(تصویر) سلاح کمری ایرانی-روسی در دستان این پسربچه چیست؟

پارتیزان تصویری از یک اسلحه کمری مخصوص تیراندازی زیر آب منتشر کرده که اگرچه در ایران ساخته شده، اما یک سلاح روسی متعلق به دهه ۶۰ میلادی است، برای دوران شوروی سابق

سیستم تپانچه SPP-۱ که در اواخر دهه ۱۹۶۰ طراحی شد، شخصی است سلاح رزمندگان جوخه شناگران رزمی. این برای مبارزه با خرابکاران زیر آب دشمن و همچنین محافظت از شناگران در برابر شکارچیان دریایی طراحی شده است. در مورد اخیر، این تپانچه می‌تواند توسط غیرنظامیان نیز استفاده شود. شلیک از تپانچه زیر آب فقط با یک شلیک انجام می‌شود. سیستم شلیک زیر آب SPP-۱ در مارس ۱۹۷۱ به بهره برداری رسید.

کار بر روی ایجاد این مجموعه در سال ۱۹۶۸ بر اساس پیشنهاد ابتکاری دریافت شده از یکی از طراحان برجسته TSNIITOCHMASH آغاز شد. ابتکار طراح بلافاصله توسط نمایندگان دفتر خدمات ضد خرابکاری نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی که بودجه توسعه را تامین کردند، حمایت شد. هنگام ایجاد مجتمع، استفاده از ۲ نوع مهمات تمرین شد: فعال-واکنشی و فعال. این مطالعات با مشارکت متخصصان شاخه TsAGI انجام شد. در نتیجه، یک مجموعه تپانچه مجهز به مهمات فعال به تصویب رسید که علیرغم این واقعیت که از نظر ویژگی‌های رزمی نسبت به مهمات فعال واکنشی پایین‌تر بود، اما به دلیل سادگی طراحی آن متمایز بود. این به نوبه خود امکان تسریع روند مسلح کردن شناگران رزمی شوروی را با سلاح‌های جدید فراهم کرد.

اولین تحقیق در زمینه توسعه سلاح‌های تپانچه زیر آب در کشور ما از سال ۱۹۶۶ آغاز شد. اصالت و پیچیدگی کار در این واقعیت نهفته است که آنالوگ‌های شوروی و خارجی سلاح‌های کوچک زیر آب به سادگی در آن زمان وجود نداشتند. تقریباً هیچ توسعه علمی و نظری مهمات و سلاح‌های مشابه وجود نداشت. مشکل اصلی که طراحان با آن مواجه بودند، عدم امکان توسعه یک سلاح گرم زیر آب کامل بود. این به این دلیل بود که تیراندازی در زیر آب با ۲ عامل منفی همراه است: پر شدن حفره با آب و چگالی بالای آب که ۸۰۰ برابر چگالی‌تر از هوا است.

اگر چگالی بالای آب منجر به کاهش پایداری گلوله در مسیر و کاهش برد شلیک می‌شد، در این صورت پر کردن لوله منجر به افزایش چند برابری فشار گاز‌های پودر در لوله و محفظه می‌شد که بر روی آن تأثیر گذاشت. قطعات متحرک مختلف اسلحه، که می‌تواند نه تنها منجر به نابودی اسلحه‌های کوچک از طرح‌های سنتی، بلکه منجر به مرگ تیرانداز شود.

در حال حاضر در مرحله اولین آزمایشات، طراحان دریافتند که گلوله‌های طرح‌های معمولی، هنگامی که در زیر آب استفاده می‌شوند، دارای برد شلیک بسیار محدودی هستند، زیرا حتی در کمترین فواصل (تا ۱ متر) شروع به از دست دادن کارایی خود می‌کنند. مشخص شد که آن‌ها برای استفاده در سلاح‌های کوچک زیر آب کاملاً نامناسب هستند. بعداً، طراحان O. P. Kravchenko و P. F. Sazonov طرح طراحی یک کارتریج زیر آب را انتخاب کردند که بر اساس اصل پرتاب یک گلوله دراز بود. ابتدا با کمک تئوری و سپس بر اساس مجموعه‌ای از کار‌های تحقیق و توسعه و همچنین در کاربرد عملی موفق به ساخت مهمات ویژه‌ای برای شلیک گلوله‌های دراز غیر چرخشی ویژه با تثبیت هیدرودینامیکی شدند. به دلیل حفره حفره‌ای که در حین حرکت گلوله در زیر آب ایجاد شده است.

مجموعه تپانچه ایجاد شده در TSNIITOCHASH شامل یک تپانچه چهار لول غیر اتوماتیک SPP-۱ (بعداً SPP-۱M)، فشنگ‌های ۴,۵ میلی متری برای آن، و همچنین ۳ جعبه مهر و موم شده برای ۳ گیره، یک جلد چرم مصنوعی، دستگاه‌هایی بود که طراحی شده برای تجهیز گیره‌ها به کارتریج، کمربند کمری، روغن گیر و رامرود.

