مایکل جکسون علاقه خاصی به جوراب‌های سفید داشت. او در پوشیدن جوراب سفید با کفش مشکی منحصربه‌فرد بود و با این انتخاب هدفی را دنبال می‌کرد. جوراب‌های سفید او نور را جذب می‌کردند و باعث می‌شدند پای او برجسته شود و حین رقص‌های چشمگیرش توجهات را بیشتر به خود جلب کند.
مایکل جکسون اسطوره موسیقی پاپ، در مورد لباس‌هایش بسیار مشکل‌پسند بود و می‌خواست همیشه خاص باشد. به همین دلیل لباس‌های او پر از جزئیات جالب و عجیبی بود که کنجکاوی همگان را برمی‌انگیخت. مثلا همیشه جوراب سفید می‌پوشید یا به بازوی راستش بازوبند می‌بست. بیایید ببینیم پشت جزئیات لباس‌های مایکل جکسون چه رازی نهفته بود.
به گزارش روزیاتو، مایکل جکسون علاقه خاصی به جوراب‌های سفید داشت. او در پوشیدن جوراب سفید با کفش مشکی منحصربه‌فرد بود و با این انتخاب هدفی را دنبال می‌کرد. جوراب‌های سفید او نور را جذب می‌کردند و باعث می‌شدند پای او برجسته شود و حین رقص‌های چشمگیرش توجهات را بیشتر به خود جلب کند.
مایکل جکسون می‌خواست لباس‌هایش درون جمعیت متمایز باشند. به همین دلیل است که اغلب روی یک آستین بازوبند می‌بست. این کار ظاهری منحصر به فرد به او می‌داد و توجه مردم را جلب می‌کرد. مایکل از کنجکاو نگه داشتن طرفدارانش در مورد معنای پشت بازوبند روی لباسش لذت می‌برد.
این حروف معنی خاصی ندارند. در دهه ۹۰ طراحان لباس مایکل چند پیراهن جدید برای او دوختند. او آنها را دوست داشت، اما می‌خواست چیز منحصر به فردی به آنها اضافه کند، بنابراین تصمیم گرفت حروفی را روی سردوش‌هایش داشته باشد. برایش مهم نبود چه حرفی، بنابراین طراحان او تمام حروف الفبا را در یک کلاه گذاشتند و به طور تصادفی سه حرف را انتخاب کردند. این‌گونه بود که حروف CTE روی پیراهن‌هایش نقش بستند.
حرکات نمایشی رقص مایکل جکسون فوق العاده دشوار بود و او انرژی زیادی را روی اجراهایش می‌گذاشت. مایکل آنقدر فعالیت می‌کرد که گفته می‌شود در پایان اجرا گاهی تا دو کیلوگرم وزن کم می‌کرد و دور کمرش ۲.۵ سانتیمتر کوچک می‌شد. از آنجایی که لباس‌های او باید کاملا اندازه تنش می‌بود تا حرکات رقصش را برجسته کند، هر لباس جدیدی که می‌پوشید کمی کوچک‌تر از لباس قبلی بود.
او لباس‌هایی از جنس ابریشم چینی، ابریشم charmeuse و پارچه‌های کشسان را دوست داشت. مایکل بوش، طراح لباس او، در کتاب خود نوشته پارچه اسپندکس باعث می‌شد مایکل احساس نرمی و اعتماد به نفس داشته باشد، که مناسب سبک رقصش بود. اطمینان از اینکه لباس جکسون برای رقص راحت باشد، اولویت اصلی بود، زیرا او هر روز ساعت‌ها می‌رقصید، حتی زمانی که در تور نبود.
حرکات دست نقش مهمی در رقص مایکل جکسون داشتند. برای جلب توجه بیشتر مخاطب روی دست‌ها، او و طراحان لباسش ایده هوشمندانه‌ای ابداع کردند؛ بستن نوار سفید دور انگشتانش. اما مایکل می‌خواست همه چیز در خاص‌ترین حالت ممکن باشد، بنابراین تصمیم گرفت فقط انگشت اشاره، حلقه و انگشت کوچکش را چسب بزند.
مایکل حین رقصیدن عادت داشت که دو انگشت بدون چسب خود را به هم بچسباند. این حرکت هم به رمز و رازهای اجراهای او اضافه کرد و طرفدارانش اغلب حدس‌های متفاوتی در مورد این ژست اسطوره خود داشتند.
زمانی بود که مدیران مایکل نگران کفش‌های او بودند و از طراحان لباس خواستند که آنها را واکس بزنند. این تصمیم مایکل را به شدت ناراحت کرد. او توضیح داد که این چرم عمدا به روش خاصی پوشیده شده که به او اجازه می‌داد حرکات رقصش را به خوبی اجرا کند و واکس زدن آنها سطحش را بیش از حد لغزنده و اجراهایش را با مشکل مواجه می‌کرد.
دلیل این کار هم ساده و هم دلگرم‌کننده است. مایکل هفتمین فرزند خانواده‌اش بود. علاوه بر این، او متولد سال ۱۹۵۸ بود و وقتی ۱۹ و ۵۸ را با هم جمع کنید، می‌شود ۷۷.
مایکل مبتلا به ویتیلیگو یا پیسی بود، یک بیماری پوستی که باعث از بین رفتن رنگ پوست می‌شود. این بیماری از دستش شروع شد و مایکل برای پنهان کردن آن دستکش می‌پوشید. البته عده‌ای هم ادعا می‌کنند که او تنها از ظاهر آن دستکش خوشش می‌آمد. مایکل فکر می‌کرد پوشیدن دو دستکش ممکن است خیلی معمولی به نظر برسد، بنابراین ترجیح داد فقط یک دستکش بپوشد.
مایکل جکسون به لطف یک گیره هوشمندانه V شکل در پایین پاشنه‌ها، کفش‌های خاصی داشت که به نظر می‌رسید نیروی جاذبه را به چالش می‌کشند. این کار به او اجازه می‌داد تا به میخی روی زمین بچسبد و حرکت نمادین خم شدن ۴۵ درجه‌ای خود رو به جلو را به نمایش بگذارد. با این حال، این حرکت نیاز به قدرت باورنکردنی عضلات مرکزی بدن و پا داشت تا بدن او را صاف نگه دارد.
