علی دایی، بی شک او باز دردانه ورزش کشورمان بود. شناسنامه فوتبال ملی که باز خط بطلانی کشید بر ویدیویی قدیمی از علی پروین. همان جا که سلطان دهه شصتی‌ها گفته بود: «آقای دایی شما معروف هستی، اما محبوب نه!»
خبرآنلاین نوشت: علی دایی باز نشان داد چطور ویترین زیبای افتخار نام ایران است. از همان نوروز ۱۴۰۱ که به دعوت فیفا در قطر با ماتیوس و باقی ستاره‌ها برای قرعه کشی جام جهانی روی سن رفت تا همین اواخر سال که جایزه ورزشکار اخلاق سال فیفا را به دست برنده اش داد.
مصاحبه اش با عادل فردوسی پور ساعت‌ها حال همه مردم را خوب کرد و حرف هایش حس شادی را به علاقمندانش هدیه کرد.
در یک سال سخت سعی کرد دوشادوش مردمش باشد. به سان سال زلزله که ایستاد و تهمت شنید و فحش خورد، اما برای بودن با مردمش، خم به ابرو نیاورد.
سال سخت و تلخ ۱۴۰۱ از اتفاقات پس از فوت مهسا امینی اوج فاصله گذاری علی دایی بود با تندرو‌هایی در دو سوی طیف.
فارغ از جنس موضع گیری‌ها و واکنش‌ها به آن‌ها، او بیش از همه سلبریتی‌ها هزینه داد. از توهین تا برخورد امنیتی. از بستن مغازه و ممنوعیت خروج و معامله تا برگرداندن پرواز دختر و همسرش از روی آسمان!
دایی، اما در واکنش چه کرد؟ ماند، انتقاد کرد و در انتها با وام گرفتن از شعر زیبای فریدون مشیری، نوشت: «من اینجا ریشه در خاکم...»
تصویر پایانی از او همان بود که در کنار بزرگان فوتبال دنیا باز باعث فخر مردم ایران شد. جایی که روزنامه اعتماد نوشت بر خلاف تمام تندروی‌ها در قبال این ستاره بزرگ فوتبال، بزرگانی در کشور از او برای برخورد با همسر و دخترش روی آسمان، دلجویی کرده اند و ممنوع الخروجی اش رفع شده و اینگونه ستاره محبوب مردم باز توانسته در یک صحنه بزرگ جهانی نماد مردمش باشد. خوش تیپ، با وقار و البته پر از غرور.
نه، او فقط مشهور نیست. او سال هاست که ثابت کرده محبوب است. سطحی از محبوبیت که نه ژنرال‌ها نزدیکش شده اند و نه سلطان ها. او محبوب است بی آنکه القاب سلطانی داشته باشد.
