ژاپن به لطف گلخانه‌های نفت سوز قادر به تولید انواع توت‌فرنگی در زمستان است. بی‌عیب‌ترین و بی نقص‌ترین توت‌ها صد‌ها دلار به فروش می‌رسند.
فرارو- کیک توت فرنگی یا موچی (نوعی کیک برنجی است که البته صرفا با آرد برنج تهیه نمی‌شود و می‌توان با آرد گندم و غلات نیز آن را درست کرد). این شیرینی‌ها و خوردنی‌ها حتی ممکن است مانند لذت‌های تابستانی به نظر برسد، اما در ژاپن محصولات درست شده با توت فرنگی در فصل زمستان به اوج خود می‌رسند فصل سردی از انواع توت‌های عالی که بی نقص‌ترین آن به قیمت صد‌ها دلار به فروش می‌رسند تا به عنوان هدایای ویژه داده شوند.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، توت فرنگی ژاپنی عوارض زیست محیطی دارد. کشاورزان برای بازسازی یک بهار مصنوعی در ماه‌های زمستان گلخانه‌های عظیم را با بخاری‌های غول پیکر و گازسوز گرم می‌کنند.
"ساتوکو یوشیمورا" کشاورزی که در ناحیه مینو در خارج از اوزاکا در ژاپن توت فرنگی پرورش می‌دهد تا فصل گذشته در تمام زمستان گلخانه‌اش را از طریق سوزاندن نفت سفید گرم نگه می‌داشت. او می‌گوید: "ما به نقطه‌ای رسیده‌ایم که بسیاری از مردم فکر می‌کنند داشتن توت فرنگی در زمستان زمانی که دما به زیر صفر نیز می‌رسد امری طبیعی است". با این وجود، همزمان که داخل بخاری را با سوخت پر می‌کرد گفت: "ما واقعا داریم چه می‌کنیم"؟!
البته میوه‌ها و سبزیجات در سراسر جهان در گلخانه‌ها رشد می‌کنند. با این وجود، صنعت توت فرنگی ژاپن آن را به حدی افراطی رسانده به گونه‌ای که اکثر کشاورزان در طول ماه‌های گرم‌تر یعنی در فصل رشد واقعی کشت توت فرنگی را متوقف کرده‌اند. در عوض، ژاپن در فصل تابستان بخش عمده توت فرنگی مورد نیاز خود را وارد می‌کند.
این موضوع نشان می‌دهد که چگونه انتظارات مدرن از محصولات تازه در طول سال می‌تواند به مقادیر شگفت انگیز انرژی نیاز داشته باشد و در ازای داشتن توت فرنگی (یا گوجه فرنگی یا خیار) به گرم شدن آب و هوا دامن می‌زند حتی زمانی که دما به صورت طبیعی در حال کاهش است.
تا چندین دهه پیش فصل توت فرنگی ژاپن از بهار شروع می‌شد و تا اوایل تابستان ادامه داشت. با این وجود، بازار ژاپن به طور سنتی ارزش بالایی برای محصولات اولین فصل یا "هاتسومونو" از ماهی تن گرفته تا برنج و چای قائل است.
محصولی که در دسته "هاتسومونو" قرار گیرد می‌تواند قیمتی بیشتر و چند برابر قیمت عادی داشته باشد و حتی پوشش رسانه‌ای همراه با آب و تاب نیز به آن اختصاص می‌یابد.
با اوج گیری اقتصاد مصرف گرایانه در ژاپن توت فرنگی نیز در زمره هاتسومونو قرار گرفت. در نتیجه، رقابت برای آوردن توت فرنگی به بازار اوج گرفت.
"دایسوکه میازاکی" مدیر اجرایی Ichigo Tech یک شرکت مشاوره پرورش توت فرنگی در توکیو می‌گوید: "فصل اوج توت فرنگی از آوریل تا مارس تا فوریه تا ژانویه بود و در نهایت به کریسمس رسید".
در حال حاضر توت فرنگی یکی از اجزای اصلی کریسمس در ژاپن است و کیک‌های کریسمس در سراسر آن کشور در تمام ماه دسامبر به فروش می‌رسند.
