باعث خوشبختی است که «شاه‌کبرا» از جمله مار‌های منزوی است که از انسان دوری می‌کند؛ طول این مار می‌تواند به بیشتر از ۵ متر برسد که به آن لقب بلندترین مار سمی دنیا را می‌دهد.
«شاه‌کبرا» یکی از سمی‌ترین مار‌های روی کره زمین است که در هنگام حمله می‌تواند تا یک سوم بدن خود را از زمین بلند کند و برای حمله آماده شود.
به گزارش خبرآنلاین، باعث خوشبختی است که «شاه‌کبرا» از جمله مار‌های منزوی است که از انسان دوری می‌کند؛ طول این مار می‌تواند به بیشتر از ۵ متر برسد که به آن لقب بلندترین مار سمی دنیا را می‌دهد.
زهر «شاهکبراها» در بین قوی‌ترین سم‌ها نیست، اما مقدار نوروتوکسینی که آنها می‌توانند در یک نیش وارد کنند - تا دو دهم اونس مایع - برای کشتن ۲۰ نفر یا حتی یک فیل کافی است. سم «شاه‌کبرا» بر مراکز تنفسی مغز تأثیر می‌گذارد و باعث ایست تنفسی و نارسایی قلبی می‌شود.
شاهکبراها عمدتاً در جنگل‌های بارانی و دشت‌های هند، جنوب چین و آسیای جنوب شرقی زندگی می‌کنند و رنگ آنها می‌تواند در مناطق مختلف، متفاوت باشد. آنها در زیستگاه‌های مختلف از جمله جنگل ها، بیشه‌های بامبو، باتلاق‌های حرا، مراتع در ارتفاعات و در رودخانه‌ها راحت هستند.
این گونه از شاه‌کبرا دچار آلبینیسم است؛ آلبینو‌ها توانایی تولید رنگدانه رنگی در پوست، مو، پرها، پوسته‌ها یا چشمان خود را ندارند. حیوانات مبتلا به این حالت ظاهری سفید با چشمان قرمز یا صورتی دارند.
در حیات وحش، آلبینیسم یک اتفاق نادر در بدو تولد است که توسط یک ژن مغلوب ایجاد می‌شود. نرخ در حیات وحش از ۱ در ۲۰۰۰۰ تا ۱ در ۱ میلیون تخمین زده می‌شود.
پوشش سفید آنها را بیشتر در معرض شکار قرار می‌دهد. آلبینو‌ها بینایی ضعیفی دارند یا حتی ممکن است نابینا باشند. ترکیب این عوامل منجر به بقای کم آلبینو‌ها می‌شود و نسبت آنها را در جمعیت کاهش می‌دهد.
آلبینیسم جزئی در برخی از حیوانات رخ می‌دهد و بسیار شایع‌تر از آلبینیسم واقعی است. در آهو‌های دم سفید، گاهی اوقات به آن "پیبالد" می‌گویند که در آن خز آنها ظاهری لکه دار و سفید دارد، اما آنها فاقد چشم‌های صورتی هستند که در آلبینو‌ها وجود دارد.
گوزن پیبالد با فراوانی کمتر از ۱ درصد در جمعیت‌های شکار شده رخ می‌دهد. بروز بیشتر ناهنجاری‌های فیزیکی برای گوزن پیبالد گزارش شده است.
اگرچه در طبیعت نادر است، حیوانات آلبینو در همه جا از آسمان تا دریا مشاهده شده اند. این موجودات منحصربه‌فرد رنگدانه‌ها را به طور جزئی یا کامل از دست می‌دهند، به همین دلیل رنگ پوست آنها در مقایسه با سایر اعضای گونه‌شان کم‌رنگ است.
اگرچه تولد یک حیوان آلبینو در برخی فرهنگ‌ها یک رویداد مقدس یا مبارک تلقی می‌شود، تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از حیوانات آلبینو در طبیعت مشکل دارند.
