ما در زمانی زندگی می‌کنیم که میلیاردر‌ها موشک‌های فضایی خصوصی می‌سازند و افراد مشهور را به مدار می‌فرستند. همان‌قدر که کاوش در فضا فوق‌العاده است، چیزی نزدیک‌تر به خانه وجود دارد که احتمالاً ابتدا باید کاوش آن را به پایان برسانیم، اقیانوس.
مناطق وسیعی از اقیانوس‌های جهان ناشناخته باقی می‌مانند، که مایه شرمساری است. یکیاز شگفتی‌های اقیانوس‌ها «دریای شیری» است که اسم آن از کهکشان راه‌شیری گرفته شده‌است. دریا‌های شیری که به آن ماریل نیز می‌گویند، پدیده‌ای درخشان در اقیانوس هستند که در آن مناطق بزرگی از آب دریا به طور نیمه شفاف می‌درخشد. آب اقیانوس در شب به قدری می‌درخشند که از ماهواره‌هایی که به دور زمین می‌چرخند قابل مشاهده است.
به گزارش خبرآنلاین، دریانوردان گزارش کرده‌اند که اقیانوس اغلب درخششی قابل مشاهده از خود ساطع می‌کند که مایل‌ها در شب امتداد دارد. در سال ۲۰۰۵، دانشمندان اعلام کردند که برای اولین بار به شواهد عکاسی از این درخشش دست یافته‌اند.
بین سال‌های ۱۹۱۵ و ۱۹۹۳، ۲۳۵ مشاهده دریا‌های شیری ثبت شد، که بیشتر آنها در شمال غربی اقیانوس هند و نزدیک به سومالی متمرکز شده‌اند. درخشش نورانی در سطح اقیانوس متمرکز است و به طور یکنواخت در سراسر ستون آب مخلوط نمی‌شود.
در سال ۱۹۸۵، یک کشتی تحقیقاتی از آب در دریا‌های شیری نمونه برداری کرد. نتیجه گیری آنها این بود که این اثر توسط باکتری Vibrio harveyi ایجاد شده است. ماریل معمولاً توسط Noctiluca scintillans (که به عنوان "درخشش دریا" شناخته می‌شود) ایجاد می‌شود، یک داینوفلاژله که در صورت اختلال می‌درخشد و در اقیانوس‌ها در بیشتر نقاط جهان یافت می‌شود.
داینوفلاژله‌ها یکی از مهم‌ترین ریز جلبک‌هایی هستند که ازلحاظ چرخه زندگی بسیاری دارای مرحله رویشی پلانکتونی و حداقل ۱۰ درصد ازاین‌گونه‌ها نیز دارای مرحله بنتیک (کف زی) هستند.
در جولای ۲۰۱۵، در آلپی، کرالا، هند، این پدیده رخ داد و مؤسسه ملی اقیانوس شناسی و دپارتمان شیلات کرالا در مورد آن تحقیق کردند و دریافتند که امواج درخشان نتیجه Noctiluca scintillans هستند. در سال ۲۰۰۵، استیون میلر از آزمایشگاه تحقیقات دریایی در مونتری، کالیفرنیا، توانست تصاویر ماهواره‌ای سال ۱۹۹۵ را با گزارش دست اول یک کشتی تجاری تطبیق دهد. برنامه ماهواره‌ای هواشناسی دفاعی ایالات متحده نشان داد که منطقه شیری تقریباً ۱۵۴۰۰ کیلومتر مربع (۵۹۰۰ مایل مربع) است.