چرخش ژاپن به سمت کشت توت فرنگی در هوای سرد کشاورزی توت فرنگی را به میزان قابل توجهی انرژی بر کرده است. بر اساس تجزیه و تحلیل انتشار گاز‌های گلخانه‌ای مرتبط با محصولات مختلف در ژاپن ردپای انتشار گاز‌های گلخانه‌ای ناشی از پرورش توت فرنگی تقریبا هشت برابر بیش از میزان مشابه برای پرورش انگور و بیش از ده برابر گاز‌های منتشر شده بر اثر کشت و پرورش پرتقال ماندارین بوده است.
"نائوکی یوشیکاوا" پژوهشگر علوم زیست محیطی در دانشگاه شیگا در غرب ژاپن که مطالعه انتشار گاز‌های گلخانه‌ای را رهبری کرده می‌گوید:"همه چیز به گرمایش باز می‌گردد و ما تمام جنبه‌ها از جمله حمل و نقل یا آن چه برای تولید کود لازم است را بررسی کردیم و متوجه شدیم گرمایش تاثیری جدی دارد".
مثال‌هایی از این دست ایده پرورش محلی میوه را پیچیده می‌کند یعنی ایده‌ای که توسط برخی خریداران آگاه از پیامد‌های زیست محیطی برای خرید مواد غذایی در فصل مربوطه مطرح می‌شود ایده‌ای که به لزوم کاهش سوخت و آلودگی ناشی از حمل و نقل اشاره دارد.
"شلی میلر" استاد دانشگاه میشیگان که پژوهش‌هایش بر روی آب و هوا، غذا و پایداری تمرکز دارد می‌گوید: "حمل و نقل مواد غذایی اغلب کمتر از روش تولید آن تاثیر آب و هوایی دارد. برای مثال، نتیجه یک مطالعه نشان داد که گوجه فرنگی‌هایی که به صورت محلی در گلخانه‌های گرم شده در بریتانیا کشت می‌شوند در مقایسه با گوجه فرنگی‌هایی که در اسپانیا (در فضای باز و در فصل) کشت می‌شوند و به سوپرمارکت‌های بریتانیا فرستاده می‌شوند ردپای انتشار آلاینده‌های کربنی بیش‌تری دارند".
گلخانه‌های تحت کنترل آب و هوا می‌توانند مزایایی داشته باشند: این گلخانه‌ها می‌توانند به زمین کمتر و استفاده کم‌تری از آفت‌کش‌ها نیاز داشته باشند و با عملکرد بالاتری تولید کنند.
پروفسور "میلر" می‌گوید: "نتیجه نهایی این است که اگر بتوانید هم در فصل و هم به صورت محلی غذا بخورید ایده آل است. بنابراین، غذای شما بدون نیاز به اضافه کردن هزینه‌های عمده انرژی تولید می‌شود".
در ژاپن انرژی مورد نیاز برای رشد توت فرنگی در زمستان یک بار اضافی برای آب و هوا محسوب می‌شود و کشت توت فرنگی را نیز گران کرده است به ویژه به دلیل افزایش هزینه‌های سوخت که به ضرر کشاورزان است.
تحقیق و توسعه انواع توت و هم چنین برند سازی دقیق با کمک به کشاورزان برای دستیابی به قیمت‌های بالاتر به کاهش برخی از این فشار‌ها کمک کرده است. انواع توت فرنگی در ژاپن با نام‌های عجیب و غریب مانند Beni Hoppe (گونه‌های قرمز)، Koinoka (رایحه عشق)، Bijin Hime (شاهزاده خانم زیبا) فروخته شده و یا همراه با سایر میوه‌های گران قیمت مانند هندوانه، اغلب به عنوان هدیه عرضه می‌شوند.
توچیگی استانی در شمال توکیو که بیش از هر نقطه دیگری در ژاپن توت فرنگی تولید می‌کند برای مقابله با چالش‌های آب و هوایی و هزینه‌ها انواع تازه‌ای از توت فرنگی که آن را توچیایکا نامیده عرضه کرده که عبارت کوتاه شده "میوه محبوب توچیگی" است.
این توت هفت سال است که توسط پژوهشگران عرصه کشاورزی در موسسه تحقیقات توت فرنگی توچیگی ساخته شده است. این نوع از توت فرنگی در برابر بیماری مقاوم‌تر است و از نهاده‌ها با بازده بالاتری تولید می‌کند و باعث می‌شود مصرف انرژی نیز کارآمدتر شود. توت فرنگی توچیایکا هم چنین پوست سفت تری دارد و باعث می‌شود تعداد توت فرنگی‌هایی که هنگام حمل و نقل آسیب می‌بینند کاهش یابد در نتیجه ضایعات مواد غذایی را کاهش می‌دهد ضایعاتی که پیامد‌های آب و هوایی دارند.
