روز‌های سخت زاکانی در شهرداری شروع شده است و اختلافاتی که با آبستراکسیون برخی از اعضای شورای شهر تهران، عیان شده بود، حالا با اولین سوال از شهردار تهران وارد فاز جدیدی شده و ابزاری که ۹ سال از آن استفاده نشده بود، حالا به کار اعضای شورای شهر تهران آمده است.
هم میهن نوشت: روز گذشته به مدارکی دسترسی پیدا کردیم که نشان می‌دهد؛ نرجس سلیمانی وارد مرحله طرح سوال از شهردار پایتخت شده تا علیرضا زاکانی را به دلیل عملکردش در جایگاه سخت‌تر پاسخگو کند.
نرجس سلیمانی این سوال را با عنوان «فعالیت‌های عملیاتی‌شده در حوزه بهبود و بروزرسانی وضعیت حمل‌ونقل عمومی روزمینی به‌ویژه تجهیزات و توسعه ناوگان اتوبوسرانی به تفصیل چه بوده است؟» در تاریخ ۱۰ اردیبهشت نوشت و مهدی چمران، رئیس شورای شهر این سوال را برای اعلام به شهردار تهران امضا و به دفتر مصوبات ارجاع کرد.
این سوال در شرایطی پرسیده می‌شود که زاکانی در دو سال ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ اعلام کرده بود، ۱۰۰۰ اتوبوس به شهر تهران اضافه خواهد شد، اما کمتر از ۵۰۰ اتوبوس به ناوگان اتوبوسرانی اضافه و ۵۰۰ اتوبوس نیز پس از اورهال به اتوبوسرانی افزوده شد. مهدی علیزاده، مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران نیز وعده داد: «تا پایان سال هم ۲ هزار دستگاه اتوبوس وارد ناوگان حمل‌ونقل عمومی خواهد شد و امیدواریم دولت نیز به تعهدات خود در ارتباط با اتوبوس‌های جدید پایتخت عمل کند.»
نرجس سلیمانی شرایط اسفناک اتوبوسرانی و مترو را آنقدر خوب درک کرده که حالا با کنایه می‌گوید، شرایط از رنگ قرمز هم گذشته و باید رنگ دیگری برای هشدار پیدا کرد. او در متن این سوال نوشت: «عمر شورای ششم به نیمه رسیده، عملا امسال نتیجه فعالیت‌های بیست‌وچهارماهه گذشته شهردار باید به چشم شهروندان بیاید. درخواست اینجانب از شهردار تهران این است که در اسرع وقت در صحن شورا با پاسخ صریح و دقیق، قلب شهروندان تهرانی از پاسخ ایشان قوت بگیرد.
حمل‌ونقل عمومی در شهر تهران از وضعیت قرمز هم گذشته و باید رنگ‌های دیگری برای بیان وضعیت موجود بیابیم. قریب به یک دهه رکود در بهبود کیفیت مستمر ناوگان اتوبوسرانی، شرایط را غیرقابل باور نموده است. امیدوارم دراسرع وقت پاسخ مناسبی راجع به اقدامات صورت‌گرفته و نه صرفا قول و قرار‌ها و تفاهمات، در دسترس شورای شهر و شهروندان قرار گیرد. نکته دیگر وضعیت مترو است. انتظار شورا و شهروندان تهرانی این است که نتیجه اقدامات عملی ملموس در این دوره مدیریت شهری برای اطلاع عموم ارسال گردد.»
یکی از کارشناسان شورای شهر تهران که نخواست نامش فاش شود، در گفتگو با هم‌میهن معتقد است که اگر نرجس سلیمانی و مهدی عباسی، هدایایی که از سوی شهرداری به اعضای شورای شهر پرداخت می‌شود را قبل از سال ۱۴۰۲ دریافت کرده بودند؛ حالا نه مهدی عباسی می‌توانست از بازداشت فردی در دفتر شهردار – حتی به دلیل مسائل شخصی – صحبت کند و نه نرجس سلیمانی می‌توانست طرح سوال از شهردار را کلید بزند.
سالیان سال است که هدایایی از سوی شهرداری به اعضای شورای شهر تهران داده می‌شود. برخی از اعضا آن را رد می‌کنند و برخی دیگر آن را دریافت می‌کنند تا هزینه دفترشان شود یا به شهروندانی که برای دریافت کمک به بهشت می‌آیند، اهدا کنند.
حالا شورای شهر تهران پس از ۹ سال دوباره طرح سوال را مطرح کرده‌اند. آخرین سوال از شهردار تهران در اردیبهشت سال ۹۳ از سوی رحمت‌اله حافظی، رئیس کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای دوره چهارم شهر تهران مطرح شد و محمدباقر قالیباف، به عنوان شهردار وقت مجبور شد در جلسه‌ای سه‌ساعته موضوعات را برای حافظی توضیح دهد و پس از آن حافظی در مصاحبه‌ای اعلام کرد با آنکه قانع نشده، اما با پادرمیانی‌هایی که صورت گرفته، از استیضاح قالیباف منصرف شده است.
