در اخترفیزیک، اثر اسپاگتی به نحوه سقوط اجرام به داخل سیاهچاله گفته می‌شود. گرانش سیاهچاله چنان بالا است که هیچ جسمی در نزدیکی آن تاب مقاومت را ندارد و همچون اسپاگتی به سمت داخل آن کش می‌آید.
ستاره‌شناسان می‌گویند سیاهچاله‌ای کلان‌جرم را کشف کره‌اند که در حال بلعیدن ستاره‌ای بزرگ در فضا است.
به گزارش یورونیوز، این سیاهچاله فوق‌العاده بزرگ، که تا حدی به دلیل قدرت وحشتناکش لقب «باربی ترسناک» گرفته است، طی فرآیندی بی‌رحمانه و هولناک به نام «اثر اسپاگتی» در حال کشیدن ستاره به داخل خود و نابود کردن آن است.
در اخترفیزیک، اثر اسپاگتی به نحوه سقوط اجرام به داخل سیاهچاله گفته می‌شود. گرانش سیاهچاله چنان بالا است که هیچ جسمی در نزدیکی آن تاب مقاومت را ندارد و همچون اسپاگتی به سمت داخل آن کش می‌آید.
این مرگ «غیرطبیعی» ستاره برای سال‌ها در میان سایر داده‌های تلسکوپی از چشم دانشمندان پنهان مانده بود، اما موتور ردیاب هوش مصنوعی آزمایشگاه پردو ایالات متحده (REFITT) به کشف این ناهنجاری فضایی کمک کرد.
این موتور ردیاب به طور معمول میلیون‌ها «پیام هشدار» را بررسی می‌کند تا پدیده‌های منحصربه فردی را در فضا پیدا کند. با این حال در این مورد وظیفه هوش مصنوعی به مراتب سخت‌تر بود چرا که برای دیدن چیزی پنهان، مانند باربی ترسناک، حتی «الگویی» برای جستجو نداشت.
محققان بر این باورند که این پدیده یکی از «درخشنده‌ترین و پرانرژی‌ترین رویداد‌های فضایی» است که در گوشه‌ای فراموش‌شده از آسمان شب رخ داده است.
دنی میلیساولیویک، استادیار فیزیک و نجوم در دانشگاه پردو آمریکا، درباره میزان درخشندگی حاصل از فعل و انفعالات این سیاهچاله که با نام اصلی «ZTF۲۰abrbeie» شناخته می‌شود می‌گوید: «این پرانرژی‌ترین پدیده‌ای است که تا به حال با آن روبرو شده‌ام. اگر یک ابرنواختر معمولی را بردارید و آن را هزار بار ضرب کنید باز هم هنوز به میزان روشنایی این رویداد نمی‌رسیم. این در حالی است که ابرنواختر‌ها از درخشان‌ترین اجرام در آسمان هستند.»
اخترشناسان می‌گویند درخشندگی باربی ترسناک «از هر ابرنواختری که تا کنون مشاهده شده یا درباره‌اش نظریه‌پردازی شده فراتر رفته است». امری که باعث شده آن‌ها این رویداد را به عنوان یک «اختلال جزر و مدی» طبقه‌بندی کنند، جایی که مواد یک ستاره در مرحله فروپاشی منفجر شده است.
این مرحله فروپاشی ستاره معمولا به عنوان مرحله‌ای گذرا توصیف می‌شود به این معنی که می‌تواند در برابر دیدگان ناظر بیرونی ظاهر شود، ناپدید شود یا به طور قابل توجهی در طی چند ساعت یا روز تغییر کند.
باگیا سوبرایان، از محققان دانشگاه پردو، در این باره می‌گوید: «در حالی که اکثر موارد گذرا تنها چند هفته یا چند ماه طول می‌کشد، این یکی بیش از ۸۰۰ روز طول کشیده است. داده‌ها نشان می‌دهند که این رویداد می‌تواند برای چندین سال دیگر قابل مشاهده باشد و این بر خلاف هر چیزی است که قبلا دیده‌ایم.»
محققان امیدوارند ادامه رصد این پدیده با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب و هابل ناسا به آن‌ها اجازه دهد کهکشان میزبان باربی را شناسایی کنند.
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «The Astrophysical Journal Letters» منتشر شده است.