از نظر ساختاری، تپانچه در قالب یک مدل غیر خود بارگیری از فرم سنتی با امکان انجام یک آتش سوزی ساخته شد. لوله SPP-۱ به شکل یک بلوک منفرد ساخته شده است که تا می‌شود (طبق اصل عملکرد یک تفنگ شکاری). یک بلوک از ۴ بشکه به قلاب‌های قاب وصل شده بود. در موقعیت رزمی با یک چفت مخصوص ثابت می‌شد. این طرح استفاده از کارتریج‌های با طول زیاد - ۱۴۵ میلی متر را تضمین می‌کند. این تپانچه دارای مکانیزم ماشه دوگانه بود که در پشت یک بلوک ۴ لوله قرار داشت و از هر یک شلیک‌های متوالی انجام می‌داد. مکانیسم ماشه تپانچه از یک ماشه کار می‌کرد. در لحظه هر شلیک، درامر روی پایه چرخان مخصوص چرخشی ۹۰ درجه انجام می‌داد و تحت تأثیر ماشه، پرایمر یک کارتریج جدید را می‌شکست.

SPP-۱ مجهز به یک اهرم ایمنی بود که روی قاب پشت و سمت چپ محافظ ماشه قرار داشت و دارای ۳ موقعیت بود: "فیوز"، "آتش"، "بارگذاری مجدد". انتقال فیوز به بالاترین موقعیت، بلوک لوله‌ها را برای بارگیری مجدد سلاح باز کرد. همچنین می‌توان از آن با دستکش استفاده کرد. SPP-۱ با یک گیره بارگیری شده بود که در آن ۴ کارتریج کاملاً سفت و سخت ثابت شده بود. این کلیپ به دلیل قرار دادن همزمان ۴ گلوله در لوله ها، روند بارگیری مجدد سلاح‌ها را تسریع کرد. پس از شلیک، کارتریج‌های مصرف شده نیز به همراه گیره حذف شدند. برای هدف گیری، شناگر می‌توانست از دید جلو و دید ثابت استفاده کند. دستگیره تپانچه توخالی و از پلاستیک ساخته شده بود.

تمام قسمت‌های اصلی این سلاح از فولاد ضد زنگ عملیات حرارتی شده تولید شده است. از آنجایی که در مقایسه با فولاد‌های معمولی، فولاد‌های زنگ نزن دارای ضریب اصطکاک بیشتری هستند، برای افزایش کارایی مکانیسم، تمام قطعات مالش با یک ترکیب ویژه توسعه یافته که شامل دی سولفید مولیبدن بود پوشش داده شدند. چنین پوششی به عنوان یک روان کننده جامد و موثر عمل می‌کند. فنر‌های مارپیچ استوانه‌ای از فولاد فنر کربنی معمولی ساخته شده بودند و با لاک اجاق گاز با مقاومت بالا از خوردگی محافظت می‌شدند. گونه‌ها که نقش یک عنصر قدرت را ایفا می‌کردند از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده بودند و با آنودایز از خوردگی محافظت می‌شدند.

برد شلیک موثر در زیر آب با استفاده از یک کارتریج استاندارد SPS با افزایش عمق غوطه وری کاهش می‌یابد، اما در همه موارد از محدوده دید در یک یا آن عمق بالاتر بود. استفاده از این گلوله شکست دشمن را که لباس مرطوب پوشیده بود یا شکارچیان دریایی که به شناگر حمله می‌کردند را تضمین می‌کرد.

در سال ۱۹۷۹، این تپانچه ارتقا یافت و نام SPP-۱M را دریافت کرد. با وجود فنری که فرود را تسهیل می‌کرد متمایز می‌شد و یک محافظ ماشه بزرگ اجازه استفاده از دستکش‌های سه انگشتی عایق شده ویژه را توسط شناگران رزمی می‌داد. تپانچه در یک غلاف کمربند مخصوص ساخته شده از چرم مصنوعی حمل می‌شد، ۱۲ فشنگ در گیره‌های پر شده در جعبه‌های فلزی مخصوص قرار داده شده بود. تولید تپانچه ۴,۵ میلی متری SPP-۱M و همچنین مسلسل ۵,۶ میلی متری APS در کارخانه اسلحه سازی تولا راه اندازی شد. لازم به ذکر است که مجموعه تسلیحات شناگران رزمی مشابه مستقیم ندارد.

مشخصات تاکتیکی و فنی SPP-۱M:
کالیبر - ۴,۵ میلی متر.
کارتریج - SPS (۴,۵x۳۹ میلی متر)
طول تفنگ - ۲۴۴ میلی متر.
طول بشکه - ۲۰۳ میلی متر.
وزن با کارتریج - ۱,۰۳ کیلوگرم، بدون کارتریج - ۰,۹۵ کیلوگرم.
سرعت اولیه گلوله در هوا - ۲۵۰ متر بر ثانیه.
ظرفیت گیره - ۴ دور.
محدوده موثر: در عمق ۴۰ متر - ۶ متر، در عمق ۲۰ متر - ۱۱ متر، در عمق ۵ متر - ۱۷ متر.

منبع:خبرآنلاین