ مزرعه‌ی لِن‌اِستورم نزدیک اِج‌کوم، واشنگتن، سازه‌ی عجیبی در اوایل دهه‌ی ۱۹۰۰ به حساب می‌آمد. این خانه که توسط برادران مهاجر گوستاو لِن‌اِستورم و جان وِستِرلاند ساخته شده بود سوژۀ عکس‌های زیادی شد و عکس آن روی کارت‌پستال‌ها و حتی سوغاتی‌های چینی درج شد. اِج‌کوم یک ناحیه‌ی درخت‌بری و الوارسازی میان ماریس‌ویل و آرلینگتون در شهرستان اسنوهومیش بود.
اندازۀ غول‌پیکر این کنده‌ها گواه قامت درختان کهن آن دوران بود. این کنده‌ها با ۶ متر قطر می‌توانست خانۀ ۳ بزرگسال و ۳ کودک باشد و همینطور هم شد. این کنده خانه‌ی گوستاو، همسرش بریتا و سه فزرندشان شد. متاسفانه، کلوین کورنِل که زمان سکونت در این خانه با خانواده‌اش در سال ۱۹۳۸، چهار ساله بود می‌گوید خانه‌شان در سال ۱۹۴۶ حین تلاش برای جابجایی آن برای اهداء به شهر آرلینگتون آسیب‌های جبران‌ناپذیری را متحمل شد.
