در طبیعت، رویارویی بین اعضای یک گونه و اعضای گونه‌های مختلف مشترک است و در این بین یکی از خطرناک‌ترین درگیری‌ها زمانی است که بیگانه‌ای بین مادر خرس‌ها و توله‌هایش قرار گیرد.
به گزارش خبرآنلاین، با 8.7 میلیون گونه جانوری که در جهان زندگی می کنند، جای تعجب نیست که آنها همیشه با هم کنار نمی آیند. در واقع، مبارزه حیوانات بخشی منظم از زندگی و زنده ماندن در طبیعت است.
اما این مبارزه فقط بین شکارچی و طعمه نیست. دانشمندان تضادها را به دو صورت طبقه‌بندی می‌کنند: آن برخوردها که بین اعضای گونه‌های مختلف رخ می‌دهد، درگیری‌های بین گونه‌ای نامیده می‌شود، و آن‌هایی که در یک گونه اتفاق می‌افتد، درون گونه‌ای هستند.
درگیری بین شکارچی و طعمه، مبارزه ای است که همه ما از آن آگاه هستیم. اما آیا می‌دانستید که حیوانات باردار و یا حیواناتی که به تازگی پدر و مادر شده‌اند، نشانه‌های پرخاشگری را بروز می‌دهند؟ و این فقط به مادران واگذار نمی شود. برای مثال، راسوهای نر، دندان های خود را نشان می‌دهند و زمانی که متوجه تهدیدی برای بچه های خود می شوند، به سرعت حمله می کنند.
از آنجایی که حیوانات به مکانی برای زندگی و دسترسی به منابع نیاز دارند، بر سر قلمرو نیز با هم می جنگند. برخی از آنها قلمروی بیشتری نسبت به دیگران دارند، اما همه باید به نحوی مالکیت خود را مطرح کنند.
جفت‌گیری نیز یکی دیگر از مولفه‌هایی است که در بین گونه‌ها منجر به درگیری می‌شود، جفت گیری در یک گونه امری مسلم است و در این بین تلاش برای جفت گیری با گونه های دیگر رخ می دهد -و قابل درک است که باعث ایجاد درگیری می شود. در مورد مگس ها، این صرفاً به دلیل سردرگمی است. مگس های نر به دلیل رنگ آمیزی مشابه، در تشخیص گونه های ماده خود از گونه های دیگر مشکل دارند و از آنجایی که حشرات به طور طبیعی بسیار تهاجمی هستند، این درگیری‌ها رایج هستند.
مبارزه و رقابت برای منابع درون گونه ها نیز وجود دارد. مگس‌های نر چنین رفتار تضاد محور و پرخاشگرانه‌ای از خود نشان می‌دهند، زیرا زمان نسبتاً کوتاهی برای جفت‌گیری با ماده‌های همنوع خود دارند: فقط چند هفته تا زندگی، مبارزه با خواستگاران و جفت‌گیری. سپس پیروزها DNA تهاجمی خود را به نسل بعدی مگس‌ها منتقل می‌کنند.
برخی از حیوانات بیشتر عمر می کنند و پرخاشگری خود را به فصل جفت گیری محدود می کنند. به عنوان مثال، قورباغه ها باید قلمرو خود را در معرض خطر قرار دهند و در زمان تولید مثل جفت های احتمالی را فراخوانی کنند. آنها در صورت نیاز از منطقه در برابر سایر نرها دفاع می کنند، اما در خارج از فصل از پرخاشگری خود می کاهند.
نرهای جوان‌تر از قبیله شامپانزه‌ها نیز ممکن است نرهای مسن‌تر را تعقیب کنند تا رقابت برای منابع، قلمرو و دسترسی به جفت کاهش یابد. گوردون بورگارد، کارشناس رفتار حیوانات از دانشگاه تنسی، ناکسویل، می‌گوید «دعواهای زیادی به دلیل موقعیت اجتماعی و سپس دسترسی به منابع وجود دارد».
این به طور مستقیم به سلسله مراتب سلطه یا شبکه های روابط قدرت اجتماعی در میان اعضای یک گونه مرتبط است. رقابت‌های خواهر و برادر، علاوه بر چیزی که اکثر ما با آن آشنا هستیم، گواه این مبارزه برای تسلط است. بورگاردت می گوید: «حیوانات می توانند بر سر غذا و لاشه ها دعوا کنند، وقتی دعواهای مربوط به سلطه آغاز می شود.»
با این حال، یکی از شکل های بسیار جالب مبارزه در یک گونه حیوانی، مبتنی بر تهاجم یا نیاز به دفاع از قلمرو در برابر جفت های رقیب نیست. بازی است! دعوای بازی در بین انواع حیوانات رخ می دهد و شامل گاز گرفتن و خراش متقابل است که هیچ آسیبی ندارد.
منبع: DISCOVER
