ساختمان‌های تهران تا دهه ۳۰ ارتفاع چندانی نداشت، نهایت ۲-۳ طبقه بود. بزرگ‌ترین ساختمانی که در این سال‌ها ساخته شد باشگاه ۴طبقه افسران بود که آن را هم خارجی‌ها ساخته بودند.
سال ۱۳۳۰ بلندترین ساختمان تهران را یک مهندس ایرانی در خیابان شاه‌آباد (جمهوری) ساخت در ۱۰ طبقه که گفته می‌شود مردم مرتب به سازنده آن بدوبیراه می‌گفتند و شکایت به پلیس می‌بردند تا جلو ساخت آن را بگیرند که البته موفق نبودند. ساختمان ۱۴طبقه دیگری هم کنار همین ساختمان چند سال بعد (۱۳۴۰) ساخته شد به نام ساختمان علمی یا برج ایفل که داستان فیل هوا کردن از همین ساختمان وارد زبان تهرانی‌ها شده است.
به گزارش همشهری، ماجرا هم این است که یک شرکت تبلیغاتی برای آن که محصول خود را که کالای معروفی هم بوده، تبلیغ کند از این برج ۴۰متری استفاده می‌کند و بر بلندای آن، که نوکی شبیه برج ایفل داشته یک بادکنک بزرگ هلیومی به شکل فیل می‌بندد و آن را به هوا می‌فرستد.
برند کفش ملی ایران که آن زمان در خاورمیانه و دنیا اسم و رسمی در کرده بود معرف حضور همه است. گویا صاحبان کفش ملی برای تبلیغ محصول خود ایده بکری به ذهن‌شان می‌رسد و آن اینکه فیلی بزرگ را از بالای یک برج (برج علمی) به هوا بفرستند.
هوا شدن این فیل ۶۰ و اندی سال پیش چیزی شبیه فرستادن انسان به فضا بود و تا مدت‌ها همه تهرانی‌ها مات و مبهوت مانده بودند که چطور چنین چیزی ممکن است؟ چطور فیل را بالای برج برده‌اند؟ چطور فیل به پرواز درآمده و... بحث درباره فیل و هوا رفتن آن از دورهمی‌های زنانه تا مدرسه دخترانه و پسرانه، از سلمانی‌های مردانه تا اتوبوس و تاکسی همه‌جا می‌رود.
وقتی ماجرای فیل هوا کردن به درون خانه‌ها راه پیدا می‌کند و در همه شهر می‌پیچد، آن وقت این برند ملی، کفش هایش را تولید و با آرم همان فیل وارد بازار می‌کند که اتفاقا بسیار موفق هم بوده است. ایران در آن زمان یکی از صادرکنندگان مهم کفش دنیا بود.
بعد از مدتی که گاز فیل خارج و بادکنک بالای برج ایفل چروکیده می‌شود تازه تهرانی‌ها می‌فهمند فیل با گاز به هوا رفته است. با موافقت صاحبان کفش ملی فیل ورچروکیده پایین می‌آید، ولی ضرب‌المثل فیل هوا کردن دیگر ورد زبان تهرانی جماعت برای همیشه شده بود.
