مانولئونا گفت: «همه ما می‌خواستیم اسم ما پشت لباسمان باشد. انتظار چنین تغییری نداشتیم...، ولی این هم روش خوبی برای متحد کردن ما و نمایش روحیه و نگرش تیمی مان است؛ چه بازیکنان خط حمله و چه بازیکنان دفاع. این شیوه همچنین باعث می‌شود، تماشاچیان بدانند ارزش‌های ما چیست. عامل اتحاد ما، سنت، تعصب و افتخار است؛ بنابراین شاید درج این ارزش‌ها پشت لباس هایمان، روش به نسبت خوبی برای بیان آن باشد.»
همبستگی و اتحاد کارکنان حول رسالتی مشترک و ارزش‌هایی یکسان می‌تواند آن‌ها را به همکاری و مشارکت‌های درون سازمانی تشویق کند. همبستگی یکی از مهم‌ترین روش‌های انگیزش است و افراد از جو تیمی انرژی می‌گیرند. اما مسأله این است که چقدر می‌توان بر این هویت جمعی تاکید کرد و آیا می‌توان برای رسیدن به یک تیم متحد، هویت فردی کارکنان را تخریب کرد یا نه؟ شاید تجربه سرمربی یک تیم دانشگاهی این موضوع را روشن‌تر کند.
در ۸ اوت ۲۰۱۳، بازیکنان تیم راگبی دانشگاه بریگم یانگ برای روز عکاسی سالانه وارد رختکن شدند که اتفاقی غافلگیرکننده توی ذوقشان زد. در پشت لباس‌های ورزشی شان به جای نام خانوادگی آن‌ها واژه‌های «تعصب» یا «افتخار» یا «سنت» نقش بسته بود.
«ما این اقدام را به عنوان محور برنامه آتی تیم در نظر گرفته ایم.» این گفته‌های سرمربی تیم، برانکو مندنهال به خبرنگارانی بود که پیش از مراسم به بازدید از تیم راگبی دانشگاه آمده بودند.
سرمربی ادامه داد: «پس از ۸ سال فعالیت و موفقیت‌هایی که تاکنون به دست آورده ایم... تلاش کردم که ارزش‌ها و برنامه‌های پیش رو را به واضح‌ترین شکل در معرض دید عموم قرار دهم. به این دلیل، در پشت پیراهن بازیکنان، اصول و مبانی ارزشی ما نقش بسته است تا مانند بیانیه‌ای رسا باشد.».
اما فضای رختکن چیز دیگری بود. روزنامه سالت لیک تریبون در گزارشی نوشت: «بسیاری از بازیکنان که برای گرفتن عکس با پیراهن‌های جدید وارد رختکن شده بودند، گیج و سردرگم شده بودند.» آن‌ها نمی‌دانستند چه کار کنند و چگونه احساسات متناقض خود را بروز دهند. در این دانشگاه بر ایمان، خدمت به دیگران، نزاکت و فرمانبرداری از مسوولان تاکید شده بود. آن‌ها به دلیل همین ارزش ها، اهل جنجال آفرینی و حتی انتقاد از سرمربی نبودند. به همین دلیل شاید واکنش آن‌ها بسیار خاموش‌تر از هر جای دیگری بود. در گزارش روزنامه آمده بود: «چند بازیکن تیم که نظراتی منفی درباره اقدام جدید سرمربی داشتند، حاضر به مصاحبه و علنی کردن نظراتشان نشدند.» آن‌هایی هم که صحبت کردند، محتاط و دوراندیش بودند.
کایل فن نوی، بازیکن تمام آمریکایی خط دفاعی تیم عنوان کرد: «من هنوز نمی‌دانم که دقیقا چه احساسی نسبت به این سیاست جدید دارم. یکی از چیز‌هایی که باعث می‌شد از بازی در تیم دانشگاه بریگم یانگ لذت ببرم، این بود که نام خانوادگی ما پشت پیراهن هایمان درج می‌شد...، اما قرار است از این به بعد [در لیگ دانشگاهی]با رویه جدیدی وارد زمین شویم. هنوز مطمئن نیستم که حتی قرار است این اتفاق قطعی باشد یا خیر. فکر می‌کنم فقط در حال استفاده آزمایشی از آن هستند. فکر نمی‌کنم هنوز کسی تایید کرده باشد که قرار است در تمام سال این رویه ادامه یابد.»
