اعضای سازمان ملل در نیویورک بر سر معاهده‌ای برای حفاظت از دریا‌های آزاد به توافق رسیدند. این توافق پس از ۴۰ ساعت مذاکره به دست آمد و به گفته مدیر این نشست "کشتی به ساحل رسید".
بعد از ۱۵ سال مذاکره و بحث و جدل، اعضای سازمان ملل متحد بر سر حفاظت از دریا‌ها به توافق رسیدند. هدف این مذاکرات که ۴۰ ساعت به طول انجامید و در نیویورک انجام شد بیش از هرچیز این بود که در آینده حداقل ۳۰ درصد از دریا‌ها جزو مناطق حفاظت‌شده قرار بگیرد.
علاوه بر این توافق شد که پروژه‌های اقتصادی، حمل و نقل و سایر فعالیت‌ها در دریا‌ها از نظر سازگاری با محیط زیست بررسی شود. همچنین تنوع زیستی در دریا‌های آزاد باید تحت حمایت بین‌المللی قرار بگیرد. دوسوم اقیانوس‌ها جزو دریا‌های آزاد محسوب می‌شوند و به همین دلیل تحت قوانین هیچ کشوری نیستند.
این توافق پیش از آنکه به طور رسمی منعقد شود، باید از نظر حقوقی مورد بررسی قرار گرفته و به شش زبان رسمی سازمان ملل ترجمه شود. اما مفاد و محتویات آن دوباره مورد بحث قرار نمی‌گیرد. این قرارداد همچنین باید توسط کشور‌های عضو سازمان ملل امضا شود.
توافق جهانی بر سر حفاظت از دریا‌ها یک روز پس از پایان گرفتن کنفرانس پاناما صورت گرفت که در آن کشور‌های شرکت‌کننده موافقت‌شان برای پرداخت مجموعا ۱۹ میلیارد دلار برای حفاظت از دریا‌ها را اعلام کردند.
اخیراً مذاکرات پیچیده‌ای در پنجمین کنفرانس بین کشور‌های عضو سازمان ملل به این موضوع پرداخت که چگونه می‌توان تعیین کرد که کدام بخش از دریا‌های آزاد در آینده به عنوان مناطق حفاظت شده تعریف شوند.
به گفته دیپلمات‌ها بیش از همه چین و روسیه اصرار داشتند که تعریف مناطق حفاظت‌شده دریا‌ها باید به اتفاق آرا تصویب شود، در این صورت هر کشور می‌توانست این تصمیم را بلوکه کند.
منابع دیپلماتیک، اما گفته‌اند مناطق حفاظت‌شده دریا‌ها شنبه شب چهارم مارس با رأی مثبت سه چهارم کشور‌های عضو به تصویب رسید.
یک موضوع دیگر مورد مناقشه درباره یافته‌های تحقیقاتی بود که به صورت بالقوه مفید هستند، اما کسی نمی‌داند در واقعیت چقدر این یافته‌ها می‌توانند مثمر ثمر باشند. دانشمندان امیدوار هستند که موجودات زنده ناشناخته‌ای که تا کنون در دریا‌های عمیق مورد تحقیق و بررسی ژنیتکی (سلول‌های بنیادین) قرار گرفته‌اند بتوانند به عنوان مثال درامور پزشکی مورد استفاده قرار بگیرند. در صورتی که این تحقیقات بتوانند پیشرفت‌های اساسی را به وجود بیاورند، سود زیادی از این تحقیقات به دست خواهد آمد.
این موضوع، اما چالشی میان کشور‌های فقیر جنوبی و کشور‌های صنعتی شمالی ایجاد می‌کند. از آنجایی که بزرگترین اقتصاد‌ها احتمالاً بیشتر بازده مورد انتظار از این تحقیقات را دریافت می‌کنند، مکانیسمی برای پرداخت‌های جبرانی به کشور‌های فقیرتر ایجاد شده است.
به گزارش خبرگزاری آلمان هم‌اکنون توافق شده که کشور‌های صنعتی یک پرداخت کلی و عمومی سالانه از این بابت به کشور‌های فقیر جنوبی انجام دهند.
منبع: دویچه وله
