مردم توراجا در اندونزی به خاطر تشریفات پیچیده‌ی تشییع جنازه‌شان معروف هستند. مراسم تشییع جنازه‌ی آن‌ها معمولاً شامل رژه مومیایی‌ها و قبر‌هایی می‌شود که در کنار صخره ساخته می‌شوند، اما یکی از جنبه‌های عجیب سنت‌های آن‌ها، قبر کودکان و نوزادان است.
موضوع مرگ به خودی خودش مسئله‌ای رازآلود است که از جهات متعددی ذهن انسان‌ها را در سراسر تاریخ به خودش مشغول کرده است. پس شاید عجیب نباشد که در بعضی از نقاط دنیا شاهد رسوماتی شگفت‌انگیز در رابطه با این موضوع باشیم.
به گزارش فرادید، نمونه‌ای از این رسومات، مکان‌های عجیب و غریبی است که بعضی از مردم مرده‌هایشان را در آن‌ها دفن می‌کنند. در این مطلب با برخی از عجیب‌ترین مکان‌های دفن مردگان آشنا خواهید شد.
رستوران نیولاکی هند، معنای جدیدی به «محل غذا خوردن» داده است! مالک این رستوران، کریشنان کوتی پس از خرید زمینی که قرار بود رستوران در آن ساخته شود، متوجه شد این قطعه زمین در واقع یک گورستان است.
کوتی بدون اینکه دلسرد شود، مشکل را به روش خودش حل کرد و رستوران را اطراف سنگ قبر‌ها ساخت و آن را به نقطه قوت و عامل جذب مشتری برای رستوران خود تبدیل کرد. تابوت‌های سنگی سبز رنگ را می‌توان در پشت یک حصار کوچک سفید دید. به نظر می‌رسد که مشتریان رستوران به قبر‌ها اهمیت نمی‌دهند. از قرار معلوم وجود قبر‌ها باعث افزایش فروش و جذب مشتری هم شده است.
مردم توراجا در اندونزی به خاطر تشریفات پیچیده‌ی تشییع جنازه‌شان معروف هستند. مراسم تشییع جنازه‌ی آن‌ها معمولاً شامل رژه مومیایی‌ها و قبر‌هایی می‌شود که در کنار صخره ساخته می‌شوند، اما یکی از جنبه‌های عجیب سنت‌های آن‌ها، قبر کودکان و نوزادان است. هنگامی که کودکی جانش را از دست می‌داد، مردم توراجا جسد کوچک کودک را درون حفره‌ی یک درخت دفن می‌کردند و یک درب چوبی روی محل دفن تعبیه می‌کردند.
در محل تلاقی سنت‌های مذهبی ارتدکس روسی و مراسم تدفین بومیان آلاسکا، خانه‌های ارواح مدفون قرار دارند؛ این گور‌های شبیه به خانه، در محوطۀ خارج از کلیسای ارتدکس سنت نیکلاس در اکلوتنای آلاسکا واقع شده‌اند.
بعضی از ساکنان این منطقه وقتی کسی می‌میرد، بدن او را دفن می‌کنند و روی قبر پتو می‌گذارند. پس از مدتی که پتو آنجا می‌ماند، خانه‌ای چوبی به اندازه یک خانه عروسکی بزرگ را روی قبر می‌گذارند و آن را رنگ‌آمیزی می‌کنند. برخلاف مکان‌های تدفین سنتی‌تر، خانه‌های کوچک نگهداری یا بازسازی نمی‌شوند. این خانه‌های کوچک به مرور در اثر زوال با زمین یکی می‌شوند و این زوال بخشی از سنت تدفین است.
دفن شدن در گورستان سن کاتالدو چندان عجیب به نظر نمی‌رسید اگر مکان‌های دفن آن، جعبه‌های فوق مدرن نبود. این گورستان که سال ۱۹۷۲ توسط معماری به نام آلدو روسی در قالب یک طرح مفهومی ساخته شد، واقعا چشمگیر و درخور توجه است.
می‌توان گفت این گور به وضوح به شکل یک مکعب نارنجی روشن است که هیچ چیزی قسمت بیرونی آن را مزین نکرده است، جز شبکه‌ای از پنجره‌های مربعی درست در جایی که مرده دفن شده است. خود روسی در سال ۱۹۷۶ درگذشت، اما طرح او برنده شماری از جوایز طراحی شد؛ البته هنوز هیچ جسدی در آن دفن نشده است.
اگر هنگام برخاستن یا فرود هواپیما در فرودگاه ساوانا جورجیا از پنجره هواپیمای خود به بیرون نگاه کنید، شاید بتوانید دو مستطیل بتنی را ببینید که به صورت کج در باند فرودگاه هستند. این‌ها در واقع سنگ قبر‌های ریچارد و کاترین داتسون هستند؛ زوجی که بازماندگان آن‌ها حاضر نشدند با جابجا شدن قبرشان بخاطر عبور فرودگاه از روی آن‌ها موافقت کنند.
بیشتر اجساد اطراف داتسون‌ها با عملی شدن پروژه‌ی گسترش فرودگاه به بیرون منتقل شدند. اما بازماندگان خانواده‌ی داتسون معتقد بودند ریچارد و کاترین، که برای خرید و حفظ این زمین تلاش کرده بودند، راضی نیستند از این مکان به جای دیگری برنده شوند.
این گورستان در واقع یک گورستان نسبتاً عادی است جز این که قبر‌های آن به چشم نمی‌آیند. این گورستان در فرانسه، اجساد ۹۴ سرباز آمریکایی را در خود جای داده است که در طول جنگ جهانی اول و دوم به جنایات بزرگی محکوم شده‌اند. همه این سرباز‌های مجرم اعدام شدند و در قبر‌های کوچکی که تنها با یک شماره و بدون نام علامت‌گذاری شده بود، دفن شدند.
خود قبر‌ها پشت پرچین‌های بلند پنهان هستند و فقط از طریق دفتر سرایداری قابل دسترسی هستند. به اهتزاز درآوردن پرچم بر فراز قبر‌های آن‌ها نیز ممنوع است. سرنوشت افراد مدفون در این گورستان این است که از یاد بروند.