در ایالات متحده جایی که توت فرنگی عمدتا در آب و هوای گرم‌تر در کالیفرنیا و فلوریدا کشت می‌شود خریداران توت فرنگی تقریبا یک سوم محصول را تا حدی به دلیل شکننده بودن و له شدن آن دور می‌ریزند. برخی از کشاورزان در توچیگی به جای بخاری از چیزی به نام "پرده آب" استفاده می‌کنند قطره‌ای از آب که بیرون گلخانه‌ها را می‌پوشاند و دمای داخل گلخانه‌ها را ثابت نگه می‌دارد هر چند که این امر مستلزم دسترسی به آب‌های زیرزمینی فراوان است.
"تاکایوکی ماتسوموتو" یکی از اعضای تیمی که به توسعه توت فرنگی توچیایکا کمک کرده می‌گوید: "کشاورزان صرفا می‌توانند در هزینه‌های سوخت صرفه جویی کنند و به مقابله با گرمایش جهانی کمک کنند. این وضعیتی ایده‌آل است".
تلاش‌های دیگری نیز در راه هستند. پژوهشگران در شهر سندای در شمال شرق ژاپن در حال بررسی راه‌هایی برای مهار انرژی خورشیدی به منظور گرم نگهداشتن دمای داخل گلخانه‌های توت فرنگی هستند.
یوشیمورا کشاورز توت فرنگی در یک دهه پیش از آن که تصمیم بگیرد استفاده از بخاری صنعتی غول پیکر خود در گلخانه را در زمستان ۲۰۲۱ میلادی کنار بگذارد در عرصه کشاورزی فعال بود.
او در آن زمان مادر جوانی بود. یوشیمورا در آن زمان فرزند دیگری را نیز باردار بود. او بسیاری از روز‌های قرنطینه بر اثر شیوع کووید را به مطالعه در مورد تغییرات آب و هوایی گذراند. مجموعه‌ای از سیل‌های ویرانگر در سال ۲۰۱۸ میلادی باعث نابود شدن گوجه فرنگی‌های او و همسرش در زمین زراعی‌شان شد. او در آن زمان به خطرات سیاره‌ای در حال گرم شدن فکر کرد. او می‌گوید: "من متوجه شدم که باید روش کشاورزی خود را به خاطر فرزندانم تغییر دهم."
با این وجود، در شرایط کوهستانی مینو دما می‌تواند به حدود منفی ۷ درجه سانتی‌گراد کاهش یابد سطحی که در آن توت فرنگی‌ها به طور معمول به خواب فرو می‌روند. بنابراین، او به مطالعات کشاورزی پرداخت تا سعی کند راه دیگری برای پرورش توت فرنگی هایش در طول ماه پرسود زمستان بیابد، اما از شیوه گرمایش از طریق سوخت فسیلی نیز استفاده نکند.
او در مطلبی خوانده بود که توت فرنگی‌ها دما را از طریق بخشی به نام تاج یا یا ساقه ضخیم کوتاه در پایه حس می‌کنند. او با خود فکر کرد که اگر بتواند از آب‌های زیرزمینی که معمولا در دمای ثابت باقی می‌مانند به منظور محافظت از تاج در برابر دما‌های انجماد استفاده کند نیازی به گرمایش صنعتی نخواهد داشت.
یوشیمورا محل کشت‌های توت فرنگی خود را با یک سیستم آبیاری ساده تجهیز کرد. برای عایق کاری بیشتر در شب او توت فرنگی‌هایش را با پلاستیک پوشاند. او تاکید می‌کند که روش‌های کشت‌اش در حال توسعه هستند.
او پس از آن که توت فرنگی‌هایش در ماه دسامبر از سرمازدگی جان سالم به در بردند تصمیم گرفت تا بخاری صنعتی خود را که در گوشه‌ای از گلخانه‌اش در حالت آماده‌باش کنار گذاشته بود بفروشد.
در حال حاضر، او در تلاش است تا روش‌اش برای پرورش توت‌فرنگی بدون نیاز به گرمایش از طریق سوخت فسیلی را به عنوان روشی ابداعی برسمیت شناخته شده و ثبت کند. او می‌گوید: "خوب خواهد بود اگر بتوانیم توت فرنگی‌ای را پرورش دهیم که تمام فرایند آن طبیعی است".
منبع: نیویورک تایمز
