طبق اسناد تاریخی در سال ۱۳۱۲ شمسی دولت وقت ایران که در تدارک جشن «هزاره فردوسی» بود به این فکر افتاد که یکی از خیابان‌های پایتخت را به اسم فردوسی نامگذاری کند و از قضا قرعه به نام خیابان «علاءالدوله» افتاد.
خیابان فردوسی تهران در مهرماه سال۱۳۱۳ رسماً افتتاح شد و نام فردوسی را بر آن گذاشتند که آن هم روایتی تاریخی برای خودش دارد و البته همان زمان در منتهی‌الیه شمالی این خیابان هم میدانی ساخته شد که فردوسی نام گرفت.
به گزارش همشهری آنلاین، طبق اسناد تاریخی در سال ۱۳۱۲ شمسی دولت وقت ایران که در تدارک جشن «هزاره فردوسی» بود به این فکر افتاد که یکی از خیابان‌های پایتخت را به اسم فردوسی نامگذاری کند و از قضا قرعه به نام خیابان «علاءالدوله» افتاد. شهرداری وقت آن موقع، توسعه و تعریض این خیابان را از میدان توپخانه تا کنار بخش بازمانده از خندق شهر تهران در شمال شروع کرد. این کار حدود یک سال طول کشید و خیابان فردوسی و میدان آن به طور رسمی به بهره برداری رسید.
البته مجسمه‌ای که زردشتیان هندوستان از برنز ساخته و به مناسبت جشن «هزاره فردوسی» تقدیم کرده بودند وسط آن نصب شد و بعد‌ها این مجسمه را به دانشگاه تهران بردند و مجسمه دیگری جای آن به میدان آوردند.
مجسمه فعلی فردوسی به‌صورت ایستاده در کنار زال و در حالی که شاهنامه را در دست دارد، ۱۷ خردادماه سال ۱۳۳۸ توسط زنده‌یاد استاد «ابوالحسن‌صدیقی» هنرمند مجسمه‌ساز ساخته شد و پس از نصب از آن پرده‌برداری شد.
استاد صدیقی، از شاگردان برجسته کمال‌الملک، پس از سال‌ها شاگردی در زمینه نقاشی، به دلیل استعدادی که در زمینه مجسمه‌سازی داشت و به تشویق استاد به مجسمه‌سازی پرداخت و آثاری ماندگار از خود به یادگار گذاشت. مجسمه فردوسی در میدان فردوسی، مجسمه خیام در پارک لاله تهران تا مجسمه نادرشاه افشار در مشهد، بوعلی‌سینا در میدان بوعلی همدان و ...
نما‌هایی از میدان فردوسی جدید
