اگر به تریکوتیلومانیا مبتلا هستید، ممکن است با مشکلات دیگری مانند، اونیکوفاژی (جویدن ناخن) یا کشیدن الیاف از پتو یا مو‌های عروسک، دست و پنجه نرم کنید.
فرارو- این نوع از بیماری با عنوان "اختلال کندن مو" نیز شناخته می‌شود. افرادی که مبتلا به تریکوتیلومانیا هستند، تمایل زیادی برای کندن مو‌های خود، معمولاً از پوست سر، مژه‌ها و ابرو‌های خود دارند.
به گزارش فرارو به نقل از webmd، آن‌ها می‌دانند که این کار آسیب رسان است، اما اغلب نمی‌توانند از این کار صرف نظر کنند. در موقعیت‌های تنش‌زا، زمانی که استرس و اضطراب در این افراد تشدید می‌شود، برای آرام کردن خود ممکن است سعی به کندن موها کنند.
۱. احساس تنش قبل از کندن مو یا تلاش برای مقاومت در برابر میل به کشیدن مو
۲. احساس تسکین، رضایت یا خوشحالی پس از کندن مو
۳. پریشانی در کار یا زندگی اجتماعی به دلیل این اختلال
۴. رفتار‌هایی مانند بررسی ریشه و چرخاندن موها، کشیدن موها بین دندان‌ها، جویدن یا خوردن مو
۵. علاقه برای انواع بافت روی سر
اگر به تریکوتیلومانیا مبتلا هستید، ممکن است با مشکلات دیگری مانند، اونیکوفاژی (جویدن ناخن) یا کشیدن الیاف از پتو یا مو‌های عروسک، دست و پنجه نرم کنید.
علت دقیق تریکوتیلومانیا هنوز مشخص نیست. ممکن است مربوط به تغییرات در مسیر‌های مغزی باشد که نواحی مرتبط با نحوه مدیریت احساسات، حرکت، ایجاد عادات و تعادل را شامل می‌شود.
برخی موارد ممکن است خطر ابتلا به تریکوتیلومانیا را افزایش دهد، از جمله:
۱. سن: این اختلال معمولا در اوایل نوجوانی، بین سنین ۱۰ تا ۱۳ سالگی شروع می‌شود. ممکن است با افزایش سن تشدید یابد و یا از بین رود.
۲. ژنتیک: اگر یکی از اعضای خانواده مبتلا به این عارضه باشد، این احتمال همواره وجود دارد که ژن بیماری به نسل بعد منتقل شود.
۳. سایر اختلالات سلامت روان: اگر با تریکوتیلومانیا زندگی می‌کنید، ممکن است مشکلات روانی دیگری مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال وسواس فکری (OCD) داشته باشید.
۴. فشار‌های روانی: استرس شدید ممکن است باعث ایجاد تریکوتیلومانیا در برخی افراد شود. اضطراب می‌تواند با موقعیت‌هایی مثل درگیری خانوادگی یا مرگ یکی از دوستان یا اعضای خانواده ایجاد شود.
بسیاری از افرادی که تریکوتیلومانیا دارند سعی می‌کنند مشکل خود را انکار کنند و ممکن است سعی کنند ریزش موی خود را با استفاده از کلاه یا انواع موی مصنوعی پنهان کنند.
این اختلال بر اساس علائم آن تشخیص داده می‌شود و آزمایش خاصی برای آن وجود ندارد. یک پزشک ممکن است فردی را که علائم تریکوتیلومانیا دارد به روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد تا با مشاوره درمانی، بتوان از حادتر شدن بیماری جلوگیری کرد.
بسیاری از انواع درمان می‌تواند برای افراد مبتلا به این اختلال، مفید باشد و حتی به آن‌ها کمک کند تا کندن مو را به طور کامل متوقف کنند.
۱. تغییر عادت: این اغلب درمان اصلی تریکوتیلومانیا است. به شما کمک می‌کند تا به جای کشیدن مو، عادت‌های کم ضرر دیگر را تمرین کنید، مانند مشت کردن دست‌هایتان در زمانی که میل به کشیدن موها دارید.
۲. درمان شناختی: این درمان به افراد کمک می‌کند تا باور‌هایی را که منجر به کندن مو می‌شود را کشف کرده و تغییر دهند.
هیچ داروی مورد تایید FDA برای تریکوتیلومانیا وجود ندارد، اما مصرف این دارو‌ها تحت نظر پزشک ممکن است علائم را در برخی افراد کنترل کنند:
دارو‌های ضد افسردگی
آنتی سایکوتیک‌های آتیپیک
N-استیل سیستئین، یک مکمل اسید آمینه
طبق گزارشی که از افراد مبتلا انجام شد، بسیاری می‌گویند که احساس شرم و خجالت می‌کنند و اغلب اعتماد به نفس پایینی دارند. افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا ممکن است از موقعیت‌های اجتماعی و دوستی‌ها دوری کنند و حتی پیشنهاد‌های شغلی را رد کنند.
هنگامی که متوجه شدیم، به این اختلال مبتلا هستیم، باید با پزشک خود مشورت کرده و بهترین درمان را پیگیری کنیم تا بهبودی حاصل شود.