در دوره شورای پنجم شهر تهران که اصلاحطلبان روی صندلی‌های سبز بودند، هیچ سوالی از شهرداران وقت نشد و حالا نرجس سلیمانی، رئیس اصولگرای کمیسیون نظارت و حقوقی شورای شهر تهران پس از ۹ سال دوباره در اردیبهشت‌ماه طرح سوال از شهردار اصولگرای تهران را کلید زده است؛ شهرداری که به گفته ناصر امانی رکورد بیشترین تذکرات را به خود اختصاص داده است. اما حالا باید منتظر ماند و دید که این سوال به استیضاح می‌رسد یا نرجس سلیمانی هم مانند رحمت‌اله حافظی با پادرمیانی‌هایی که می‌شود در صورت عدم اقناع از استیضاح شهردار منصرف می‌شود.
شهردار تهران همزمان با تذکرات و انتقادات مدیریت شهری مخاطب یک نامه قرار گرفت. نامه سرگشاده‌ای (و به صورت اختصاصی در اختیار روزنامه هم‌میهن قرار گرفت) که مصطفی میرسلیم، نماینده اصولگرای تهران در مجلس روز شنبه ۱۶ اردیبهشت به شهردار علیرضا زاکانی نوشت و انتقادات تندی به شروع شهرفروشی آن‌هم به‌صورت گسترده در تهران داشت و در آن از سرپوش گذاشتن زاکانی بر برخی تخلفات نیز پرده برداشت: «امروز پس از ۲۱ ماه، با حسرت تمام، باید به شما برادر انقلابی، که امیدوار بودیم راه ناصواب اسلاف خود را در شهرداری تهران اصلاح می‌کردید، عرض کنم که خطای اصلی، یعنی شهرفروشی و عدم ساماندهی بر مبنای قواعد و معیار‌های مهندسی شهرسازی، شدیدتر از گذشته ادامه یافته است. در همین مدت در حدود ۴۰۰ مورد پروندۀ جدید به کمیسیون مادۀ ۵ ارجاع شده تا با زیرپا گذاشتن ضوابط مصوب شورای عالی، پروانه‌هایی صادر شود شامل تغییر کاربری و تراکم‌فروشی و بلندمرتبه‌سازی و... بدون مراعات شرایطی که برای آن تغییرات طرح تفصیلی در مواد ۴۷ تا ۵۰ آیین‌نامۀ اجرائی قانون تأسیس شورای عالی بر آنها تأکید شده و حتی در مواردی تخلف آشکار رخ داده و جنابعالی بر آن سرپوش نهاده و یا بر آن تخلف صحه گذاشته‌اید و استدلال‌های کارشناسی را نادیده گرفته و حتی برخی از اعضای کمیسیون مادۀ ۵ را تحقیر کرده یا دیگر به جلسه دعوت نفرموده‌اید!
البته با این رویۀ ناصواب، یعنی موجه نمودن خلاف‌ها در کمیسیون مادۀ ۵، برای شهرداری درآمد‌های رسمی و غیررسمی متنابهی کسب می‌شود (نزدیک به ۲۰ درصد منابع درآمدی در بودجۀ امسال شهرداری تهران)، و برای صاحب‌کار، با تجاوز از حقوق مالکانه، منافعی را ایجاد می‌کند، اما در این میان آنچه فدا می‌شود حقوق عمومی، شامل حقوق شهروندی و حقوق همسایگی است که در اثر عدم ساماندهی شهری و نیز ازدحام ناشی از بارگذاری بی‌رویۀ جمعیتی، مشکلات عدیده‌ای را برای زندگی روزمرۀ مردم و تنازع بین آنها، پدیدار می‌کند. ت
خلف‌هایی نظیر صدور پروانۀ ساختمان ۳۰ طبقه بر روی گسل، نابخشودنی است: زلزلۀ اخیر ترکیه، غیر از زلزله‌های ویرانگر ۸۰۰ سال پیش در ری و ۱۸۰ سال پیش در تهران، نباید از ذهن شهرسازان ما خارج شود تا آنجا که بدون مراعات حریم گسل، حتی روی گسل، جواز ساخت بلندمرتبه صادر کنند و بر آن اصرار ورزند!»
او در ادامه تاکید کرد: «برادر عزیز، جناب آقای دکتر زاکانی، مسائل فنی و اجتماعی و اقتصادی تهران متعدد و بسیار مهم‌ا‌ند، زیرا به‌طور طبیعی بر سرنوشت سایر شهر‌های کشور نیز اثر می‌گذارد: وضع ترابری در تهران و راه‌بندان‌های روزمره که خسارات عمده‌ای دارد، ولی به‌تدریج عادی شده و در نتیجه بیشتر مردم ناچارند از وسائل نقلیۀ شخصی خود استفاده کنند؛ وضع آلودگی هوا که به‌صورت مزمن درآمده؛ وضع پسماند و بازیافت که می‌تواند درآمد خوبی برای شهر تهران داشته باشد، ولی در عمل به صورت مناسب ساماندهی نشده؛ وضع حاشیه‌نشینی که ریشۀ بسیاری از ناهنجاری‌هاست؛ وضع دامداری‌های جنوب تهران که سال‌هاست موجب آزار و آبروریزی است؛ وضع میادین میوه‌وتره‌بار که در عین خدمت‌رسانی بزرگ به مردم، درآمد خوبی هم برای شهرداری دارد؛ وضع آرامستان‌های تهران...»