این دانشگاه بازیکنان پلی نزی (اهل جزایر واقع در اقیانوس آرام) زیادی داشت. درج نام خانوادگی برای این بازیکنان نمادی از افتخار و یادآوری ریشه و تبار خانوادگی شان بود. این نکته را ایتان مانومالئونا، مدافع تکل زن تیم در گفتگو با روزنامه یادآور شد. درج نام خانوادگی در پشت لباس بازیکنان، به خودی خود باعث می‌شد که آن‌ها با مسوولیت بیشتری به زمین بروند. آن‌ها تعصب و افتخار و ارزش هایشان را با عملکرد درون زمین خود نمایش می‌دادند. اما اکنون وضعیت تغییر کرده بود. مدتی طول خواهد کشید تا بازیکنان به پیراهن‌های جدیدشان عادت کنند.
مانولئونا گفت: «همه ما می‌خواستیم اسم ما پشت لباسمان باشد. انتظار چنین تغییری نداشتیم...، ولی این هم روش خوبی برای متحد کردن ما و نمایش روحیه و نگرش تیمی مان است؛ چه بازیکنان خط حمله و چه بازیکنان دفاع. این شیوه همچنین باعث می‌شود، تماشاچیان بدانند ارزش‌های ما چیست. عامل اتحاد ما، سنت، تعصب و افتخار است؛ بنابراین شاید درج این ارزش‌ها پشت لباس هایمان، روش به نسبت خوبی برای بیان آن باشد.»
بازیکنان تیم، مانند کارکنان هر رئیسی، در جایگاهی نبودند که بتوانند به مندنهال بگویند ایده اش را کنار بگذارد. دیگران [در چنین جایگاهی]بودند. این اشتباه بچگانه به سرعت با هشتگ «جرسی گیت» در توییتر مورد انتقاد قرار گرفت. هوادار تیم دانشگاه یوتا، یکی از تیم‌های رقیب توییت کرد: «دقیقا زمانی که فکر می‌کردم از این احمق‌تر نمی‌توان بود، می‌روید و چنین کاری می‌کنید.» یکی از طرفداران تیم به سراغ آیین نامه برگزاری لیگ ورزشی دانشگاهی رفت و تاکید کرد درج هیچ شعاری روی لباس‌های دانشگاهی مجاز نیست. با این خبر، به سایر طرفداران تیم گفت که «نفس راحتی بکشید». جوردن پندلتون، یکی از بازیکنان خط دفاعی پیشین دانشگاه بریگم یانگ توییت کرد: «بی شک این احمقانه‌ترین کار ممکن بود.»
چند ساعت پس از آنکه رسانه‌ها دانشگاه را ترک کردند، سرمربی جلسه‌ای اضطراری با بازیکنان برگزار کرد و از تصمیم خود صرف نظر کرد. او توییت زد که لباس‌های حاوی «تعصب»، «افتخار» و «سنت» فقط در نخستین بازی فصل و به مناسبت دیدار افتخاری دانشجویان سابق دانشگاه از محل تحصیل خود استفاده می‌شود. مندنهال نوشت: «پس از صحبت امشب با بازیکنان تیم، آن‌ها اعلام کردند که این لباس‌ها را فقط در بازی نخست می‌خواهند بر تن کنند. برای بقیه فصل، نام خانوادگی شان پشت لباس‌ها درج خواهد شد. عالی است!»
گوردن مانسون، ستون نویس روزنامه تریبون در شماره روز بعد به تندی از سرمربی تیم انتقاد کرد: «مندنهال یک احمق به تمام معنا نیست، ولی مانند بسیاری از ما یک احمق درون دارد که باید او را مهار کند. او انسانی خوب و یک سرمربی خوب است. فقط گاهی مسیر خود را گم می‌کند و به سختی راهش را به سوی... نمی‌دانم... واقعیت پیدا می‌کند. این جدیدترین نمونه اقدام کنترل گر مندنهال بود که یک ایده خوب (تاکید بر ارزش‌های درون برنامه) را بیش از حد لازم ادامه داد.»
این ستون نویس در جمع بندی تحلیل خود از شیوه مدیریت مناسب برای رسیدن به یک هویت جمعی افتخارآفرین، نوشت: «برای رسیدن به همبستگی، لازم نیست هویت فردی افراد را نابود کرد. این موضوع را بازیکنان می‌دانستند، ولی سرمربی تیم نمی‌دانست.»
نویسنده: Rodd Wagner
ترجمه: دنیای اقتصاد
برگرفته ازکتاب: مهره‌ها
