درآمد دلاری به ازای هر نفر، رایج‌ترین معیار برای طبقه‌بندی کشور‌ها به ثروتمند و فقیر است. با این حال، این معیار تفاوت‌های بین‌المللی قیمت‌ها را در نظر نمی‌گیرد و همچنین به ساعات کار افراد برای کسب درآمدشان اشاره نمی‌کند.
اکونومیست با در نظر گرفتن معیار‌های جدید، ثروتمندترین کشور‌های سال۲۰۲۳ را معرفی کرده است. این رتبه‌بندی قیمت‌های محلی و ساعت کار را نیز جزو معیار‌های رتبه‌بندی در نظر گرفته است که با این معیار کشور‌های غرب اروپا رتبه بهتری را نسبت
به گزارش دنیای اقتصاد؛ مقایسه ثروت ملل مختلف پیچیده‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. کشور‌های پرجمعیت معمولا اقتصاد‌های بزرگی دارند؛ اما این به معنای درآمد سرانه بالا نیست. درآمد دلاری به ازای هر نفر، رایج‌ترین معیار برای طبقه‌بندی کشور‌ها به ثروتمند و فقیر است. با این حال، این معیار تفاوت‌های بین‌المللی قیمت‌ها را در نظر نمی‌گیرد و همچنین به ساعات کار افراد برای کسب درآمدشان اشاره نمی‌کند.
برای ارائه تصویری جامع‌تر از ثروت ملل، مجله اکونومیست با استفاده از سه معیار درآمد دلاری به ازای هر نفر، درآمد تعدیل‌شده با توجه به قیمت‌های محلی (که با عنوان قدرت برابری خرید شناخته می‌شود) و درآمد به ازای هر ساعت کار، لیست ثروتمندترین کشور‌های جهان در سال ۲۰۲۳ را ارائه کرده است.
نتایج نشان می‌دهد که مسائل اقتصادی چقدر متغیر می‌تواند باشد؟ با اینکه تولید ناخالص داخلی اسمی آمریکا بیش از هر کشور دیگری در جهان است؛ اما درآمد سرانه آن جایگاه هفتم در جهان را در اختیار دارد. اگر این درآمد سرانه را با قیمت‌های محلی تعدیل کنیم، رتبه این کشور به مکان هشتم تنزل پیدا می‌کند.
چین از نظر تولید ناخالص داخلی اسمی، دومین اقتصاد بزرگ جهان است. این کشور با درنظر گرفتن تولید ناخالص داخلی سرانه رتبه شصت‌وپنجم و با احتساب ساعات کار رتبه نودوششم را در اختیار دارد. این نشان می‌دهد که اقتصاد چین با وجود تولید ناخالص داخلی بالا، به لحاظ استاندارد‌های زندگی با کشور‌های توسعه‌یافته فاصله زیادی دارد.
سایر کشور‌هایی که فرهنگ کاری سختی دارند نیز شاهد تغییرات بزرگی هستند: کره‌جنوبی براساس معیار اول اکونومیست، رتبه سی‌ویکم و برمبنای معیار دوم در رتبه سی‌ام قرار می‌گیرد؛ اما در معیار سوم رتبه چهل‌وهفتم را دارد. این نشان می‌دهد که ساعات کاری طولانی در این کشور‌ها لزوما به معنای داشتن رفاه بهتر نیست.
در بخش زیادی از اروپای غربی، کشور‌هایی مانند بلژیک، آلمان و سوئد با در نظر گرفتن عواملی مانند قیمت‌های پایین‌تر و تعادل کار و زندگی مطلوب، در رتبه‌بندی‌ها صعود می‌کنند. دستمزد‌ها در لوکزامبورگ با در نظر گرفتن قیمت‌های محلی ارزش بیشتری دارند و نروژ بالاترین درآمد متوسط جهانی را به ازای هر ساعت کار دارد.
محاسبات این رتبه‌بندی از دقت کامل برخوردار نیستند. برای مثال، کارشناسان با به‌کارگیری نرخ‌های تبدیل برابری قدرت خرید تلاش می‌کنند تا تفاوت‌های کیفیت کالا‌ها و خدمات را در نظر بگیرند؛ اما اغلب در این کار موفق نمی‌شوند. روش‌های محاسبه ساعات کار در کشور‌های مختلف متفاوت است.
در کشور‌های فقیر با بخش‌های غیررسمی بزرگ، تخمین ساعات کار دشوار است. همچنین، داده‌های برخی از کشور‌ها قابل اعتماد نیست. در برخی از کشور‌ها مانند چین، نرخ‌های پس‌انداز بسیار بالاست. بنابراین، حتی درآمد دلاری به ازای هر ساعت کار آنها با احتساب قدرت برابری خرید، لزوما نشان‌دهنده استاندارد‌های زندگی آنها نیست.
این رتبه‌بندی همچنین درآمد متوسط افراد را نشان می‌دهد، نه دارایی‌های آنها را. با این حال، این مقایسه نسبت به تمرکز بر یک معیار واحد، ارزیابی جامع‌تری از ثروتمندترین کشور‌های جهان ارائه می‌دهد. این رتبه‌بندی نشان می‌دهد که پول شما در کجا بیشترین ارزش را دارد و ساعات کاری طولانی همیشه سودمند نیستند.
