از نمک صورتی برای تولید هر چیزی، از نمک آشپزخانه تا لامپ‌های تزئینی و حتی به عنوان درمانی ترمیمی در اسپا‌های سراسر جهان استفاده می‌شود.
در مواجهه با واژه هیمالیا، احتمالا تصویری از قله‌های پوشیده از برف کوه اورست و شهر‌های کوهستانی در هند و تبت در ذهن بیشتر مردم نقش می‌بندد.
به گزارش عصر ایران، نمک صورتی که به طور معمول به نام نمک هیمالیا و نمک صورتی هیمالیا شناخته می‌شود، طی سال‌های اخیر از محبوبیت زیادی بین مردم جهان برخوردار شده است. اما برخلاف نام خود، این نوع نمک بیشتر از معدنی که از قله‌های نمادین هیمالیا بسیار فاصله دارد، استخراج می‌شود.
نمک صورتی که برای نخستین بار در سال‌های ۱۲۰۰ استخراج شد، در واقع از اعماق رشته کوه کهیوره (Khewra) در پاکستان استخراج می‌شود که نزدیک به ۳۲۲ کیلومتر از هیمالیا فاصله دارد. معدن نمک کهیوره دومین معدن نمک بزرگ در جهان محسوب می‌شود.
از نمک صورتی برای تولید هر چیزی، از نمک آشپزخانه تا لامپ‌های تزئینی و حتی به عنوان درمانی ترمیمی در اسپا‌های سراسر جهان استفاده می‌شود.
ذخایر نمک صورتی که بیش از ۲۵۰ میلیون سال پیش شکل گرفته اند از نظر ترکیب اولیه مانند هر نمک دریایی دیگری هستند. پس چرا رنگ آن صورتی است؟
به گفته جاوید احمد بهاتی، بنیانگذار و مدیرعامل شرکت نمک اتفاق (Ittefaq Salt) مستقر در شهر لاهور، پاکستان، رنگ صورتی نمک هیمالیا از محتوای زیاد اکسید آهن آن سرچشمه می‌گیرد. این نوع نمک همچنین سرشار از کلسیم، منیزیم، پتاسیم، مس و آهن است.
اکسید آهن (Fe۲O۳) نتیجه یک واکنش شیمیایی بین آهن و اکسیژن است که اکسیداسیون نامیده می‌شود. این همان فرآیندی است که موجب ایجاد زنگ زدگی فلز می‌شود و در رنگ صورتی نمک هیمالیا نیز نقش دارد.
به گفته بهاتی، معادن نمک صورتی در منطقه کهیوره در دوران اسکندر مقدونی و هنگامی که وی لیسیدن نمک روی زمین توسط اسب خود را شاهد بود، کشف شدند.
سالانه بیش از ۴۰۰ هزار تن نمک صورتی از معادن کهیوره استخراج می‌شود که کمی بیشتر از وزن کل ساختمان امپایر استیت در شهر نیویورک، آمریکا است.
معدن نمک کهیوره از شبکه‌ای از تقریبا ۴۰ کیلومتر تونل در ۱۷ سطح تشکیل شده و مجموعه‌ای عظیم و گسترده است. این معدن حتی دارای یک مسجد و اداره پست مخصوص به خود است.
معدنچیان برای نخستین بار تونل اصلی سطح زمین را در سال ۱۸۷۲ و طی حکمرانی بریتانیا حفر کردند. از این تونل، معدن بیش از ۷۳۲ متر به سمت درون کوهستان گسترش یافته است، جایی که روزانه صد‌ها کارگر در آن کار می‌کنند.
با استفاده از مته، تبر و باروت، این کارگران در ساعاتی طولانی مشغول به کار هستند و تکه‌های بزرگ از ذخایر نمک را به سطح می‌آورند. این تکه‌های نمک صورتی با کامیون و تریلر‌های تراکتوری به سمت کارخانه حمل می‌شوند.
سنگ‌های نمک در کارخانه بر اساس اندازه دسته بندی می‌شوند و پس از آن برای تولید محصولات مختلف از نمک آشپزخانه تا چراغ‌های رومیزی به کار گرفته می‌شوند.
از آنجایی که نمک صورتی هیمالیا کمتر از نمک آشپزخانه معمولی فرآوری شده است، ادعا می‌شود که به واسطه محتوای مواد معدنی خود سالم‌تر است. در شرایطی که مطالعات در این زمینه محدود هستند، یک مطالعه در سال ۲۰۱۰ که در نشریه Journal of Sensory Studies منتشر شد، نشان داد که نمک صورتی هیمالیا حاوی کلسیم، پتاسیم، منیزیم و آهن بیشتری نسبت به نمک آشپزخانه معمولی است، اما اختلاف در این زمینه اندک است.
به گفته وب سایت هلث‌لاین، این مواد معدنی در چنان مقادیر کمی در نمک صورتی هیمالیا وجود دارند که به عنوان نمونه برای تامین مقدار توصیه شده روزانه پتاسیم باید ۱.۷ کیلوگرم نمک صورتی مصرف شود.
در طول سال ها، معادن نمک کهیوره به چیزی بیش از یک منبع عظیم نمک رنگارنگ مورد علاقه مردم جهان تبدیل شده است. آنها یک جاذبه گردشگری قابل توجه نیز هستند.
تنها ۵۰ درصد از نمک را می‌توان از معدن خارج کرد تا از ریزش تونل‌ها روی هم پیشگیری شود. از این رو، سنگ‌های نمک باقیمانده برای ایجاد یک سامانه پشتیبانی تراشیده شده و روی هم قرار می‌گیرند. در طول قرن ها، این امر به ارائه طراحی‌های خلاقانه توسط معدنچی‌ها منتج شده است. یک مسجد، یک پل و یک دفتر پست که همگی کاربردی هستند و با کمک برق روشن می‌شوند در معادن کهیوره وجود دارند.
