وضعیت دفن بانو دای طوری بود که فضای اطراف پیکره تقریبا فاقد اکسیژن مانده بود و تابوت او نیز پر از مایع مومیایی بود. این وضعیت باعث حفظ جسد در وضعیتی خارق‌العاده شده بود. اعضای بدن او مثل دست و پا‌ها هنوز قابلیت انعطاف داشتند و پوستش همچنان نرم مانده بود.
مومیایی‌ها معمولا کاملا خشک هستند و پوستشان حالتی نامنعطف و چرم‌گونه پیدا کرده است؛ اما این دربارۀ مومیایی «شین ژویی» (Xin Zhui) که با نام «بانو دای» (Lady Dai) نیز شناخته می‌شود صدق نمی‌کند.
به گزارش فرادید؛ شین ژویی یک زن اشراف‌زادۀ چینی و همسر لی چانگ، یکی از مقامات سلطنتی در دوران سلسلۀ هان غربی بوده که بین سال‌های ۲۱۷ تا ۱۶۸ قبل از میلاد زندگی می‌کرده است. مقبرۀ او در سال ۱۹۷۱ در منطقۀ ماوانگدوی در استان هونان چین کشف شد. این کشف به صورت اتفاقی و در جریان ساخت یک پناهگاه زیرزمینی اتفاق افتاد.
این مقبرۀ زیبا که به طرزی استادانه ساخته شده بود شامل پیکرۀ مومیایی این بانو به اضافۀ ۱۴۰۰ شیء باستانی بود. اما عجیب‌تر و مهم‌تر از همۀ این اشیاء خود پیکره بود که به طرز شگفت‌انگیزی در طول بیش از ۲ هزار سال سالم باقی مانده بود.
وضعیت دفن بانو دای طوری بود که فضای اطراف پیکره تقریبا فاقد اکسیژن مانده بود و تابوت او نیز پر از مایع مومیایی بود. این وضعیت باعث حفظ جسد در وضعیتی خارق‌العاده شده بود. اعضای بدن او مثل دست و پا‌ها هنوز قابلیت انعطاف داشتند و پوستش همچنان نرم مانده بود. به علاوه، مو‌های سر او نیز تقریبا به طور کامل حفظ شده بودند. تمام رگ‌های خونی بدن باقی مانده بودند و حتی هنوز وجود خون را در سیاهرگ او می‌شد تشخیص داد.
این مومیایی هم‌اکنون در همان وضعیت شگفت‌انگیز در موزۀ هونان چین نگه‌داری می‌شود.
اشیاء یافت شده در مقبرۀ او نیز در همین موزه به نمایش گذاشته شده‌اند. این اشیاء از جمله شامل ظروف لعابدار بسیار زیبا، آلات موسیقی و ابریشم‌های رنگین می‌شوند.
مطالعه‌ای که بر روی این جسد انجام شد نشان داد که او در حدود سن ۵۰ سالگی از دنیا رفته است. به علاوه، پروفسور ژائو چنگ‌وِن که متخصص پزشکی قانونی است، بر اساس یک تکنیک مدل‌سازی و بر اساس شکل صورت و جمجمۀ جسد، مجسمه‌ای مومی از سیمای این بانو را در سن سی سالگی بازسازی کرده است.
