با توجه به موضع مستقل یوئن و تصویری که بر صفحه نمایش خلق کرد، شاید عجیب باشد که حرفه او به‌شیوه‌ای بسیار متعارف آغاز شد. او در سال ۱۹۹۰ در سن ۱۸ سالگی به عنوان «دوشیزه هنگ کنگ» شناخته شد، اما همیشه از پیروزی در این مسابقه کمی سردرگم به نظر می‌رسید. او در سال ۱۹۹۴ گفت: هرگز خودم را زیبا تصور نکرده‌ام. فکر می‌کنم فقط به این خاطر برنده مسابقه زیبایی شدم که راحت به نظر می‌رسیدم. به همین دلیل است که هرگز اصرار نکرده‌ام که روی صحنه با من مانند یک «زیبا» رفتار شود.
آنیتا یوئن وینگ یی (Anita Yuen Wing-yee) هنرپیشه هنگ کنگی که در فیلم‌های اوایل دهه ۱۹۹۰ از زنان پیشرو و مستقل بود، شخصیت جالب توجهی هم داشت و همواره مورد تحسین منتقدان بود.
در آن زمان، نحوه بیان شخصیت‌های او و تلاش برای رسیدن به آنچه در زندگی می‌خواستند و -در عشق- باعث شد بینندگان زن جوان بیشتر مورد توجه قرار گیرند.
لاو چینگ وان، هم‌بازی او در فیلمی که در سال ۱۹۹۳ این بازیگر را به ستاره تبدیل کرد، در سال ۱۹۹۸ گفت: «آنیتا یوئن در زندگی همین است عزیزم (C’est La Vie, Mon Cheri) بسیار قوی ظاهر شد. او حقیقت را می‌گوید و به پسرِ ماجرا می‌گوید: «دوستت دارم». این برای دختران چینی بسیار عجیب است. آن نسل هنوز خیلی قدیمی فکر می‌کنند. گفتنِ دوستت دارم آنقدر‌ها هم سخت نیست، اما برای دختران چینی چرا.»
با توجه به موضع مستقل یوئن و تصویری که بر صفحه نمایش خلق کرد، شاید عجیب باشد که حرفه او به‌شیوه‌ای بسیار متعارف آغاز شد. او در سال ۱۹۹۰ در سن ۱۸ سالگی به عنوان «دوشیزه هنگ کنگ» شناخته شد، اما همیشه از پیروزی در این مسابقه کمی سردرگم به نظر می‌رسید. او در سال ۱۹۹۴ گفت: «هرگز خودم را زیبا تصور نکرده‌ام. فکر می‌کنم فقط به این خاطر برنده مسابقه زیبایی شدم که راحت به نظر می‌رسیدم. به همین دلیل است که هرگز اصرار نکرده‌ام که روی صحنه با من مانند یک «زیبا» رفتار شود.»
یوئن در نخستین فیلم خود در سال ۱۹۹۲ نقش کوچکی به عنوان یک مدل داشت؛ روز‌های خنگ بودن (The Days of Being Dumb) به تهیه کنندگی پیتر چان هو سان، فیلمسازی که بعدا نقش مهمی در موفقیت او بازی کرد.
او منتقدان را تحت تاثیر قرار داد و به خاطر تلاش هایش جایزه بهترین بازیگر جدید را در جوایز فیلم هنگ کنگ دریافت کرد. با آنکه همیشه دلش می‌خواست در خط مقدم باشد، اما در اکثر فیلم‌های اولیه‌اش در واقع کار خاصی برای انجام دادن نداشت و تنها جلوه زیبایی به فیلم می‌بخشید.
با این حال او در درام کمدی قوی تام، دیک و هیری (Tom, Dick and Hairy) ساخته پیتر چان در سال ۱۹۹۳ در نقش مکمل قوی ظاهر شد، اما اواخر همان سال زمانی که نقش یک بیمار سرطانی را در فیلم کلاسیک اشک آور درک یی تونگ سینگ بازی کرد به نظر خودش خوب ظاهر نشد، اما با این وجود جایزه بهترین بازیگر زن جوایز فیلم هنگ کنگ را دریافت کرد.
یوئن مانند تمام دیگر بازیگران زن دهه ۹۰ میلادی، پس از آن چندان در مورد نقش‌هایش اهل انتخاب نبود. هدف همیشه این بود که تا جای ممکن در اوج باشد. اما در تعدادی از فیلم‌های معاصر مورد توجه پیتر چان ظاهر شد؛ به‌ویژه او یک زن، او یک مرد است (He’s a Woman, She’s a Man) که در آن در نقش یک پسر بازی کرد. او دومین جایزه بهترین بازیگر زن جوایز فیلم هنگ کنگ را برای این نقش دریافت کرد.
یوئن در اوج موفقیت خود مشهور به این بود که کار کردن با او دشوار است. اتفاقی در حین فیلمبرداری فیلم جکی چان، آذرخش (Thunderbolt) پرحاشیه شده بود که در آن یوئن صحنه را ترک کرد و به خانه رفته بود، در حالی که چان از او خواسته بود یک روز بیشتر برای فیلمبرداری بماند، که منجر به درگیری طولانی مدتی گردید که ۲۲ سال بعد رفع شد.
اگرچه او دیگر هرگز به اوج بازی‌های قبلی خود بازنگشت، اما استعداد بازیگری‌اش همچنان توسط صنعت سینما و بینندگان به رسمیت شناخته شده و در طول دهه ۲۰۰۰ نیز به کار خود ادامه داده است.
منبع: روزیاتو
